Over afgelopen Woensdag

Afgelopen woensdag hebben we afscheid genomen van Luca en het was voor ons een hele mooie dag.
Via Cam, een vriend van ons, waren we in contact gekomen met een dominee. De meeste van jullie weten wel dat wij niet gelovig zijn, maar het leek ons wel een goed idee om iemand te hebben die wat structuur aan kon brengen in de dag. En dan kom je al gauw bij zo iemand terecht. Maar we hadden geen beter iemand kunnen treffen. Leon kwam vorige week vrijdagavond bij ons langs om kennis te maken. We hadden een goed gesprek en hij vroeg tot in detail wat wij in gedachten hadden voor de dag. In eerste instantie hadden we besloten om een intieme bijeenkomst te hebben bij de ouders van John, waar we ook Luca’s eerste verjaardag hebben gevierd, om vervolgens naar het crematorium te gaan waar dan andere genodigden zouden komen. Na ons gesprek met Leon was ons duidelijk dat dat niet goed voelde en dat het voor ons beter was om iedereen bij de ouders van John uit te nodigen, om Luca daarna zelf naar het crematorium te brengen. We hadden erg het gevoel dat we de sfeer die we wilde creeren alleen konden creeren bij de ouders van John.
Woensdag ochtend hebben we Luca allebei nog even op schoot genomen, om zo haar lijfje nog even te kunnen voelen. Toen de begrafenisondernemer kwam hebben we haar zelf in haar mooi beschilderde kistje gelegd. Wij hebben haar in onze eigen auto naar de ouders van John gereden. Daar hebben we een kamer voor haar ingericht zodat mensen haar nog konden zien.
Het was een hele persoonlijke bijeenkomst. Leon heeft namens ons uitgelegd wat onze bedoeling was voor de middag. Veel mensen hadden iets te eten meegebracht en mensen hadden de gelegenheid te eten en te drinken en met elkaar te praten. Wie Luca wilde zien ging bij haar kijken en iedereen kon een boodschap voor haar op een kaartje schrijven. Mensen konden een donatie geven voor Max’s Place [de verschillende appartementen waar wij verbleven toen we met Luca in Melbourne waren]. Daarna hebben we Luca’s kistje dicht gedaan en haar naar de tuin gebracht. Daar hebben de ouders van John en wij zelf gesproken.

Door de moeder van John; [De vader van John had niets op papier....]
“The meaning of life has been abruptly shattered. It is such a great loss to bear – but Luca was so special, so loved and she was so trusting in her little life. She loved back with great enthusiasm – even with a tongue kiss!. Detje and John put everything they had into making their little girl’s life as full and happy as it could possibly be, knowing that at anytime things could change.
There is a saying about only the best little angels are taken early – I don’t know what that says about the rest of us!.
We learn to live with grief and accept sadness but we will never, never forget the great joy that we have had in such little time.”


Door John;
We lived a life of hope for our little girl. We feel so privileged to know her as our daughter.
It would be easy to let the nausea overwhelm you thinking thoughts such as "Things will never be the same". It's important to let the emotions go, but you know nothing is ever the same. In fact, since the day that gorgeous little chick was born.
We were so afraid to come home Tuesday last week when Luca died; to see her bib covered in food on her high chair. Hand prints on the kitchen door glass where she would frantically try to attract the attention of passing neighbours. And her wind chime, the list goes on.
It did hurt to see and do those things without Luca, but this also helped transform the longing, sadness and pain into precious memories of her.
So rather than wallow in sadness, Daddy's here to remember the good times that were had, and the last 11 of Luca's 14months were nothing but.

Luca …Moo,

Daddy's gorgeous little girl. You taught me so much..
To show love in a way I'd never known before. Unconditional. Even when I’d laugh at the size of your head.
To greet strangers in the street in a way only possible through the uninhibited eyes of an innocent baby.
To tolerate.
To stop and listen, sometimes with a finger in the air.
To live in the moment, by tasting the wind with your tongue.
To feel pride …be proud of what you achieved and overcame.
To take nothing for granted.
To laugh uncontrollably like cockatoos in a tree.
To communicate without words.
To laugh instead of cry. That it will all be okay Daddy.

The precious experiences we had together will stay with me forever. I will remember you always Moo. I love you so much, daddy's gorgeous little girl.

Hier volgen mijn woorden, Leon heeft het voor mij voorgelezen;
Being pregnant with Luca was a joy,
Definitely after the first 3 months, that is
She kept me warm through the winter months
She was my little heater

Finding out she had a heart condition
was devastating
The road ahead of us so dark
We could hardly see

But then there she was
So beautiful and perfect in every other way
My love for her grew more and more
Each and every day

As little as she was
She had to overcome big hurdles
She took it all in her stride
She was such a brave little girl

She taught me to live day by day
And she was very patient
As I did not master this art straight away
She just kept showing me how it was done

She taught me the kind of love
I had not experienced before
She made me a mum
Such a proud one too

I will miss waking up
And seeing her gorgeous face
A grin from ear to ear
Blowing hand kisses our way

I will miss walking the streets with her
As she made people smile
I will miss living life with her
As she made it so worth while

I hope you will remember her birthday
And that you will let us know you do
I hope you will remember the day she died
And that you will let us know you do
I hope you will remember today
And that you will let us know you do
I hope you will remember Luca forever
And that you will let us know you do

If love could have kept her alive
She would be here today



Tot slot heeft iedereen een ballon, met het kaartje met hun boodschap voor Luca eraan, opgelaten. Het was een fantastisch gezicht en heel symbolisch, een mooie manier om Luca te laten gaan.
Daarna hebben we Luca in onze auto naar het crematorium gebracht, samen met de ouders en broer van John. We hebben haar zelf naar het gebouw gedragen waar de eigenlijke crematie wordt uitgevoerd en hebben haar zelf overhandigd aan de medewerkers daar en zij hebben haar direct gecremeerd.
Haar as hebben we gisteren opgehaald.


We hebben gisteren met de cardioloog gesproken. Hij heeft de kans gehad om de gegevens van de autopsie door te nemen. Er zijn bloedstolsels gevonden in haar linker kamer en ook in de kransslagaders. Het is dus meest waarschijnlijk dat ze die zondag een lichte hartaanval heeft gehad waardoor de hartspier beschadigd is geraakt. Vandaar haar achteruitgang. Dinsdag heeft ze dan waarschijnlijk een grotere hartaanval gehad waardoor ze is overleden. We hebben as donderdag een afspraak met hem om een en ander door te spreken.

Verder hebben we besloten om niet direct naar Nederland te komen zoals het plan was. Ten eerste voel ik Luca hier sterk om me heen en het voelt daarom niet goed om nu al van deze plek weg te gaan. Ook zijn we moe, weer zo’n lange reis maken zal dat alleen erger maken. En we hebben zoveel energie gestopt in het afscheid nemen van haar dat we niet denken dit een tweede keer te kunnen doen. Het gaat in tegen alles wat we in eerste instantie voelde maar zo gaat dat nu eenmaal met dit soort dingen denk ik, je weet pas wat goed is op het moment zelf.