Slechte dag[en]

Het was zwaar, afgelopen dinsdag en ook gisteren. Het was voor mij onmogelijk om aan Luca te denken of over haar te praten zonder te huilen. En aangezien ik bijna constant aan haar denk, heb ik heel erg veel gehuild die 2 dagen.

Misschien omdat Dinsdag en Woensdag voor ons de “grote” dagen in de week zijn geworden. Op Dinsdag ging ze dood en op Woensdag is ze gecremeerd.

Misschien omdat de realiteit van dit alles zich steeds meer naar de voorgrond begeeft.
Misschien omdat ik er zo naar verlang haar warme lijfje vast te houden.
Misschien omdat ik zo graag een kusje van haar wil krijgen.
Misschien omdat ik haar zo, zo enorm mis.

Ik was verdrietig, boos, afgunstig. Vond geen troost, nergens in.

Vandaag was beter.

7 Bridges...... en meer

Zo'n 40 km heb ik in de afgelopen week gelopen! Gisteren was de jaarlijkse Seven Bridges Walk , nu voor de derde keer. Het is geen wedstrijd, maar meer een initiatief van de gemeente om meer mensen in beweging te krijgen. Australie staat immers erg hoog op de wereldlijst van landen met extreem overgewicht. Het leek mij wel een leuke uitdaging en een vrije Zondag goed besteed. Zeven bruggen en ruim 25 km later waren we weer in The Rocks, waar we ook waren begonnen. We hebben er 7 uur over gedaan om rond de haven van Sydney te lopen. We moesten ons bijna uit de bus laten rollen, zoveel spierpijn hadden we aan het eind van de wandeling. Ik had verwacht dat het vandaag nog erger zou zijn, maar dat valt gelukkig erg mee.

uitzicht vanaf Gladesville Bridge over de haven en de stad

Zaterdag had ik al een flinke wandeling
gemaakt met Kate. We zijn met de
veerboot naar de overkant van de
haven gegaan, naar Tarronga Zoo,
en hebben daar zo'n 10 km langs
de haven gelopen. Het is heerlijk om zoveel buiten te zijn. En hoewel het lijf misschien wat protesteert tegen al dat lopen merk ik dat het heel goed is voor mijn hoofd.


Afgelopen donderdag hadden we nog het gesprek met de cardioloog. Het was moeilijk voor ons alletwee om zo tot in detail te praten over de oorzaak van Luca's dood. Hij had geen aanvullend nieuws dan dat wat hij al telefonisch had doorgegeven. Bloedstolsels in de linkerkamer zijn afgebroken en in de kransslagaders gekomen. De cardioloog gaf aan dat hij dit nog niet eerder is tegengekomen. Hij denkt niet dat de vliegreis er iets mee te maken heeft en dat denken wij zelf ook niet. Voor volwassenen bestaat de kans op vorming van bloedstolsels vanwege het lange stilzitten in een bepaalde houding. Voor Luca was dit natuurlijk anders, zij was op haar manier net zo aktief als thuis. De chirurg in Melbourne is momenteel afwezig, maar zodra hij terug is zal de cardioloog contact met hem opnemen om hem zijn ervaringen te vragen. We vinden het alletwee moeilijk te accepteren. Natuurlijk is het allemaal wel gerelateerd aan haar hartafwijking maar het is dus blijkbaar niet iets wat vaak voorkomt. Waarom dan net wel bij haar..............die stomme "waarom" vragen........kan ik ook helemaal niks mee.

