Moeilijk

De tijd gaat snel, normaal gesproken dan. Maar niet als je heel graag wilt dat het snel gaat. De feestdagen, dit jaar lijken ze maar niet voorbij te willen.
Het is groots hier, het hele Kerst gebeuren. Waar je ook komt vragen mensen je naar je plannen voor de Kerstdagen, of je weggaat, of je je kerstinkopen al gedaan hebt en ga zo maar door. Ik heb geprobeerd om me hier zo afzijdig mogelijk van te houden. Maar je ontkomt er niet helemaal aan.
En ja, het deed pijn. Om de kerstboom te versieren zonder Luca, die dit jaar vast en zeker enthousiast naar de lichtjes gewezen zou hebben. Om al dat leuke speelgoed in de winkels te moeten laten. Om 1 Kerst als gezin te hebben gehad en nu geen gezin meer te zijn. Om als familie bij elkaar te komen en Luca te moeten missen.
Ik had me voorgenomen om de Kerstdagen gewoon te zien als 2 extra vrije dagen. Ik hoopte dat dat de emotionele lading wat weg zou nemen. Maar zo werkt het dus niet. De situatie is zoals die is, het verdriet is enorm en je moet er gewoon dwars doorheen. Verstoppen is niet mogelijk……..

Bedankt voor alle kaarsjes!

Het doet ons goed dat zoveel mensen een kaarsje hebben gebrand. Bedankt voor alle reacties. En de foto's die ik kreeg via de mail wil ik hier graag even delen.









van Alana in Melbourne








Van Evelien in Nijkerk




Wij hebben ons kaarsje in de Rozentuin, in de Botanical Gardens gebrand. Daar was dit jaar voor het eerst een bijeenkomst georganiseerd. Trish [de moeder van John] was met ons mee. En net toen we bij de Rozentuin aankwamen, zagen we Linda, Gerard en Bonne via een andere ingang binnenkomen. "Omdat we Luca ook zo missen" zei Linda.

Ik had uitgekeken naar dit moment. Iets kunnen doen in haar naam, hoe emotioneel ook, doet me goed. Maar ik voelde me ook zenuwachtig toen we deze kleine groep mensen naderden. Een groep mensen met tenminste 1 overeenkomst, het verlies van een kind.
We werden welkom geheten, er werd een gedicht voorgelezen en een ieder noemde de naam van diegene voor wie hij of zij een kaarsje brandde.
Door de gesprekken die gevoerd werden merkte ik dat ieder verhaal weer anders is. De omstandigheden waaronder kinderen zijn overleden en hoe de mensen die hen zo lief hadden hiermee omgaan. Het verschilt van persoon tot persoon. Voor mij was er niet automatisch zoiets van herkenning.

Het zet me ook weer verder aan het denken over een brief die we kregen van de maatschappelijk werkster van het kinderziekenhuis. Ze schrijft over de verschillende ondersteunende mogelijkheden die zij kunnen bieden, met de vraag of wij daar behoefte aan hebben. Ik heb zo het idee van niet. Misschien omdat ik nooit gebruik heb gemaakt van "georganiseerde" groepen. Toen Luca net geboren was kwam ik steeds dezelfde moeders tegen in de "afkolf" ruimte , dat was mijn netwerk. De wekelijkse bijeenkomsten voor ouders van kinderen met een hartafwijking sloegen we over. Toen ik voor het eerst naar de moedersgroep op het consultatieburo ging, dacht ik; "nee, dit is het niet". Met Tanja en Linda vormde ik zo mijn eigen moedersgroepje. Op het Nederlandse internet forum voor ouders van kinderen met HLHS vond ik wel veel herkenning. Ik ben daar nu echter geen lid meer van. Lezen over de kinderen met wie het niet goed gaat maakte me verdrietig, lezen over de kinderen met wie het wel goed gaat deed me denken; waarom Luca niet? En op die "waarom" vraag is geen antwoord.
Met Elle, de moeder van Kira, heb ik veel contact. Dat is bijna een en al herkenning. Hoe vaak dat woord wel niet wordt gebruikt in onze emails. Een Support Group op hele kleine schaal. Maar heel effectief.
En dan alle mensen om ons heen, hier en in NL. En op zoveel andere plaatsen in de wereld.
We lezen, horen, merken en voelen hoe begaan iedereen met ons is. En daardoor redden we het!

En het licht is onderweg.....

Wat er in mijn tas zit......

