8 weken

Gisteren was het 8 weken geleden dat Luca overleed. Om 7 uur ’s ochtends, ik was net op mijn werk, dacht ik terug aan hoe ik haar net op schoot had genomen toen ze die fatale hartaanval kreeg. Hoewel ze nog een uur met haar bezig zijn geweest denk ik toch dat ze op dat moment in mijn armen is overleden. Dat ik haar op dat moment in mijn armen had, geeft mij troost.
Nu zijn we dan 8 weken verder. Het voelt als een eeuwigheid en toch is het pas 8 weken. Ik denk continu aan haar, ze is geen moment uit mijn gedachten.
John schrijft regelmatig in een dagboekje. Zijn schrijven is meestal gericht aan Luca, soms schrijft hij over haar. We praten over haar, hoe ze was , wat ze deed. Zo komen meer en meer herinneringen naar boven die John dan weer opschrijft. En we fantaseren over hoe ze nu zou zijn. Of ze al los zou kunnen lopen, of ze al meer woorden zou zeggen dan mama, papa, Abudabi en kijken. Hoe ze het gevonden zou hebben om voor het eerst in zee te zwemmen, hoe ze alle Kerstversieringen in de stad zou hebben gevonden, hoeveel tandjes ze nu zou hebben.
Al haar spulletjes hebben we nog in huis. Een paar weken geleden had ik wat linnengoed in een doos gepakt. Maar ik kon de doos niet dichtdoen, het ging gewoon niet.
Ik huil iedere dag. Vaak als ik onder de douche sta. Dan spoel ik de tranen weg met het water uit de kraan. Vaak in de auto, als ik van werk naar huis rijd. Soms huil ik heel kort, een paar tranen. Andere momenten huil ik tot ik er hoofdpijn van krijg. John huilt ook iedere dag. Soms kunnen we elkaar troosten, maar vaker zijn de tranen van de ander teveel. In dit geval is gedeelde smart geen halve smart.

Ik lees veel boeken over rouwen en het helpt mij om gevoelens die ik heb te verklaren. Want ondanks dat rouwen een heel persoonlijk iets is, vind ik veel herkenning in de boeken die ik lees. En het geeft me inzicht in een proces waar ik zo midden inzit. Een verworven inzicht is dat rouwen niet statisch is en dat het nooit “over” zal gaan. Dat je altijd blijft rouwen, steeds weer op een iets andere manier, meer of minder intensief.

Het verdriet is vooralsnog niet minder. Het lijkt eigenlijk juist sterker te worden. Het besef van de enormiteit van haar dood en alles wat daarmee verloren is gegaan dringt steeds iets meer door. En dat maakt het verdriet sterker voelbaar.
Daartegenover staat dat ik de omstandigheden die ons omringen weer verzachtend vind. Luca is geboren in een land waar de medische zorg optimaal is. We hadden het niet beter kunnen treffen in Melbourne. Iedereen had het beste met haar voor. Ze heeft een paar momenten gehad in haar leven waarop het lichamelijk gezien niet goed met haar ging. Maar buiten die momenten om was ze in goede doen en genoot ze volop van het leven. En ik durf met een gerust hart te zeggen dat ze niet in een beter nest terecht had kunnen komen. De uitwisseling van liefde in de meest pure vorm was enorm en we deden het er alledrie goed op.
Er is geen sprake van nalatigheid of schuld waardoor mijn relatie met John, of onze relatie met anderen onder spanning zou kunnen komen.

Het leven gaat door en we doen ons ding. Maar de glans is er vanaf. En dat vind ik heel, heel erg jammer.

Op de website van Kira kwam ik het volgende tegen. World Wide Candlelighting, een wereldwijd initiatief om alle overleden kinderen te herdenken. Als je op de gekleurde tekst klikt vind je meer informatie. Zondagavond, 14 december om 7 uur plaatselijke tijd een uur lang een kaarsje branden betekent dat er 24 uur lang ergens in de wereld kaarsjes gebrand worden voor alle kinderen die niet meer hier zijn. Hoe mooi is dat?