Wandelen

Vandaag hebben we een flinke wandeling gemaakt, van Bondi naar Coogee. Ik denk dat wandelen voorlopig mijn nieuwe hobby wordt. Het voelt goed om buiten te zijn en volgens mij stroomt er ook nog veel adrenaline door mijn lijf, hopelijk raak ik dat zo ook een beetje kwijt. We hebben een kleine 5 km gelopen, langs de kustlijn. De zandstenen kliffen zijn op sommige punten wel 100 meter hoog, heel erg indrukwekkend om er zo dicht langs te kunnen lopen. Op het hoogste punt werden we gegrepen door de wind, geen betere manier om het hoofd even helemaal leeg te blazen. Momenteel staat de kustlijn van Bondi Beach tot Tamarama Beach vol met kunstwerken. Sculpture by the Sea heet deze tentoonstelling. Het is een jaarlijks evenement, nu al voor de 12e keer.
Toen we langs de laatste kunstwerken liepen zei John dat hij het dit jaar iets minder vond.....waarschijnlijk zegt dat iets meer over onze stemming dan over de kunstwerken.

Maar hoe dan ook, het zorgt voor afleiding, en dat doet ons zeker goed.

Op de terugweg reed de bus langs het kinderziekenhuis, daar werden we allebei stil van. Eerst dacht ik "hier hebben we veel tijd doorgebracht" en toen "hier is ons meisje 2 weken geleden gestorven". Tijd is een ongrijpbaar iets. Wat als een eeuwigheid voelt blijkt toch maar 2 weken te zijn. Ik voel een sterke overtuiging dat wij een keuze hebben, ons laten overmannen door verdriet of onze schouders eronder zetten. Wij gaan voor de laatste optie, dat hebben we samen afgesproken.

Over afgelopen Woensdag

Afgelopen woensdag hebben we afscheid genomen van Luca en het was voor ons een hele mooie dag.
Via Cam, een vriend van ons, waren we in contact gekomen met een dominee. De meeste van jullie weten wel dat wij niet gelovig zijn, maar het leek ons wel een goed idee om iemand te hebben die wat structuur aan kon brengen in de dag. En dan kom je al gauw bij zo iemand terecht. Maar we hadden geen beter iemand kunnen treffen. Leon kwam vorige week vrijdagavond bij ons langs om kennis te maken. We hadden een goed gesprek en hij vroeg tot in detail wat wij in gedachten hadden voor de dag. In eerste instantie hadden we besloten om een intieme bijeenkomst te hebben bij de ouders van John, waar we ook Luca’s eerste verjaardag hebben gevierd, om vervolgens naar het crematorium te gaan waar dan andere genodigden zouden komen. Na ons gesprek met Leon was ons duidelijk dat dat niet goed voelde en dat het voor ons beter was om iedereen bij de ouders van John uit te nodigen, om Luca daarna zelf naar het crematorium te brengen. We hadden erg het gevoel dat we de sfeer die we wilde creeren alleen konden creeren bij de ouders van John.
Woensdag ochtend hebben we Luca allebei nog even op schoot genomen, om zo haar lijfje nog even te kunnen voelen. Toen de begrafenisondernemer kwam hebben we haar zelf in haar mooi beschilderde kistje gelegd. Wij hebben haar in onze eigen auto naar de ouders van John gereden. Daar hebben we een kamer voor haar ingericht zodat mensen haar nog konden zien.
Het was een hele persoonlijke bijeenkomst. Leon heeft namens ons uitgelegd wat onze bedoeling was voor de middag. Veel mensen hadden iets te eten meegebracht en mensen hadden de gelegenheid te eten en te drinken en met elkaar te praten. Wie Luca wilde zien ging bij haar kijken en iedereen kon een boodschap voor haar op een kaartje schrijven. Mensen konden een donatie geven voor Max’s Place [de verschillende appartementen waar wij verbleven toen we met Luca in Melbourne waren]. Daarna hebben we Luca’s kistje dicht gedaan en haar naar de tuin gebracht. Daar hebben de ouders van John en wij zelf gesproken.

Door de moeder van John; [De vader van John had niets op papier....]
“The meaning of life has been abruptly shattered. It is such a great loss to bear – but Luca was so special, so loved and she was so trusting in her little life. She loved back with great enthusiasm – even with a tongue kiss!. Detje and John put everything they had into making their little girl’s life as full and happy as it could possibly be, knowing that at anytime things could change.
There is a saying about only the best little angels are taken early – I don’t know what that says about the rest of us!.
We learn to live with grief and accept sadness but we will never, never forget the great joy that we have had in such little time.”