Er is iets leuks gaande onder de "bloggers", tenminste dat vind ik. Bloggers vragen elkaar om een foto van de inhoud van hun handtas te maken en een beschrijving te maken van de dingen die erin zitten. En vooral ook om eerlijk te zijn en niet snel eerst je tas te ontdoen van alle zooi.
Ik kreeg ook een uitnodiging;

Om maar te beginnen met de tas zelf. Die komt bij JAN [leuk winkeltje in de Utrechtsestraat in Amsterdam] vandaan. Gekocht in Juli 2006 toen we een paar weken in NL waren. Heeft lang in de kast gelegen en net weer een paar weken in gebruik. Niet altijd groot genoeg.
Mijn zonnebril, hier in Sydney gekocht. In een leuk 2e handswinkeltje bij ons om de hoek. Helaas bestaat het niet meer. Ik heb de bril al een paar jaar en ben er nog steeds zo blij mee! Dat was een goeie koop, om maar zo te zeggen.
Een bonnetje van Mobil, op 2 december bezine getankt voor 99 cent per liter [iets van 50 eurocent momenteel].
Een pakje papieren zakdoekjes, even geteld, 1 van gebruikt.
Mijn sleutelbos met daaraan mijn autosleutel [dat is de reservesleutel, moet er nodig een bij laten maken] 3 sleutels voor ons huis, de sleutel van Sharon in Melbourne [moet ik ook eens teruggeven], nog altijd de sleutel van ons stekkie in Amsterdam, en dan nog een sleutel….geen idée.
De oplader voor mijn I-phone en mijn I-phone! Dit laatste dankzij wat speurwerk van Alana. Een nieuw contract [mijn oude was afgelopen] voor een lager maandbedrag met een gratis I phone. Goed gedaan Alana!
Twee pennen, een potlood, een briefje met inmidels 3 verschillende boodschappenlijstjes erop en het telefoonnummer voor de tandarts. Moet ik al tijden een afspraak voor maken…………….
Een briefje met het adres van Café Morso in Pyrmont. Daar liepen we langs toen we de 7 Bridges wandeling deden. Inmiddels een keer geweest voor lunch, zeer de moeite waard. As zaterdag gaan we er heen voor de verjaardagslunch van Cam. Mijn werkrooster, een zakje camomile thee, Post-it stickertjes, portemonnee van de wereldwinkel, van mijn moeder afgetroggeld toen we afgelopen September in NL waren. Post-it kladblokje, mijn glazen nagelvijl die al heel lang meegaat, een flesje Happy Pills van mijn Chinese Kruidenarts, nog een bonnetje van Mobil [10 december getankt, 98 cent per liter, het wordt nog steeds goedkoper], labello.
Een papiertje met wat gegevens van een internationale student [uit India] in accounting. Hij werkt via een uitzendburo een paar uur in de week bij mij op het werk, en vroeg of ik misschien iemand kende die hem aan wat werkervaring kon helpen. Boekhouder Rob kwam gisteren bij ons eten dus ik heb het hem meteen voorgelegd. Ik hoop dat ze wat aan elkaar kunnen hebben.
Dan als laatste het tasje in mijn tas.

Lip balm x2, zonnebrand x2 [niet dat ik het nodig heb, het regent hier alweer een paar dagen], tampons, paracetamol, floss x2 [zou niet meer zonder kunnen], een haarstiekje van Luca en fashion tape, handig, houdt echt alles op zijn plaats.
Aan de rits zit een heel mooi japans bloemetje van stof, met een klein belletje eraan. Elle, de moeder van Kira stuurde het me. We hebben veel steun aan elkaar. Dit bloemetje zal me altijd doen denken aan Kira en Luca.

Vlinder in de maak

Gisteren vond John dit voor onze deur.

Het is een rups in zijn cocon. Een hele grote.
Om de rups wat veiligheid te bieden hebben we hem achter het huis in een beschutte hoek op de grond gelegd. Toen we even later gingen kijken was hij tegen de muur van het huis gekropen. En nog weer later zagen we dat hij zijn plekje had gevonden. De cocon was toen helemaal dicht. Ik hoop dat ik thuis ben als de vlinder klaar is om het daglicht te aanschouwen.

De symboliek ervan ontgaat ons niet………….

8 weeks

John translated my last entry for his mum. So I thought I might as well put it on the blog.

