In Melbourne

Het is inmiddels dinsdag ochtend en we zijn gisteren in Melbourne aangekomen. Hoewel we met een air ambulance naar Melbourne vlogen was het toch een stressvolle rit. Omdat Luca vanwege haar eventuele waterpokken besmetting als enige patient met de air ambulance moest konden John en ik alletwee met haar mee [normaal gesproken mag er maar 1 ouder mee]. De verpleegkundige die met ons meeging was echter een enorme stress kip. Had een probleem met onze bagage, “ze waren toch zeker Quantas niet”, alsof ze het zelf op haar rug naar Melbourne moest sjouwen, wat een ophef. 1 koffer mochten we meenemen en niet meer. Dus wij daar terplekke alles opnieuw ingepakt en John’s moeder gebeld om de rest op te halen. Vervolgens begon Luca te huilen maar ik mocht haar niet uit haar stoeltje pakken en haar het vliegtuig indragen want dat was tegen de veiligheidsvoorschriften. In het vliegtuig was het al niet anders, we mochten ons amper bewegen! Luca was behoorlijk overstuur, haar ademhaling werd extreem snel, dus er moest zuurstof gegeven worden, zo besloot de verpleegkundige. Luca nog erger overstuur door die slangetjes in haar neus en die pleisters op haar gezicht, maar het kon niet anders want “volgens de voorschriften moest de verpleegkundige zuurstof toedienen”. Wat je als ouder het laatste wilt horen is dat maatregelen genomen worden omdat het nu eenmaal zo voorgeschreven is! Maar ja, die dingen gaan hier zo, gevolg van de “aanklaag mentaliteit” die hier heerst.
Terug zijn in het kinderziekenhuis in Melbourne voelt veilig. We weten hoe het er hier aan toegaat. Ze gaan vandaag wat onderzoeken doen en bepalen dan wat er gaat gebeuren. Ze willen toch graag de MRI doen en dat kan alleen as vrijdag. Alleen als uit de onderzoeken van vandaag blijkt dat ze eerder iets moeten doen wordt de planning gewijzigd.