Door John;
We lived a life of hope for our little girl. We feel so privileged to know her as our daughter.
It would be easy to let the nausea overwhelm you thinking thoughts such as "Things will never be the same". It's important to let the emotions go, but you know nothing is ever the same. In fact, since the day that gorgeous little chick was born.
We were so afraid to come home Tuesday last week when Luca died; to see her bib covered in food on her high chair. Hand prints on the kitchen door glass where she would frantically try to attract the attention of passing neighbours. And her wind chime, the list goes on.
It did hurt to see and do those things without Luca, but this also helped transform the longing, sadness and pain into precious memories of her.
So rather than wallow in sadness, Daddy's here to remember the good times that were had, and the last 11 of Luca's 14months were nothing but.

Luca …Moo,

Daddy's gorgeous little girl. You taught me so much..
To show love in a way I'd never known before. Unconditional. Even when I’d laugh at the size of your head.
To greet strangers in the street in a way only possible through the uninhibited eyes of an innocent baby.
To tolerate.
To stop and listen, sometimes with a finger in the air.
To live in the moment, by tasting the wind with your tongue.
To feel pride …be proud of what you achieved and overcame.
To take nothing for granted.
To laugh uncontrollably like cockatoos in a tree.
To communicate without words.
To laugh instead of cry. That it will all be okay Daddy.

The precious experiences we had together will stay with me forever. I will remember you always Moo. I love you so much, daddy's gorgeous little girl.

Hier volgen mijn woorden, Leon heeft het voor mij voorgelezen;
Being pregnant with Luca was a joy,
Definitely after the first 3 months, that is
She kept me warm through the winter months
She was my little heater

Finding out she had a heart condition
was devastating
The road ahead of us so dark
We could hardly see

But then there she was
So beautiful and perfect in every other way
My love for her grew more and more
Each and every day

As little as she was
She had to overcome big hurdles
She took it all in her stride
She was such a brave little girl

She taught me to live day by day
And she was very patient
As I did not master this art straight away
She just kept showing me how it was done

She taught me the kind of love
I had not experienced before
She made me a mum
Such a proud one too

I will miss waking up
And seeing her gorgeous face
A grin from ear to ear
Blowing hand kisses our way

I will miss walking the streets with her
As she made people smile
I will miss living life with her
As she made it so worth while

I hope you will remember her birthday
And that you will let us know you do
I hope you will remember the day she died
And that you will let us know you do
I hope you will remember today
And that you will let us know you do
I hope you will remember Luca forever
And that you will let us know you do

If love could have kept her alive
She would be here today



Tot slot heeft iedereen een ballon, met het kaartje met hun boodschap voor Luca eraan, opgelaten. Het was een fantastisch gezicht en heel symbolisch, een mooie manier om Luca te laten gaan.
Daarna hebben we Luca in onze auto naar het crematorium gebracht, samen met de ouders en broer van John. We hebben haar zelf naar het gebouw gedragen waar de eigenlijke crematie wordt uitgevoerd en hebben haar zelf overhandigd aan de medewerkers daar en zij hebben haar direct gecremeerd.
Haar as hebben we gisteren opgehaald.


We hebben gisteren met de cardioloog gesproken. Hij heeft de kans gehad om de gegevens van de autopsie door te nemen. Er zijn bloedstolsels gevonden in haar linker kamer en ook in de kransslagaders. Het is dus meest waarschijnlijk dat ze die zondag een lichte hartaanval heeft gehad waardoor de hartspier beschadigd is geraakt. Vandaar haar achteruitgang. Dinsdag heeft ze dan waarschijnlijk een grotere hartaanval gehad waardoor ze is overleden. We hebben as donderdag een afspraak met hem om een en ander door te spreken.