Yesterday was 8 weeks since Luca died. At 7 o'clock in the morning I had just arrivede at work, and thought back how I had her on my lap when she had that fatal heart attack. Depsite that they were trying to revive herfor an hour, I think that she died that moment in my arms. It comforts me that I had her in my arms.
We're 8 weeks further now. It feels like a century has past but it's really just 8 weeks. I think continuously about her, she isn't out of my thoughts for one moment.John writes frequently in a diary. What he writes is mostly directed toLuca, sometimes he writes about her. We talk about her, how she was, what she did. More and more memories come to the surface that John writes about. We fantasize over what she'd be like now. If she could walk unaided, or if she could say more words than Mama, Dadda, Abudabi en"look". What she would have thought of her first swim in the sea, what she would have made of all the Christmas decorations in the City, how many teeth she would have now.
We still have all of her belongings at home. A few weeks ago I packed some of her linen in a box. But I couldn't seal the box up, it just wasn't possible.
I cry everyday. Often as I'm in the shower. Then the tears are washed awayby the water coming from the shower. Often in the car, as I drive home from work. Sometimes I cry very briefly, a few tears. Other times I cry until I get a headache. John also cries everyday. Sometimes we can support each other, but more often the tears coming from each other are just too much. In this case, (this is somekind of expression) "shared sorrow doesn't halve the sorrow".
I'm reading books about grieving and this helps me to acknowledge my emotions. Despite that grief is something personal, there's alot that I recognise in the books I'm reading. And it gives me insight in the process that I'm in the middle of. One acquired insight is that grieving is not static and that it will never go away. That you'll always keep grieving, in a constantly changing way, with more or less intensity.
For the present, sadness has not subsided. It is actually too strong for words. The enormity of her death and everything that is lost because ofthat, is slowly becoming more a realisation. And that makes the sadness so much stronger.On the other hand, I think the circumstances surrounding us are good in a way. Luca was born in a country with high standard medical care. We couldn't have had it better in Melbourne. Everyone did their best for her. In regard to her physical condition, she had a few moments in her life where things weren't going well for her. But aside from those moments she did well and she enjoyed life as much as could be. And I dare to say with an easy heart, that she couldn't have come to a better home. The exchange of love in most pure form was enormous, it did the 3 of us a lot of good. There isn't any talk of regret or guilt where my relationship with John, or our relationship with others could become tense.

Life goes on and we're doing our thing. But the shine has been lost. And Ithink that is a real shame.

I came across the folllowing at Kira's website: "World WideCandlelighting" a worldwide initiative to remember all children who havedied. You'll be able to read more information if you click on the colouredtext. Sunday evening 14th December, 7 o'clock localtime, burn a candle foran hour which means that for candles will be lit 24 hours long for all thechildren who aren't here anymore. How beautiful is that?

8 weken

Gisteren was het 8 weken geleden dat Luca overleed. Om 7 uur ’s ochtends, ik was net op mijn werk, dacht ik terug aan hoe ik haar net op schoot had genomen toen ze die fatale hartaanval kreeg. Hoewel ze nog een uur met haar bezig zijn geweest denk ik toch dat ze op dat moment in mijn armen is overleden. Dat ik haar op dat moment in mijn armen had, geeft mij troost.
Nu zijn we dan 8 weken verder. Het voelt als een eeuwigheid en toch is het pas 8 weken. Ik denk continu aan haar, ze is geen moment uit mijn gedachten.
John schrijft regelmatig in een dagboekje. Zijn schrijven is meestal gericht aan Luca, soms schrijft hij over haar. We praten over haar, hoe ze was , wat ze deed. Zo komen meer en meer herinneringen naar boven die John dan weer opschrijft. En we fantaseren over hoe ze nu zou zijn. Of ze al los zou kunnen lopen, of ze al meer woorden zou zeggen dan mama, papa, Abudabi en kijken. Hoe ze het gevonden zou hebben om voor het eerst in zee te zwemmen, hoe ze alle Kerstversieringen in de stad zou hebben gevonden, hoeveel tandjes ze nu zou hebben.
Al haar spulletjes hebben we nog in huis. Een paar weken geleden had ik wat linnengoed in een doos gepakt. Maar ik kon de doos niet dichtdoen, het ging gewoon niet.
Ik huil iedere dag. Vaak als ik onder de douche sta. Dan spoel ik de tranen weg met het water uit de kraan. Vaak in de auto, als ik van werk naar huis rijd. Soms huil ik heel kort, een paar tranen. Andere momenten huil ik tot ik er hoofdpijn van krijg. John huilt ook iedere dag. Soms kunnen we elkaar troosten, maar vaker zijn de tranen van de ander teveel. In dit geval is gedeelde smart geen halve smart.

Ik lees veel boeken over rouwen en het helpt mij om gevoelens die ik heb te verklaren. Want ondanks dat rouwen een heel persoonlijk iets is, vind ik veel herkenning in de boeken die ik lees. En het geeft me inzicht in een proces waar ik zo midden inzit. Een verworven inzicht is dat rouwen niet statisch is en dat het nooit “over” zal gaan. Dat je altijd blijft rouwen, steeds weer op een iets andere manier, meer of minder intensief.

Het verdriet is vooralsnog niet minder. Het lijkt eigenlijk juist sterker te worden. Het besef van de enormiteit van haar dood en alles wat daarmee verloren is gegaan dringt steeds iets meer door. En dat maakt het verdriet sterker voelbaar.
Daartegenover staat dat ik de omstandigheden die ons omringen weer verzachtend vind. Luca is geboren in een land waar de medische zorg optimaal is. We hadden het niet beter kunnen treffen in Melbourne. Iedereen had het beste met haar voor. Ze heeft een paar momenten gehad in haar leven waarop het lichamelijk gezien niet goed met haar ging. Maar buiten die momenten om was ze in goede doen en genoot ze volop van het leven. En ik durf met een gerust hart te zeggen dat ze niet in een beter nest terecht had kunnen komen. De uitwisseling van liefde in de meest pure vorm was enorm en we deden het er alledrie goed op.
Er is geen sprake van nalatigheid of schuld waardoor mijn relatie met John, of onze relatie met anderen onder spanning zou kunnen komen.

