we leven nog

Zo, da’s ook weer lang geleden, he? Ik hoorde van mijn moeder dat verschillende mensen al hebben geklaagd over de “blog-stilte”. Dus nu eerst maar even achter de computer gekropen om weer eens even van me te laten horen. We zijn inmiddels zo’n kleine 4 weken thuis, nog helemaal niet zo lang dus. We hebben 2 verjaardagen achter de rug [bedankt voor alle felicitaties, smsjes, telefoontjes, berichtjes op het antwoordapparaat, mailtjes] en Luca is inmiddels 6 maanden. De tijd vliegt, zelfs als het niet altijd even gezellig is.
Met Luca gaat het goed. Ze is weer goed gegroeid, ook al drinkt ze niet altijd even veel of makkelijk [wat mij dan wel weer de nodige stress oplevert en waar ik niet altijd even goed mee uit de voeten kan, pfff]. Afgelopen week was ze 260 gram aangekomen en de week daarvoor 90, een heel aardig gemiddelde dus.
Gewicht en lengte zijn nog onder het gemiddelde maar de omvang van haar hoofd komt aardig in de buurt van het gemiddelde, niet zo gek aangezien iedereen toch al zegt dat ze zo op John lijkt ………………………[hehe]

Ben inmiddels bij de kinderarts [wat een onderneming, met de bus omdat de auto in de garage was, wist ik veel dat ik alleen met de kinderwagen in de bus geschikt voor rolstoelen kan] en cardioloog geweest. De kinderarts [een nieuwe] was heel tevreden over Luca,, maar ik niet zo tevreden met de kinderarts, dus waarschijnlijk toch maar op zoek naar een andere. Ik merk dat ik het toch wel moeilijk vind om na een periode waarin er zoveel is gebeurd weer aan een nieuwe arts te moeten wennen. Ze wilde me naar Jan en alleman doorverwijzen. Ik heb wel een afspraak gemaakt met de fysio om wat tips te krijgen om Luca spelenderwijs in haar motoriek te kunnen stimuleren. Maar de logopediste om te bekijken hoe Luca haar flesje drinkt? Nou nee, dat lijkt me nu niet nodig. Zelfs een leek kan zien dat er niks mis is met hoe ze zuigt. Dat ze moe wordt ligt aan haar hart, daar kan de logopediste ook niks aan veranderen. En aan krampjes ook niet.
Het bezoek aan de cardioloog was spannend. Hij heeft natuurlijk contact onderhouden met Melbourne en was al wel op de hoogte dat wij niet zo te spreken waren over een aantal dingen. Hij vertelde dat hij de vernauwing in de aorta wel had gezien [liet zijn aantekeningen zien] maar dit niet als groot probleem had gezien omdat het maar om een relatief kleine vernauwing ging.
Ik heb niet alles gezegd wat ik op mijn hart had, de meeste tijd ging toch op aan Luca onderzoeken en medicatie veranderingen bespreken.
Haar hartfunctie is nog verminderd maar er is alle hoop dat dit zal verbeteren. Er is in iedergeval een verbetering te zien met hoe het was voor de operatie. En hij vond dat Luca er heel erg goed uitzag.

En dan nu even wat andere, leuke dingen. Mijn allerliefste moedertje komt morgen aan in Sydney. Ik heb haar net nog aan de telefoon gehad, ze heeft verteld dat de hele koffer vol zit met verrassingen van iedereen voor Luca en ons! Geweldig, kan niet wachten. “We gaan ervoor zorgen dat je nog een beetje een kraamtijd krijgt, want die heb je helemaal niet gehad”; zei ze. Zo lief! Ik denk dat John en ik zeker een beetje op adem zullen komen met Mama hier.
Van John heb ik voor mijn verjaardag 6 boeken van nederlandse schrijvers gekregen, dus dat wordt ook genieten.
Verder ben ik gisteren weer aan het werk gegaan. 1 vaste dienst door de week en om de week een weekend. We gaan kijken hoe dat gaat. John werkt een halve dag vanaf thuis of zijn moeder past op. Luca gaat niet naar een creche [ze willen haar waarschijnlijk niet eens aannemen], te veel virusjes en bacterien daar. Het is niet zo dat we Luca in een plastic bubbel houden maar we doen er wel alles aan om haar zo gezond mogelijk te houden.