Nederlandse dag

Vandaag stond in het teken van Nederland. Het begon vanochtend met een koffie ochtend met 4 andere Nederlandse meiden en een Belgische [maar ja, als je zover van huis bent dan is dat eigenlijk allemaal een pot nat]. Ik had geen van hen eerder ontmoet maar had wel al een hele tijd email contact met Eveline, die met nederlandse man en kinderen in Pymble woont. En wat was dat leuk en gezellig! Zeker voor herhaling vatbaar. Leuk om ieders verhalen en ervaringen te horen.

Vanavond hebben we zuurkool gegeten en ook al is het vandaag nog zomer [de laatste dag vandaag] het was zo fris dat het helemaal niet misplaatst was. Een regenbuitje erbij en de Nederlandse dag was compleet.

Minder goed nieuws, er lag weer eens een bekeuring voor mij in de bus. Net weer ietsje te hard gereden [74 waar je 60 mag, poeh he]. Net zoals in de Cross City Tunnel toen die net geopend was. Jammer genoeg werken ze hier met een puntensysteem. Je krijgt 12 punten om mee te beginnen maar ik heb er nu, na deze bekeuring, nog maar 3 over. Dat is natuurlijk zwaar balen, en dat is dan wel erg zacht uitgedrukt...................Het duurt 3 jaar voor je je punten weer terug krijgt,, daar moet ik nog 1 jaar op wachten. Als je door al je punten heen bent raak je voor 3 maanden je rijbewijs kwijt. Nu kun je hieronder uit komen door een periode van "goed gedrag" aan te gaan. Je kunt dan je rijbewijs behouden maar als je in dat jaar een overtreding begaat wordt je rijbewijs voor 6 maanden afgenomen. En waar ik nu zo van baal is dat het bij mij om van die lullige overtredingen gaat. Een paar keer net iets te hard gereden, op momenten of plaatsen waar geen kip op de weg te bekennen is en voor je het weet ben je dan zo bijna je rijbewijs kwijt. Als ik nu keihard door een school zone zou scheuren, ja dan kan ik me er iets bij voorstellen. Maar op deze manier??? Voor de lezers in Australie; als er nog iemand is met wat punten in de aanbieding, ik hou me aanbevolen!

Moet er na de vorige posting natuurlijk wel een foto van het Opera House bij!

Gisteren dan eens iets toeristisch gedaan. Vorige keer hadden we blijkbaar het Opera House overgeslagen, tenminste mijn moeder zei dat ze het niet van dichtbij had gezien. Dus daar hebben we nu even verandering in gebracht. Met de bus naar Circular Quay [ja, direct de bus met rolstoel toegang, dus niet van die taferelen toen ik laatst met de bus naar het ziekenhuis moest] en daar lekker geluncht met een lekker glas wijn erbij. Daarna rondgelopen, van het uitzicht genoten en leuke foto’s gemaakt. Luca vond het ook allemaal prachtig. Ze is zo makkelijk om mee te nemen, ze geniet met volle teugen.

Vandaag weer even meer dingen van huishoudelijke aard, naar Broadway om eens even goed in te slaan. Kwam goed uit want het kwam vandaag toch met bakken uit de hemel. Morgen gaan we zuurkool eten, jippie, kijken John en ik nu al naar uit.

Oma is hier nu bijna 2 weken. En het is heerlijk om haar hier te hebben [ze heeft me met nadruk gezegd dat ik het vooral goed duidelijk moet maken hoe fijn ik het vind dat ze hier is, nou dat had ze niet hoeven zeggen want het is echt heerlijk.]
We hebben nog niet veel “toeristische” dingen gedaan, daar is ze ook niet voor gekomen, zoals ze zelf zegt. Wat doen we dan zoal de hele dag? Nou ja, beetje kletsen, boodschapje doen, Luca verwennen, huis beetje opruimen, winkelen Luca verwennen, sushi eten, boek lezen, Luca verwennen, naar de nagelstudio, genieten van johns kookkunsten, Luca verwennen, keuken achter John opruimen [maar dat hebben we er graag voor over], Luca verwennen en enorm van haar genieten. Het gaat heel goed met dat kleine meisje en regelmatig merk ik dat ik niet bezorgd ben over haar en dat voelt goed.

We zijn bij de fysiotherapeut geweest. Geen problemen hier, gewoon een kwestie van een beetje sterker worden. Het omrollen is begonnen en hierdoor ligt ze ook meer op haar buik en dit vindt ze al lang niet meer zo vervelend.
En het drinken gaat ook beter, ze drinkt meer en ze drinkt veel vlotter. En het allerbelangrijkste………..ze is zo super gezellig, ze lacht de hele dag door, vindt het heerlijk om erop uit te gaan in de kinderwagen of de auto.
Als we haar zo zien genieten van het leven dan is het alles waard geweest!