Verder hebben we besloten om niet direct naar Nederland te komen zoals het plan was. Ten eerste voel ik Luca hier sterk om me heen en het voelt daarom niet goed om nu al van deze plek weg te gaan. Ook zijn we moe, weer zo’n lange reis maken zal dat alleen erger maken. En we hebben zoveel energie gestopt in het afscheid nemen van haar dat we niet denken dit een tweede keer te kunnen doen. Het gaat in tegen alles wat we in eerste instantie voelde maar zo gaat dat nu eenmaal met dit soort dingen denk ik, je weet pas wat goed is op het moment zelf.

Luca

Vandaag hebben we afscheid genomen van Luca.
Ik wil er alles over schrijven maar dat kan ik nu niet.
Een vriend van ons heeft een gedicht voorgelezen.
Het heeft mij in mijn hart geraakt.
Het geeft voor mij alles weer.

"Do not stand at my grave and weep
I am not there, I do not sleep

I am a thousand winds that blow
I am the diamond glints on snow

I am the sunlight on ripened grain
I am the gentle autumn rain

When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush

Of quiet birds in circled flight
I am the soft stars that shine at night

Do not stand at my grave and cry
I am not there, I did not die"

een week later

Ik krijg veel berichtjes en emails om te vragen of Luca thuis is. En of we al meer weten over de autopsie. Tijd voor een update dus. Ze is inderdaad thuis. Adam, de begrafenisondernemer heeft haar zaterdagmiddag thuis gebracht. We waren erg zenuwachtig, we hadden haar sinds woensdag niet meer gezien. Maar dat gevoel viel direct van ons af. We zagen direct; dit is ons meisje maar ze is er niet meer. En het helpt, want ik kreeg het gevoel dat ze bij Oma aan het logeren was, een tijdelijk iets in plaats van een definitief iets.
De afgelopen dagen zijn erg druk geweest. Veel mensen komen langs om ons te zien en om afscheid te nemen van Luca. Ze ligt beneden in een kamer die we af kunnen sluiten, de enige kamer in ons huis waarbij dat kan. We hebben haar bedje daar neergezet en al haar speelgoed en de bloemen die we gekregen hebben.
We praten, lachen en huilen. We slapen en eten [dit laatste dankzij Alana die hier al sinds vrijdag is en voor ons zorgt]. We gaan naar buiten om een boodschap te doen, we nemen de telefoon op, maken plannen voor woensdag om die vervolgens weer te wijzigen. We schilderen haar kistje in het thema van haar favoriete programma “The Night Garden”, zo komen we de dagen door.
We hebben met de kinderarts geproken en de eerste bevindingen van de autopsie geven geen duidelijke doodsoorzaak. De veranderingen die operatief bij haar zijn aangebracht waren allemaal intact. Het zal nog zeker 4 tot 6 weken duren voor alle artsen bij elkaar zijn geweest. Misschien weten we dan meer maar de kinderarts gaf al aan dat we misschien ook nooit een duidelijk antwoord zullen krijgen over wat er nu precies met haar is gebeurd.
Ik vind het op dit moment ook niet zo belangrijk, we krijgen haar er niet mee terug.

Ze is er niet meer

En dan is het moment gekomen waarop ik achter de computer zit om dat meest gevreesde bericht te schrijven. Het bericht dat Luca is overleden. Dat ze er niet meer is.
Ze is dinsdagochtend rond 7 uur overleden in het ziekenhuis.
We waren zondag bij de ouders van John en we waren aan het spelen, rondlopen. Ze was energiek en aan het lachen en toen John haar oppakte leek ze in zijn armen in slaap te vallen. Ze gaapte en haar hoofd begon te knikkenbollen. Ze ademde niet meer maar de moeder van John kreeg haar wel weer op gang. De ambulance heeft ons naar een ziekenhuis daar in de buurt gebracht. Ze knapte wel weer op maar haar hartslag was erg onregelmatig en hoog en haar ademhaling erg snel. Toen zijn we overgebracht naar ons eigen ziekenhuis. Ze hebben geprobeerd haar hartslag omlaag te krijgen met medicatie. Ze was erg moe en uitgeput en kon ook haar drinken niet binnenhouden. Ik had haar die dinsdagochtend net verschoond en bij mij op schoot genomen toen ik haar lichaampje voelde spannen. Ik zag haar teentjes krullen en heb direct om hulp geroepen. Ze zijn lang met haar bezig geweest maar hebben haar niet kunnen redden. Ze hebben een autopsie gedaan om na te gaan wat de doodsoorzaak is. Hier zullen we morgen bericht van krijgen.