Het leven gaat door en we doen ons ding. Maar de glans is er vanaf. En dat vind ik heel, heel erg jammer.

Op de website van Kira kwam ik het volgende tegen. World Wide Candlelighting, een wereldwijd initiatief om alle overleden kinderen te herdenken. Als je op de gekleurde tekst klikt vind je meer informatie. Zondagavond, 14 december om 7 uur plaatselijke tijd een uur lang een kaarsje branden betekent dat er 24 uur lang ergens in de wereld kaarsjes gebrand worden voor alle kinderen die niet meer hier zijn. Hoe mooi is dat?

Waar wij wandelen..............

Gisteren hebben we de wandelschoenen weer aangetrokken en zo'n 15 km gewandeld. We zijn van ons huis in Darlinghurst, via Bondi Beach naar Watson's Bay gelopen. Bekijk de foto's en oordeel zelf; niet gek toch, om dit alles binnen loopafstand te hebben?

Het wandelen doet ons nog steeds goed. In het begin zei John vaak: "Detje heeft een nieuwe hobby en ik ga met haar mee". Maar inmiddels is het voor hem ook duidelijk dat het heel goed voor ons is. Nu is hij vaak degene die de volgende wandeling uitstippelt. Ik ben nu min of meer de hele haven rond geweest! Het Royal National Park, zo'n 30 km ten zuiden van Sydney, staat nu op mijn lijstje.

[ingang van de haven van Sydney]
En de terugweg? Met de ferry natuurlijk!

weekendje weg

hmmm, ons weekendje weg............dat is een beetje anders gelopen dan ik had gehoopt. Afgelopen Donderdag zijn we, direct na het werk, in de auto gestapt en naar Canberra gereden. Daar zijn we bij Jon B blijven slapen. De volgende dag zijn we naar Batemans Bay gereden. Daar kwamen we aan het begin van de middag aan. Het huisje viel een beetje tegen. Aangezien we geen zin hadden om eerst aan de grote schoonmaak te gaan, hebben we de deur maar weer snel achter ons dicht getrokken. We hadden geen plan B [hadden er niet op gerekend een nodig te hebben]. Het werd toen weer eens op een schrijnende manier duidelijk dat rouwen heel veel energie kost. Want daar zaten we dan, met zijn tweeen in de auto, dichtgeknepen keel, tranen in de ogen, nauwelijks in staat te bedenken wat we dan zouden doen. Nu hadden we natuurlijk niet echt veel opties, dat konden we dan nog weer wel bedenken;-)
Op zoek naar ander onderdak, of naar huis. We hadden bijna ingecheckt bij een Zwitsers ogend [?] spa-retreat, tot we de vrouw des huizes tegenkwamen. Ze bleef maar doorgaan over een zogenaamde Body-Toning behandeling, en hoe we ons daarna gegarandeerd helemaal op en top zouden voelen. Ze haalde al haar verkooptechnieken uit de kast.....overkill. Dat werd het dus ook niet. Richting thuis kwamen we langs Pebbly Beach. Daar was ik eerder geweest [weet je nog, Eva?]. Helaas niks meer vrij. Maar wel wat leuke foto's kunnen maken van al het "wildlife"













Omdat we op de terugweg toch langs de ouders van John reden, en omdat we wel wat afleiding konden gebruiken, zijn we naar Denham Court gegaan. Daar zijn we tot Zondag gebleven. John heeft zijn vader geholpen in de tuin, en Trish en ik hebben de Australische film Lantana gekeken. Met de houtkachel flink opgestookt, want geloof het of niet, het was gewoon koud!
Zondag hebben we nog een stuk langs de kust gelopen, in de wind en de regen, maar zeker de moeite waard.

Greg is back

Greg stond afgelopen Zondag voor de deur. Vijf maanden Canada en drie weken Cuba heeft hij achter de rug. En nu is hij dan weer hier voor de Australische zomer. Een mooi mens, met een goede kijk op het leven en "het hierna". Het doet ons altijd goed hem weer te zien.

