Ik volg een paar blogs en websites van andere mensen. Ik vind het wel leuk, een beetje binnenkijken in de keuken van andere Nederlanders in Australie. Of Nederlanders in Australie die inmiddels weer terug zijn in Nederland.
En ik vind het fijn om de ervaringen te lezen van andere ouders met een kindje met een hartafwijking. Dus dagelijks ga ik zo wel een stuk of 11 blogs langs om even te “lurken” zoals dat geloof ik ook wel wordt genoemd [wel lezen maar niet reageren]. Ik moet zeggen, een reaktie zo af en toe is zeker leuk, maar ik schrijf toch met name om iedereen die niet in mijn directe omgeving is, op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen. En bovenal is het erg therapeutisch. Als ik uitgebreid heb geschreven over hoe het met ons gaat, hoe moeilijk en emotioneel dat ook is, kan ik me opgelucht voelen. Dan is het eruit, heb ik het van me af geschreven, dan voel ik me weer even wat lichter.

Toen ik mijn rijtje vandaag afging las ik op de website van Kira wat reacties van andere ouders over het wel of niet de naam van je overleden kindje vermelden, hier ging het om kerstkaarten.
Vorig jaar waren wij in het ziekenhuis in Melbourne druk bezig met onze kerstkaarten, een stempel van Luca’s voetje op iedere kaart, haar “handtekening” als het ware. Dit jaar heb ik geen enkele kerstkaart gestuurd, de motivatie was er niet. Ik heb mijn moeder een kaart gestuurd voor haar verjaardag, ook namens Luca. Ik heb net een kaart op de bus gedaan voor de verjaardag van een vriendin, niet namens Luca…………..Het is nogal gevoelsmatig.
Toen we afgelopen zaterdag aan het wandelen waren in het National Park liepen we samen op met wat Engelse backpackers. Ik raakte aan de praat met een van hen en op een gegeven moment vroeg zij of wij kinderen hadden. Ja, zei ik, we hadden een klein meisje maar ze is dood gegaan.
Wat een schok moet het zijn om dat als antwoord te krijgen. Ik vond haar reactie wel goed. Ze zei hoe erg ze het vond dat te horen en ze vroeg hoe lang geleden het was. Dat vind ik best dapper.
Het is een vraag die ik nooit met nee zal beantwoorden, zo voel ik dat nu. Het bestaan van Luca ontkennen kan en wil ik niet.

Het Engelse meisje wandelde daarna verder met haar vrienden. Misschien had ze dat evengoed gedaan [ons tempo ligt nogal hoog natuurlijk in verband met die endorfine rush waar we het toch ook voor doen;-)] Misschien voelde ze zich ongemakkelijk………wie zal het zeggen.

3 Maanden doen we het nu al zonder Luca. Ik huil voor mezelf omdat ik Luca zo mis. Ik huil voor John omdat ik zie hoe hij haar mist. Ik huil voor Luca omdat ze zo genoot van het leven en dat maar zo kort heeft kunnen doen. Ik huil voor haar oma’s en opa’s, omdat zij hun enige kleinkind moeten missen en omdat ze het verdriet van hun eigen kinderen weg willen nemen maar dat niet kunnen. En ik huil voor iedereen die Luca mist en verdriet heeft om ons. En dan nog zijn mijn tranen niet op.

Nu ga ik onder de douche, tranen wegspoelen. Ik ga straks een hapje eten met Linda, girls only, lekker de hele avond Nederlands praten.
Life goes on………..