En eindelijk is ze er dan, Oma. Afgelopen donderdag hebben we haar van het vliegveld opgehaald. De regen kwam met bakken uit de hemel, dat is ook weer wat als je uit Nederland komt, dan is dat wel het laatste waar je op zit te wachten. Maar gelukkig hadden we iets bij ons om Mama af te leiden…….Luca natuurlijk! Niet dat Luca wakker werd voor deze eerste ontmoeting. Ze was onderweg in de auto in slaap gevallen en werd pas wakker toen we al weer lang en breed thuis waren. Toen was het kadootjes uitpakken geblazen. Iedereen heel erg bedankt voor al het leuks, de kleertjes, boekjes, cd’s, teddy beertjes, financiele bijdrage en wat al niet meer. Heel, heel erg bedankt!
Oma is nog steeds een beetje aan het bijkomen van de reis. Al was het allemaal hartstikke goed gegaan, het is en blijft een hele reis en dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Ik ben het afgelopen weekend voor het eerst een nachtje van huis geweest. Met Mel naar de Hunter Valley om een Australische band te zien spelen, The John Butler Trio. Ik had deze kaartjes al gekocht voordat we wisten dat Mama zou komen. Voelde me wel een beetje schuldig dat ik op stap ging terwijl ze nog maar net hier was, maar zoals ze zelf zei;” ik blijf 3 maanden dus tijd genoeg”. Dus John, Luca en mijn moeder hebben het weekend samen doorgebracht en dat was iedereen goed bevallen. Ze is erg onder de indruk van John als papa, kan er niet over uit hoe geduldig en liefdevol hij met haar omgaat [en ik doe het ook wel goed vindt ze, hehe]
Nu is het natuurlijk weer volop Nederlands in Huize Okey/van Wijnen. Goed voor John, want dit was toch wel wat achteruit gegaan. Zo had hij het tegen mijn moeder over haar schoondochter inplaats van kleindochter.

Oma is aangekomen

Even een paar fotos van de aankomst van Oma (door Oma gekozen)

we leven nog

Zo, da’s ook weer lang geleden, he? Ik hoorde van mijn moeder dat verschillende mensen al hebben geklaagd over de “blog-stilte”. Dus nu eerst maar even achter de computer gekropen om weer eens even van me te laten horen. We zijn inmiddels zo’n kleine 4 weken thuis, nog helemaal niet zo lang dus. We hebben 2 verjaardagen achter de rug [bedankt voor alle felicitaties, smsjes, telefoontjes, berichtjes op het antwoordapparaat, mailtjes] en Luca is inmiddels 6 maanden. De tijd vliegt, zelfs als het niet altijd even gezellig is.
Met Luca gaat het goed. Ze is weer goed gegroeid, ook al drinkt ze niet altijd even veel of makkelijk [wat mij dan wel weer de nodige stress oplevert en waar ik niet altijd even goed mee uit de voeten kan, pfff]. Afgelopen week was ze 260 gram aangekomen en de week daarvoor 90, een heel aardig gemiddelde dus.
Gewicht en lengte zijn nog onder het gemiddelde maar de omvang van haar hoofd komt aardig in de buurt van het gemiddelde, niet zo gek aangezien iedereen toch al zegt dat ze zo op John lijkt ………………………[hehe]

Ben inmiddels bij de kinderarts [wat een onderneming, met de bus omdat de auto in de garage was, wist ik veel dat ik alleen met de kinderwagen in de bus geschikt voor rolstoelen kan] en cardioloog geweest. De kinderarts [een nieuwe] was heel tevreden over Luca,, maar ik niet zo tevreden met de kinderarts, dus waarschijnlijk toch maar op zoek naar een andere. Ik merk dat ik het toch wel moeilijk vind om na een periode waarin er zoveel is gebeurd weer aan een nieuwe arts te moeten wennen. Ze wilde me naar Jan en alleman doorverwijzen. Ik heb wel een afspraak gemaakt met de fysio om wat tips te krijgen om Luca spelenderwijs in haar motoriek te kunnen stimuleren. Maar de logopediste om te bekijken hoe Luca haar flesje drinkt? Nou nee, dat lijkt me nu niet nodig. Zelfs een leek kan zien dat er niks mis is met hoe ze zuigt. Dat ze moe wordt ligt aan haar hart, daar kan de logopediste ook niks aan veranderen. En aan krampjes ook niet.
Het bezoek aan de cardioloog was spannend. Hij heeft natuurlijk contact onderhouden met Melbourne en was al wel op de hoogte dat wij niet zo te spreken waren over een aantal dingen. Hij vertelde dat hij de vernauwing in de aorta wel had gezien [liet zijn aantekeningen zien] maar dit niet als groot probleem had gezien omdat het maar om een relatief kleine vernauwing ging.
Ik heb niet alles gezegd wat ik op mijn hart had, de meeste tijd ging toch op aan Luca onderzoeken en medicatie veranderingen bespreken.
Haar hartfunctie is nog verminderd maar er is alle hoop dat dit zal verbeteren. Er is in iedergeval een verbetering te zien met hoe het was voor de operatie. En hij vond dat Luca er heel erg goed uitzag.

En dan nu even wat andere, leuke dingen. Mijn allerliefste moedertje komt morgen aan in Sydney. Ik heb haar net nog aan de telefoon gehad, ze heeft verteld dat de hele koffer vol zit met verrassingen van iedereen voor Luca en ons! Geweldig, kan niet wachten. “We gaan ervoor zorgen dat je nog een beetje een kraamtijd krijgt, want die heb je helemaal niet gehad”; zei ze. Zo lief! Ik denk dat John en ik zeker een beetje op adem zullen komen met Mama hier.
Van John heb ik voor mijn verjaardag 6 boeken van nederlandse schrijvers gekregen, dus dat wordt ook genieten.
Verder ben ik gisteren weer aan het werk gegaan. 1 vaste dienst door de week en om de week een weekend. We gaan kijken hoe dat gaat. John werkt een halve dag vanaf thuis of zijn moeder past op. Luca gaat niet naar een creche [ze willen haar waarschijnlijk niet eens aannemen], te veel virusjes en bacterien daar. Het is niet zo dat we Luca in een plastic bubbel houden maar we doen er wel alles aan om haar zo gezond mogelijk te houden.