Bedankt voor alle kaarsjes!

Het doet ons goed dat zoveel mensen een kaarsje hebben gebrand. Bedankt voor alle reacties. En de foto's die ik kreeg via de mail wil ik hier graag even delen.









van Alana in Melbourne








Van Evelien in Nijkerk




Wij hebben ons kaarsje in de Rozentuin, in de Botanical Gardens gebrand. Daar was dit jaar voor het eerst een bijeenkomst georganiseerd. Trish [de moeder van John] was met ons mee. En net toen we bij de Rozentuin aankwamen, zagen we Linda, Gerard en Bonne via een andere ingang binnenkomen. "Omdat we Luca ook zo missen" zei Linda.

Ik had uitgekeken naar dit moment. Iets kunnen doen in haar naam, hoe emotioneel ook, doet me goed. Maar ik voelde me ook zenuwachtig toen we deze kleine groep mensen naderden. Een groep mensen met tenminste 1 overeenkomst, het verlies van een kind.
We werden welkom geheten, er werd een gedicht voorgelezen en een ieder noemde de naam van diegene voor wie hij of zij een kaarsje brandde.
Door de gesprekken die gevoerd werden merkte ik dat ieder verhaal weer anders is. De omstandigheden waaronder kinderen zijn overleden en hoe de mensen die hen zo lief hadden hiermee omgaan. Het verschilt van persoon tot persoon. Voor mij was er niet automatisch zoiets van herkenning.

Het zet me ook weer verder aan het denken over een brief die we kregen van de maatschappelijk werkster van het kinderziekenhuis. Ze schrijft over de verschillende ondersteunende mogelijkheden die zij kunnen bieden, met de vraag of wij daar behoefte aan hebben. Ik heb zo het idee van niet. Misschien omdat ik nooit gebruik heb gemaakt van "georganiseerde" groepen. Toen Luca net geboren was kwam ik steeds dezelfde moeders tegen in de "afkolf" ruimte , dat was mijn netwerk. De wekelijkse bijeenkomsten voor ouders van kinderen met een hartafwijking sloegen we over. Toen ik voor het eerst naar de moedersgroep op het consultatieburo ging, dacht ik; "nee, dit is het niet". Met Tanja en Linda vormde ik zo mijn eigen moedersgroepje. Op het Nederlandse internet forum voor ouders van kinderen met HLHS vond ik wel veel herkenning. Ik ben daar nu echter geen lid meer van. Lezen over de kinderen met wie het niet goed gaat maakte me verdrietig, lezen over de kinderen met wie het wel goed gaat deed me denken; waarom Luca niet? En op die "waarom" vraag is geen antwoord.
Met Elle, de moeder van Kira, heb ik veel contact. Dat is bijna een en al herkenning. Hoe vaak dat woord wel niet wordt gebruikt in onze emails. Een Support Group op hele kleine schaal. Maar heel effectief.
En dan alle mensen om ons heen, hier en in NL. En op zoveel andere plaatsen in de wereld.
We lezen, horen, merken en voelen hoe begaan iedereen met ons is. En daardoor redden we het!