We vertrekken morgenavond naar Batemans Bay, een kleine 300 km ten zuiden van Sydney. We kennen iemand die daar een vakantie huisje heeft en daar mogen we gebruik van maken. We moeten eerst naar Canberra rijden om de sleutels op te halen, dus de reis wordt wel iets langer. Ik ga nu vast mijn tas inpakken zodat we direct na het werk weg kunnen rijden. Hopelijk zijn we dan net voor de avondspits Sydney uit. Want hier kunnen de files ook heeeeeel lang zijn.
Tot na het weekend.
X

Spit Bridge naar Manly

Afgelopen Zondag zijn we er weer op uit geweest. Na een Hippie Breakfast bij Cafe Lounge met Mel, Rob en zijn 2 dochtertjes Georgia en Sadie zijn we naar Wynyard station gelopen en hebben daar de bus naar de noord kant gepakt en zijn bij de Spit Bridge uitgestapt.

Ik was me onderweg in de bus heel verdrietig gaan voelen, en was dan ook helemaal niet meer in de stemming om te wandelen. Tot we op een bepaald moment op een splitsing in het pad aankwamen. We konden kiezen tussen het groene [makkelijke] of rode [moeilijke] pad. We kozen voor het laatste en dat werd inderdaad een stevige klim. We hadden behoorlijk de pas erin en toen voelde ik het verdriet en de zwaarte zo mijn lijf uitstromen. Van het ene op het andere moment voelde ik me zoveel beter. Lang leve de Endorfine Rush!

Zaterdag ontbijt..........

.........pannekoek met banaan, heel lekker. De foto is niet echt scherp. Wel scherp genoeg om te zien dat ik net mijn bed uit ben:-)

Morgen gaan we weer wandelen, dat is nodig.

Roos

John had een ouder zusje, Annette. Ze kreeg hersenvliesontsteking en overleed. Ze was toen 5 jaar. Jaren daarvoor, toen Annette werd gedoopt, kreeg Trish, de moeder van John, van haar zus Robyn een rozenstruikje, een Cecile Brunner. De taart voor het doopfeest was versierd met roosjes van dit struikje.

Toen Luca overleed kreeg Trish opnieuw een Cecile Brunner rozenstruikje van Robyn. Vandaag hebben we de pot waar Luca zo graag in stond meegenomen naar Denham Court, het huis van de ouders van John. Daar hebben we het rozenstruikje in de pot geplant.

In de laatste maanden had Trish wat dingetjes bijeen gespaard om een Fairy Garden voor Luca te maken. Die Fairy Garden hebben we vanmiddag alsnog voor haar gemaakt.

In diezelfde pot waar ze zo graag in stond.

Het Elfje zit op een grote ronde steen. Toen John nog een klein mannetje was oefende hij altijd het kogelstoten met deze steen. Twee kaboutertjes houden de wacht over het Elfje. Er boven zit een glazen vlinder op een tak. En er zijn gekleurde paddestoelen te vinden.

De gedroogde roosjes van Annette van meer dan 40 jaar geleden zijn vermengd met de aarde in de Fairy Garden............

weer aan de wandel

Afgelopen Donderdag hebben we de wandelschoenen weer

aangetrokken. Ik had een Harbour Walk uitgezocht, van Rose Bay naar Nielsen Park. 4.5 km, te lopen in een kleine 2 uur. Maar Rose Bay is niet ver bij ons vandaan, dus in plaats van met de bus naar Rose Bay hebben we dat stuk ook gelopen. Ha, bleek dat toch mooi zo'n 7.5 km te zijn. Jemig, ik was al moe en toen moesten we nog aan de echte wandeling beginnen. De foto hiernaast is van waar de wandeling begint. Een waanzinnig mooi uitzicht dat de moeheid snel doet vergeten.

We kwamen langs een paar hele kleine strandjes waar amper iemand te vinden was. Daar ga ik binnenkort zeker een keer naar terug, maar dan met bikini en een goed boek!



Ik schreef kort geleden dat ik een sterke overtuiging voelde dat wij een keuze hebben; ons door verdriet laten overmannen of de schouders eronder zetten. Nu ben ik wat teksten tegengekomen die mijn gevoel, mijn overtuiging, heel goed onder woorden brengen. De eerste vond ik op een blog van iemand hier in Australie. Het is een tekst van Kahlil Gibran:
Your living is determined not so much by what life brings to you as by the attitude you bring to life; not so much by what happens to you as by the way your mind looks at what happens.

De tweede komt uit een boek dat ik heb gekocht; The Bereaved Parent, door Harriet Sarnoff Schiff. Zij verloor haar zoontje van 10. Hij had ook een hartafwijking.
Op de tweede bladzijde van haar boek schrijft ze het volgende;"........You seem to have violated a natural law. You have outlived your child. Tragically, at the same time you have to make a fundamental determination. From here on, will you have a life or an existence?"

I will have a life.

Goede dag[en]

Afgelopen Zondag waren we met wat vrienden bij Cam en Kate voor een echte Ausie BBQ. Het was gezellig en de afleiding deed ons beiden goed. Toen kwamen de tranen, onbedaarlijk, en ik dacht "ik moet hier weg". Op het trapje voor Cam's huis stopte de tranen en waren er 8 lieve vrienden om me te troosten [en heerlijk appelgebak uit de oven, het grootste stuk voor mij]. Dat maakte het tot een goede dag.

