En eindelijk is ze er dan, Oma. Afgelopen donderdag hebben we haar van het vliegveld opgehaald. De regen kwam met bakken uit de hemel, dat is ook weer wat als je uit Nederland komt, dan is dat wel het laatste waar je op zit te wachten. Maar gelukkig hadden we iets bij ons om Mama af te leiden…….Luca natuurlijk! Niet dat Luca wakker werd voor deze eerste ontmoeting. Ze was onderweg in de auto in slaap gevallen en werd pas wakker toen we al weer lang en breed thuis waren. Toen was het kadootjes uitpakken geblazen. Iedereen heel erg bedankt voor al het leuks, de kleertjes, boekjes, cd’s, teddy beertjes, financiele bijdrage en wat al niet meer. Heel, heel erg bedankt!
Oma is nog steeds een beetje aan het bijkomen van de reis. Al was het allemaal hartstikke goed gegaan, het is en blijft een hele reis en dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Ik ben het afgelopen weekend voor het eerst een nachtje van huis geweest. Met Mel naar de Hunter Valley om een Australische band te zien spelen, The John Butler Trio. Ik had deze kaartjes al gekocht voordat we wisten dat Mama zou komen. Voelde me wel een beetje schuldig dat ik op stap ging terwijl ze nog maar net hier was, maar zoals ze zelf zei;” ik blijf 3 maanden dus tijd genoeg”. Dus John, Luca en mijn moeder hebben het weekend samen doorgebracht en dat was iedereen goed bevallen. Ze is erg onder de indruk van John als papa, kan er niet over uit hoe geduldig en liefdevol hij met haar omgaat [en ik doe het ook wel goed vindt ze, hehe]
Nu is het natuurlijk weer volop Nederlands in Huize Okey/van Wijnen. Goed voor John, want dit was toch wel wat achteruit gegaan. Zo had hij het tegen mijn moeder over haar schoondochter inplaats van kleindochter.