maandag 30 juli 2007

In Melbourne

Het is inmiddels maandag en we zijn afgelopen vrijdag in Melbourne aangekomen. Ja, het is toch Melbourne geworden. Vorige week dinsdag en woensdag hebben we nog 2 keer uitgebreid met de chirurg in Sydney gesproken en de operatie was toch niet te realiseren in Sydney. Hij had al contact gehad met de betrokkenen in Melbourne en zij zouden ons in de loop van woensdag terugbellen. Wat een rotdag was dat. De hele dag wachten op een telefoontje, niet wetende wat ons nu te wachten stond. Tegen half 6 ‘savonds kregen we een telefoontje van Karen, de verpleegkundige uit Westmead ziekenhuis in Sydney. Zij had contact gehad met Melbourne en vertelde dat zij ons vrijdag daar wilden hebben. Dat was ook wel weer even schrikken maar toch wel blij met dit nieuws want nu wisten we in ieder geval waar we aan toe waren, ook al hadden we dan maar 1 dag om te pakken en dingen te regelen.

Wij waren in de veronderstelling dat we in ieder geval tot na de tweede operatie in Melbourne zouden moeten blijven maar Karen vertelde dat dit helemaal aan het herstel van de baby ligt. Zij wist uit ervaring dat wanneer kindjes het goed doen er ook wel besloten wordt om tussen operaties in terug naar Sydney te gaan. Dit was een hele geruststelling en heeft ons ook doen besluiten om voorlopig alleen maar korte termijn plannen te maken. Onze ervaring is dat tot nu toe dingen bijna dagelijks veranderen en het kost steeds veel energie om je steeds weer opnieuw aan te passen.

We hebben dus gewoon ingepakt tot de koffers vol waren, sleutels bij de buren achter gelaten en zijn vrijdag op het vliegtuig gestapt.

We zaten rond 7.15 in het vliegtuig [geen mens die naar mijn medische verklaring vroeg, waarschijnlijk voelt mijn buik groter dan het eruit ziet] en rond 9 uur kwamen we aan. Direct door naar het ziekenhuis waar we opgevangen werden door de coordinator van de Fetal Management Unit. Ook meteen kennis gemaakt met de maatschappelijk werkster en toen waren we al aan de beurt voor weer een echo. Een hele lieve vrouw, had in totaal 5 jaar in Nederland gewoond, beetje Nederlands kletsen en dat voelt dan meteen heel vertrouwd.

John en ik hadden besloten deze keer wel naar het geslacht van de baby te vragen, we voelden alletwee heel erg de behoefte onze baby nu een naam te kunnen geven. En wat een verrassing…………….het is een MEISJE! Een klein baby meisje!
Ze heet Luca.
Ik heb de rest van de dag met een grote glimlach op mijn gezicht rondgelopen.

We hebben nog een gesprek gehad met een arts en gesproken over het feit dat Luca nog steeds in een stuit ligt. Als we dit willen kunnen ze nog proberen haar te draaien zodat ik een gewone bevalling kan hebben. Hier moeten we het weekend over nadenken en maandag moeten we hier een besluit over hebben genomen.

We hebben voor maandag een aantal afspraken met artsen en voor vrijdag is er een afspraak gemaakt met de cardioloog.

Alles loopt nu dus en dat is fijn.

We zijn nu bij Sharon en Heath, Sharon is een vriendin die we jaren geleden in Amsterdam hebben leren kennen. Het ziekenhuis heeft accommodatie tegenover het ziekenhuis, dit is op het moment vol, maar ze willen ons daar tegen het einde van volgende week wel hebben zodat we dichterbij zijn.
Voor nu is het fijn dat we bij vrienden zijn, een beetje afleiding doet ons goed!

Meer nieuws volgt…………………..

dinsdag 24 juli 2007

Toch naar Melbourne...............

Onze situatie is alweer veranderd. We werden maandag middag aan het einde van de middag gebeld door de chirurg met de uitleg dat hij alle betrokkenen had gesproken en dat ze de operatie en nazorg toch niet in Sydney kunnen uitvoeren vanwege onvoldoende personeel op de andere betrokken afdelingen. Hij heeft dus duidelijk te vroeg gesproken toen hij afgelopen zaterdag over de telefoon het plan van aanpak om in Sydney te kunnen blijven met ons besprak.
We waren alletwee met stomheid geslagen,, niet te geloven! Net aan het idee gewend dat het allemaal zou gaan gebeuren aankomend weekend en nu dit.
We vroegen hem onze opties als we de baby niet eerder laten komen maar wachten tot de uitgerekende datum, of dit de situatie veranderd. Hij belt ons hier vandaag over terug. We wachten dit telefoontje nog af maar hebben min of meer al wel besloten dat we toch naar Melbourne gaan, het lijkt allemaal te kwetsbaar hier, die hele personeelssituatie………………….

maandag 23 juli 2007

Slecht nieuws........