Gisteren was ik op mijn werk. Ik moest een aantal clienten naar de kunst werkplaats brengen waar ze wekelijks heengaan. Jo, een van de begeleidsters daar, herkende me nog van toen ik hoogzwanger was. Hoe het met de baby was, vroeg ze. Met tranen in mijn ogen kon ik maar net uitbrengen dat Luca overleden is, om me vervolgens om te draaien en de deur uit te lopen. Jankend. Maar dat Jo achter me aan naar buiten kwam en me omhelsde [iemand die ik maar een paar keer gezien heb] maakte het een goede dag.

Vanochtend heb ik koffie gedronken met Eveline, ook een blogger, en een heel bijzonder en spiritueel mens. Koffie verkeerd, pepermunt thee, een chocolade croissant, tranen en een goed gesprek maakte het een goede dag.

Toen ik van Waverton naar Chatswood reed, zag ik een ballon in de lucht. Twee weken geleden, toen we op zaterdagavond bij Cam en Kate waren, zagen we ook een ballon. Cam zei toen; "kijk eens, daar gaat ze". Toen ik vanochtend de ballon zag stuurde ik John een smsje. Hij belde me direct en zei dat hij gisteren een ballon had gezien, vanuit zijn kantoor..............
"Do not stand at my grave and cry;
I am not there, I did not die"

groene shake

Gewoon, om even te melden dat we goed voor onszelf zorgen. De meeste vitaminen en mineralen zitten in de donker groene groenten, maar ja, om nu iedere dag een grote bak spinazie of iets dergelijks op te eten is ook zo wat. Vitaminen pillen, ook een oplossing, maar ik geloof toch dat puur natuur beter is.

Dit recept heb ik van Raji, een van mijn leraressen van de massage cursus die ik heb gedaan.

In de blender: bok choy, mango [of lekkere rijpe peren], beetje citroensap en een paar munt blaadjes. Beetje water erbij en Proost! Ik vind het heerlijk, John niet zo maar hij drinkt het wel. Ik voel de goedheid zo naar binnen stromen als ik mijn glas leeg drink.

Slechte dag[en]

Het was zwaar, afgelopen dinsdag en ook gisteren. Het was voor mij onmogelijk om aan Luca te denken of over haar te praten zonder te huilen. En aangezien ik bijna constant aan haar denk, heb ik heel erg veel gehuild die 2 dagen.

Misschien omdat Dinsdag en Woensdag voor ons de “grote” dagen in de week zijn geworden. Op Dinsdag ging ze dood en op Woensdag is ze gecremeerd.

Misschien omdat de realiteit van dit alles zich steeds meer naar de voorgrond begeeft.
Misschien omdat ik er zo naar verlang haar warme lijfje vast te houden.
Misschien omdat ik zo graag een kusje van haar wil krijgen.
Misschien omdat ik haar zo, zo enorm mis.

Ik was verdrietig, boos, afgunstig. Vond geen troost, nergens in.

Vandaag was beter.

7 Bridges...... en meer

Zo'n 40 km heb ik in de afgelopen week gelopen! Gisteren was de jaarlijkse Seven Bridges Walk , nu voor de derde keer. Het is geen wedstrijd, maar meer een initiatief van de gemeente om meer mensen in beweging te krijgen. Australie staat immers erg hoog op de wereldlijst van landen met extreem overgewicht. Het leek mij wel een leuke uitdaging en een vrije Zondag goed besteed. Zeven bruggen en ruim 25 km later waren we weer in The Rocks, waar we ook waren begonnen. We hebben er 7 uur over gedaan om rond de haven van Sydney te lopen. We moesten ons bijna uit de bus laten rollen, zoveel spierpijn hadden we aan het eind van de wandeling. Ik had verwacht dat het vandaag nog erger zou zijn, maar dat valt gelukkig erg mee.

uitzicht vanaf Gladesville Bridge over de haven en de stad

Zaterdag had ik al een flinke wandeling
gemaakt met Kate. We zijn met de
veerboot naar de overkant van de
haven gegaan, naar Tarronga Zoo,
en hebben daar zo'n 10 km langs
de haven gelopen. Het is heerlijk om zoveel buiten te zijn. En hoewel het lijf misschien wat protesteert tegen al dat lopen merk ik dat het heel goed is voor mijn hoofd.