Natuurlijk waren we altijd bezorgd dat het mis zou gaan met haar maar dit hadden we niet verwacht. Niet al zo snel en ook niet op deze manier.

Luca is nu nog in het ziekenhuis maar zodra ze haar lichaampje vrij geven willen wij haar naar huis halen. Dit is niet zo heel gebruikelijk in Australie dus daar moeten we zelf wel het een en ander voor regelen. De crematie zal volgende week woensdag plaatsvinden.
Hoewel we eigenlijk druk zouden moeten zijn met dingen regelen besteden we meer tijd aan het praten over haar. Wij vonden haar zo’n bijzonder meisje, lief, makkelijk, overal voor in, wijs en heel natuurlijk. We hebben zo’n goede tijd met haar gehad en zo van haar genoten en voor zover wij konden zien was dat zo voor iedereen die met haar in contact kwam. Niet alleen onze familie en vrienden maar ook gewoon mensen op straat.

We hopen snel naar Nederland te komen om ook met jullie bij elkaar te kunnen zijn en afscheid van haar te nemen.

Zwemmen

Afgelopen Vrijdag was het hier 35 graden. Naar het strand dus, zullen jullie denken. Maar omdat ze hier op de stranden geen bedden en parasols verhuren en ik het niet zag zitten om alles in mijn eentje te sjouwen, viel de keus op het zwembad. En niet zomaar een zwembad, maar het mooi gelegen Andrew Boy Charlton zwembad. Aan de ene kant de Botanical Gardens, aan de andere kant de Baai van Woolloomooloo. Een groot zwembad om baantjes te trekken en een kleiner bad voor kinderen en een heel ondiep badje voor de echte kleintjes. Over het hele kindergedeelte zijn zeilen gespannen dus dat ligt lekker in de schaduw. De baden zijn gevuld met zeewater en er wordt een klein beetje chloor gebruikt voor de hygiene.
Veel aangenamer dus dan een gewoon zwembad.
Nu had ik voor Luca allemaal van die leuke badpakjes gekocht, vergeet ik er gewoon een in de zwemtas te stoppen. Ook jammer, nu moest ze dan alleen in zo'n zwemluiertje. Het mocht de pret niet drukken, het was voor haar de eerste keer en ze vond het GEWELDIG! Eerst een beetje door dat ondiepe badje lopen, maar toen wilde ze toch al snel eens verder gaan kijken. Het 1 meter diepe bad vond ze te gek. In eerste instantie wel een beetje koud, maar stoer als ze is zeurt ze daar niet over. Een jongetje van een jaar of 9, die ook aan het zwemmen was zei:" she is cute!" Dus ik zei: "nou, dank je wel". Nog een beetje kletsen en toen vroeg hij waarom ze dat litteken heeft. Uitgelegd, en weer verder kletsen. God, wat hou ik van de openheid en eenvoud van kinderen. Daar kunnen veel volwassenen nog wat van leren.
Ik denk dat we hier van de zomer wel veel naar toe zullen gaan. Er waren ook behoorlijk wat moeders met kinderen. Een aantal ervan leken me wel heel erg ok. Zij verkiezen het zwembad boven het strand, dus die zal ik nog wel vaker tegenkomen.
Luca was geweldig. Zowel in als uit het water. Ze wilde overal en bij iedereen even kijken, het is ook zo'n sociaal diertje.
Ik heb helaas geen foto's, had geen camera meegenomen. Doe ik volgende keer zeker!

Deze foto was van afgelopen donderdag. We hadden met Linda en Bonne afgesproken voor koffie. Toen was het ook al lekker warm.