overleven

Vandaag ben ik jarig maar ik voel me verre van feestelijk.
Vanuit mijn raam zie ik dat de hoge kantoorgebouwen van de stad zijn opgeslokt door de mist. En het regent.
Maar zelfs als de lucht strak blauw was geweest en de zon had geschenen zou dat niet veel hebben uitgemaakt.
Vorige week was een moeilijke week, misschien wel een van de moeilijkste tot nu toe. Het begon met een volgepland, druk weekend en de realisatie dat we dat nog helemaal niet aankunnen. Drie aaneengesloten avonden de deur uit, met vrienden afspreken, uit eten, sociaal en gezellig doen, het is te veel. En dat maakt me boos. Het maakt me boos dat het leven ons een zo harde klap heeft gegeven dat we er nog van wankelen.

Ik mis Luca zo erg dat mijn lijf er pijn van doet.
Vorige week was ik een dagje alleen thuis en heb ik haar DVD bekeken. Het begon met beelden van een 6 maanden jonge Luca. Ik moest eerst zo huilen dat ik door mijn tranen amper iets kon zien van de opnames. Maar toen moest ik lachen om de geluidjes die ze maakte en kon ik verder kijken zonder te huilen.
En wat ik zag maakte me zo trots. Een prachtig meisje. Haar ogen lief, zachtaardig en warm. Sprankelend, vol zelfvertrouwen, vol levenslust, vol trots.
En nu ik dit schrijf vraag ik me af waarom ze niet bij ons kon blijven.

Het is donker in mijn hoofd. Ik heb weinig motivatie om ook maar iets te ondernemen. Vraag me bij alles af waar ik het eigenlijk voor doe. Mijn lijf voelt zwaar en soms moet ik gaan zitten omdat ik het gevoel heb dat mijn benen me niet kunnen dragen.
Luca is dood en dat voel ik nu (pas) in het diepst van mijn wezen.