Afgelopen donderdag hadden we nog het gesprek met de cardioloog. Het was moeilijk voor ons alletwee om zo tot in detail te praten over de oorzaak van Luca's dood. Hij had geen aanvullend nieuws dan dat wat hij al telefonisch had doorgegeven. Bloedstolsels in de linkerkamer zijn afgebroken en in de kransslagaders gekomen. De cardioloog gaf aan dat hij dit nog niet eerder is tegengekomen. Hij denkt niet dat de vliegreis er iets mee te maken heeft en dat denken wij zelf ook niet. Voor volwassenen bestaat de kans op vorming van bloedstolsels vanwege het lange stilzitten in een bepaalde houding. Voor Luca was dit natuurlijk anders, zij was op haar manier net zo aktief als thuis. De chirurg in Melbourne is momenteel afwezig, maar zodra hij terug is zal de cardioloog contact met hem opnemen om hem zijn ervaringen te vragen. We vinden het alletwee moeilijk te accepteren. Natuurlijk is het allemaal wel gerelateerd aan haar hartafwijking maar het is dus blijkbaar niet iets wat vaak voorkomt. Waarom dan net wel bij haar..............die stomme "waarom" vragen........kan ik ook helemaal niks mee.

Wandelen

Vandaag hebben we een flinke wandeling gemaakt, van Bondi naar Coogee. Ik denk dat wandelen voorlopig mijn nieuwe hobby wordt. Het voelt goed om buiten te zijn en volgens mij stroomt er ook nog veel adrenaline door mijn lijf, hopelijk raak ik dat zo ook een beetje kwijt. We hebben een kleine 5 km gelopen, langs de kustlijn. De zandstenen kliffen zijn op sommige punten wel 100 meter hoog, heel erg indrukwekkend om er zo dicht langs te kunnen lopen. Op het hoogste punt werden we gegrepen door de wind, geen betere manier om het hoofd even helemaal leeg te blazen. Momenteel staat de kustlijn van Bondi Beach tot Tamarama Beach vol met kunstwerken. Sculpture by the Sea heet deze tentoonstelling. Het is een jaarlijks evenement, nu al voor de 12e keer.
Toen we langs de laatste kunstwerken liepen zei John dat hij het dit jaar iets minder vond.....waarschijnlijk zegt dat iets meer over onze stemming dan over de kunstwerken.

Maar hoe dan ook, het zorgt voor afleiding, en dat doet ons zeker goed.

Op de terugweg reed de bus langs het kinderziekenhuis, daar werden we allebei stil van. Eerst dacht ik "hier hebben we veel tijd doorgebracht" en toen "hier is ons meisje 2 weken geleden gestorven". Tijd is een ongrijpbaar iets. Wat als een eeuwigheid voelt blijkt toch maar 2 weken te zijn. Ik voel een sterke overtuiging dat wij een keuze hebben, ons laten overmannen door verdriet of onze schouders eronder zetten. Wij gaan voor de laatste optie, dat hebben we samen afgesproken.

Over afgelopen Woensdag

Afgelopen woensdag hebben we afscheid genomen van Luca en het was voor ons een hele mooie dag.
Via Cam, een vriend van ons, waren we in contact gekomen met een dominee. De meeste van jullie weten wel dat wij niet gelovig zijn, maar het leek ons wel een goed idee om iemand te hebben die wat structuur aan kon brengen in de dag. En dan kom je al gauw bij zo iemand terecht. Maar we hadden geen beter iemand kunnen treffen. Leon kwam vorige week vrijdagavond bij ons langs om kennis te maken. We hadden een goed gesprek en hij vroeg tot in detail wat wij in gedachten hadden voor de dag. In eerste instantie hadden we besloten om een intieme bijeenkomst te hebben bij de ouders van John, waar we ook Luca’s eerste verjaardag hebben gevierd, om vervolgens naar het crematorium te gaan waar dan andere genodigden zouden komen. Na ons gesprek met Leon was ons duidelijk dat dat niet goed voelde en dat het voor ons beter was om iedereen bij de ouders van John uit te nodigen, om Luca daarna zelf naar het crematorium te brengen. We hadden erg het gevoel dat we de sfeer die we wilde creeren alleen konden creeren bij de ouders van John.
Woensdag ochtend hebben we Luca allebei nog even op schoot genomen, om zo haar lijfje nog even te kunnen voelen. Toen de begrafenisondernemer kwam hebben we haar zelf in haar mooi beschilderde kistje gelegd. Wij hebben haar in onze eigen auto naar de ouders van John gereden. Daar hebben we een kamer voor haar ingericht zodat mensen haar nog konden zien.
Het was een hele persoonlijke bijeenkomst. Leon heeft namens ons uitgelegd wat onze bedoeling was voor de middag. Veel mensen hadden iets te eten meegebracht en mensen hadden de gelegenheid te eten en te drinken en met elkaar te praten. Wie Luca wilde zien ging bij haar kijken en iedereen kon een boodschap voor haar op een kaartje schrijven. Mensen konden een donatie geven voor Max’s Place [de verschillende appartementen waar wij verbleven toen we met Luca in Melbourne waren]. Daarna hebben we Luca’s kistje dicht gedaan en haar naar de tuin gebracht. Daar hebben de ouders van John en wij zelf gesproken.

