weer een paar dagen in het ziekenhuis geweest

We zijn gisteren weer thuis gekomen van nog eens 5 dagen ziekenhuis. Afgelopen vrijdag gingen we weer voor controle naar het ziekenhuis. Luca was aangekomen [eindelijk 4 kilo!] maar haar ademhaling was nog altijd erg snel. Nadat we door iedereen gezien waren werd besloten dat de captopril, het medicijn om haar hart te helpen pompen, omhoog moest. Om het zekere voor het onzekere te nemen moesten we in het ziekenhuis blijven zodat haar bloeddruk verschillende keren gemeten kon worden terwijl de dosering verhoogd werd. Naar een afdeling voor kinderen met een besmettelijke ziekte dit keer omdat Luca de week ervoor bloot was gesteld aan de waterpokken. Dus een kamer voor onszelf waar Luca niet vanaf mocht………….heel erg saai! Ook werden nog allerlei andere onderzoekjes gedaan om te kijken of die snelle ademhaling misschien ergens anders door werd veroorzaakt, bijvoorbeeld door een luchtweginfectie of andere infectie. Niets te vinden dus mochten we gisteren weer naar huis. Volgens mij vond Luca dat best fijn want we kregen glimlach na glimlach toen we eenmaal thuis waren. Verder is ze erg druk met het bekijken van haar linkerhand, ze beweegt haar vingers heen en weer en brengt haar hand soms zo dicht bij haar ogen dat ze er scheel van kijkt. Ik denk niet dat ze er ooit aan toe komt haar rechterhand te bekijken, met die hand woelt ze namelijk continu door haar haar!
Vandaag over een week vertrekken we naar Melbourne, zijn al druk bezig met alle voorbereidingen.

We came back yesterday from another 5 days in hospital. Due to her fast breathing the doctors decided to increase some of her medications and she needed to be monitored for that. Because we were exposed to chickenpox last time we were in hospital we needed to be in an isolation room, very very boring! They have also run other tests to determine whether an infection might be the cause of her fast breathing but they haven’t found anything. Luca seemed happy to be home, we got lots of smiles! She also discovered her left hand; she is constantly looking at it. I don’t think she will ever know she has a right one too; she is too busy going through her hair with that one. We are off to Melbourne next Wednesday.