In Melbourne

Het is inmiddels maandag en we zijn afgelopen vrijdag in Melbourne aangekomen. Ja, het is toch Melbourne geworden. Vorige week dinsdag en woensdag hebben we nog 2 keer uitgebreid met de chirurg in Sydney gesproken en de operatie was toch niet te realiseren in Sydney. Hij had al contact gehad met de betrokkenen in Melbourne en zij zouden ons in de loop van woensdag terugbellen. Wat een rotdag was dat. De hele dag wachten op een telefoontje, niet wetende wat ons nu te wachten stond. Tegen half 6 ‘savonds kregen we een telefoontje van Karen, de verpleegkundige uit Westmead ziekenhuis in Sydney. Zij had contact gehad met Melbourne en vertelde dat zij ons vrijdag daar wilden hebben. Dat was ook wel weer even schrikken maar toch wel blij met dit nieuws want nu wisten we in ieder geval waar we aan toe waren, ook al hadden we dan maar 1 dag om te pakken en dingen te regelen.

Wij waren in de veronderstelling dat we in ieder geval tot na de tweede operatie in Melbourne zouden moeten blijven maar Karen vertelde dat dit helemaal aan het herstel van de baby ligt. Zij wist uit ervaring dat wanneer kindjes het goed doen er ook wel besloten wordt om tussen operaties in terug naar Sydney te gaan. Dit was een hele geruststelling en heeft ons ook doen besluiten om voorlopig alleen maar korte termijn plannen te maken. Onze ervaring is dat tot nu toe dingen bijna dagelijks veranderen en het kost steeds veel energie om je steeds weer opnieuw aan te passen.

We hebben dus gewoon ingepakt tot de koffers vol waren, sleutels bij de buren achter gelaten en zijn vrijdag op het vliegtuig gestapt.

We zaten rond 7.15 in het vliegtuig [geen mens die naar mijn medische verklaring vroeg, waarschijnlijk voelt mijn buik groter dan het eruit ziet] en rond 9 uur kwamen we aan. Direct door naar het ziekenhuis waar we opgevangen werden door de coordinator van de Fetal Management Unit. Ook meteen kennis gemaakt met de maatschappelijk werkster en toen waren we al aan de beurt voor weer een echo. Een hele lieve vrouw, had in totaal 5 jaar in Nederland gewoond, beetje Nederlands kletsen en dat voelt dan meteen heel vertrouwd.

John en ik hadden besloten deze keer wel naar het geslacht van de baby te vragen, we voelden alletwee heel erg de behoefte onze baby nu een naam te kunnen geven. En wat een verrassing…………….het is een MEISJE! Een klein baby meisje!
Ze heet Luca.
Ik heb de rest van de dag met een grote glimlach op mijn gezicht rondgelopen.

We hebben nog een gesprek gehad met een arts en gesproken over het feit dat Luca nog steeds in een stuit ligt. Als we dit willen kunnen ze nog proberen haar te draaien zodat ik een gewone bevalling kan hebben. Hier moeten we het weekend over nadenken en maandag moeten we hier een besluit over hebben genomen.

We hebben voor maandag een aantal afspraken met artsen en voor vrijdag is er een afspraak gemaakt met de cardioloog.

Alles loopt nu dus en dat is fijn.

We zijn nu bij Sharon en Heath, Sharon is een vriendin die we jaren geleden in Amsterdam hebben leren kennen. Het ziekenhuis heeft accommodatie tegenover het ziekenhuis, dit is op het moment vol, maar ze willen ons daar tegen het einde van volgende week wel hebben zodat we dichterbij zijn.
Voor nu is het fijn dat we bij vrienden zijn, een beetje afleiding doet ons goed!

Meer nieuws volgt…………………..