Door de moeder van John; [De vader van John had niets op papier....]
“The meaning of life has been abruptly shattered. It is such a great loss to bear – but Luca was so special, so loved and she was so trusting in her little life. She loved back with great enthusiasm – even with a tongue kiss!. Detje and John put everything they had into making their little girl’s life as full and happy as it could possibly be, knowing that at anytime things could change.
There is a saying about only the best little angels are taken early – I don’t know what that says about the rest of us!.
We learn to live with grief and accept sadness but we will never, never forget the great joy that we have had in such little time.”


Door John;
We lived a life of hope for our little girl. We feel so privileged to know her as our daughter.
It would be easy to let the nausea overwhelm you thinking thoughts such as "Things will never be the same". It's important to let the emotions go, but you know nothing is ever the same. In fact, since the day that gorgeous little chick was born.
We were so afraid to come home Tuesday last week when Luca died; to see her bib covered in food on her high chair. Hand prints on the kitchen door glass where she would frantically try to attract the attention of passing neighbours. And her wind chime, the list goes on.
It did hurt to see and do those things without Luca, but this also helped transform the longing, sadness and pain into precious memories of her.
So rather than wallow in sadness, Daddy's here to remember the good times that were had, and the last 11 of Luca's 14months were nothing but.

Luca …Moo,

Daddy's gorgeous little girl. You taught me so much..
To show love in a way I'd never known before. Unconditional. Even when I’d laugh at the size of your head.
To greet strangers in the street in a way only possible through the uninhibited eyes of an innocent baby.
To tolerate.
To stop and listen, sometimes with a finger in the air.
To live in the moment, by tasting the wind with your tongue.
To feel pride …be proud of what you achieved and overcame.
To take nothing for granted.
To laugh uncontrollably like cockatoos in a tree.
To communicate without words.
To laugh instead of cry. That it will all be okay Daddy.

The precious experiences we had together will stay with me forever. I will remember you always Moo. I love you so much, daddy's gorgeous little girl.

Hier volgen mijn woorden, Leon heeft het voor mij voorgelezen;
Being pregnant with Luca was a joy,
Definitely after the first 3 months, that is
She kept me warm through the winter months
She was my little heater

Finding out she had a heart condition
was devastating
The road ahead of us so dark
We could hardly see

But then there she was
So beautiful and perfect in every other way
My love for her grew more and more
Each and every day

As little as she was
She had to overcome big hurdles
She took it all in her stride
She was such a brave little girl

She taught me to live day by day
And she was very patient
As I did not master this art straight away
She just kept showing me how it was done

She taught me the kind of love
I had not experienced before
She made me a mum
Such a proud one too

I will miss waking up
And seeing her gorgeous face
A grin from ear to ear
Blowing hand kisses our way

I will miss walking the streets with her
As she made people smile
I will miss living life with her
As she made it so worth while

I hope you will remember her birthday
And that you will let us know you do
I hope you will remember the day she died
And that you will let us know you do
I hope you will remember today
And that you will let us know you do
I hope you will remember Luca forever
And that you will let us know you do

If love could have kept her alive
She would be here today



Tot slot heeft iedereen een ballon, met het kaartje met hun boodschap voor Luca eraan, opgelaten. Het was een fantastisch gezicht en heel symbolisch, een mooie manier om Luca te laten gaan.
Daarna hebben we Luca in onze auto naar het crematorium gebracht, samen met de ouders en broer van John. We hebben haar zelf naar het gebouw gedragen waar de eigenlijke crematie wordt uitgevoerd en hebben haar zelf overhandigd aan de medewerkers daar en zij hebben haar direct gecremeerd.
Haar as hebben we gisteren opgehaald.


We hebben gisteren met de cardioloog gesproken. Hij heeft de kans gehad om de gegevens van de autopsie door te nemen. Er zijn bloedstolsels gevonden in haar linker kamer en ook in de kransslagaders. Het is dus meest waarschijnlijk dat ze die zondag een lichte hartaanval heeft gehad waardoor de hartspier beschadigd is geraakt. Vandaar haar achteruitgang. Dinsdag heeft ze dan waarschijnlijk een grotere hartaanval gehad waardoor ze is overleden. We hebben as donderdag een afspraak met hem om een en ander door te spreken.

Verder hebben we besloten om niet direct naar Nederland te komen zoals het plan was. Ten eerste voel ik Luca hier sterk om me heen en het voelt daarom niet goed om nu al van deze plek weg te gaan. Ook zijn we moe, weer zo’n lange reis maken zal dat alleen erger maken. En we hebben zoveel energie gestopt in het afscheid nemen van haar dat we niet denken dit een tweede keer te kunnen doen. Het gaat in tegen alles wat we in eerste instantie voelde maar zo gaat dat nu eenmaal met dit soort dingen denk ik, je weet pas wat goed is op het moment zelf.