Lieve allemaal, ik denk dat de meeste van jullie inmiddels op de hoogte zijn, via mij, mijn moeder of Natas. Voor diegene die nog niet op de hoogte zijn zal het zeker schrikken zijn dit nieuws zo te lezen maar ik wil deze blog blijven gebruiken om iedereen op de hoogte te houden en om tegelijkertijd mijn eigen gedachten te kunnen ordenen.
Afgelopen woensdag kregen we te horen dat onze Baby een ernstige aangeboren hartafwijking heeft. Inmiddels is het maandag en we hebben in de afgelopen paar dagen veel artsen gezien, veel informatie gekregen en veel beslissingen moeten nemen en met onze emoties moeten dealen.
Ik begin hier maar te schrijven, weet nog niet precies hoever ik kom maar dat zie ik wel.
Zoals ik eerder had geschreven lag [en ligt] baby nog altijd in een stuitligging en afgelopen woensdag hadden we een afspraak om een echo te laten maken om de positie van de baby te bevestigen. Alles werd nog even gecheckt en even voelde ik een kleine onrust omdat ze wel erg lang naar het hartje bleef kijken. Ze gaf aan dat de baby niet helemaal gunstig lag om een goed beeld te krijgen en vroeg of we even wat konden gaan eten en wat heen en weer lopen om de baby de kans te geven wat te draaien. Na een half uur waren we terug en voor we het wisten waren er twee artsen in de kamer en werd de voorlopige diagnose Hypoplastisch Linker Hart Syndroom gesteld. Achteraf denk ik dat ze ons alleen weg stuurde om te kunnen overleggen met haar collega’s en dat het voor haar al wel duidelijk was wat ze had gezien.
De kinderarts die aanwezig was gaf ons een korte uitleg en het werd ons duidelijk dat de linkerkant van het hartje onderontwikkelt is, dat dit een heel ernstige conditie is en dat een kindje met deze conditie niet blijft leven als het niet behandelt wordt, dat het 3 hart operaties nodig heeft waarvan de eerste direct na de geboorte, de tweede ongeveer rond 3 maanden en de laatste op een leeftijd van 2 jaar, dat de kans van slagen zo rond de 70 % ligt. Met deze informatie en een vervolg afspraak met de kinder cardioloog gingen we eerst nog even langs de verloskundige van het Natural Birthing Centre [zij was al op de hoogte] en daarna naar huis. Nog in de auto kregen we een telefoontje van het ziekenhuis, ze hadden een afspraak geregeld met een andere cardioloog voor de volgende dag [afgelopen donderdag]. Daar waren we heel erg blij mee want dat betekende dat we geen 5 dagen zouden hoeven wachten om meer informatie te krijgen. De cardioloog, Stephen Cooper, bevestigde de diagnose, gaf ons een hele duidelijke uitleg over de aandoening en regelde en vervolgafspraak voor ons met de hart chirurg, David Winlaw. Hem zagen we afgelopen vrijdag. Wederom duidelijke uitleg over de aandoening, de operaties, wat ons allemaal te wachten staat, etc. Maar er kwam nog een ander probleem om de hoek kijken, namelijk de kans dat we naar Melbourne zouden moeten voor de operaties. Ik kon mijn oren niet geloven, dan woon je in Sydney, een miljoenen stad, en dan is er de kans dat ze je hier niet kunnen helpen?????? De uitleg hiervoor is dat ze deze operaties pas sinds ruim een jaar hier in Sydney uitvoeren, daarvoor moest iedereen naar Melbourne. Blijkbaar werden deze operaties tegengehouden door een oudere generatie chirurgen die vonden dat deze serie operaties niet voldoende kwaliteit van leven boden aan kinderen met deze aandoening. Deze oudere generatie is inmiddels vervangen met nieuw bloed, onder andere de chirurg die ons kindje gaat opereren, en hij werkt hard om alles hier in Sydney op te zetten. Vooralsnog is het dus zo dat er in Sydney maar 2 chirurgen zijn die deze operaties uitvoeren en als zij er niet zijn betekent dat dus automatisch een overplaatsing naar Melbourne waar ze een groter team hebben. En of we nog niet genoeg pech hebben, onze chirurg is op een conferentie rond mijn uitgerekende datum. Grote kans dus dat we in Melbourne terecht zouden komen, met alle gevolgen vandien. Maanden in het ziekenhuis in Melbourne, geen familie en vrienden in de buurt, John die een lange periode vrij zou moeten nemen of heen en weer zou moeten reizen om te kunnen blijven werken…….
Met al deze informatie gingen we dus naar huis en de rest van vrijdagavond en zaterdag ochtend hebben we steeds weer al onze opties doorgenomen en hoe meer we erover nadachten hoe moeilijker het leek te worden om tot een beslissing te komen. In de loop van zaterdagochtend hadden we een hele lijst met vragen geformuleerd en belde we David. Hij vertelde dat hij inmiddels de cardioloog weer had gesproken en ook overleg had gehad met zijn andere collega’s en dat als wij liever in Sydney bleven het voorstel was om de baby vroeger te laten komen zodat alle mensen in huis zijn om het de zorg te geven die nodig is. Dit heeft onze keuze uiteindelijk makkelijker gemaakt en we hebben besloten om in Sydney te blijven. Dit hebben we vanochtend doorgegeven aan het ziekenhuis en nu moet alles in gang gezet worden. Aankomend weekend, op zijn laatst volgende week maandag, wordt de baby gehaald en gaat alles beginnen.

En hoe voelen we ons hieronder………………………In eerste instantie waren we alletwee heel erg overstuur en van slag en even voelde ik me zelfs heel afstandelijk; ik ga dit gewoon niet doen, dacht ik, ik ga me niet hechten aan deze baby. Maar na deze gedachte kwam er al heel snel een gevoel van enorme kracht en vastberadenheid en dat is in de laatste paar dagen alleen maar sterker geworden. De dagen gaan erg snel voorbij, we praten veel over wat er komen gaat [al realiseren we ons alletwee dat we met geen mogelijkheid kunnen bevatten wat ons te wachten staat] en we proberen zo positief mogelijk te blijven.
Ik begin aan het idee te wennen dat onze baby volgend weekend al geboren gaat worden. In eerste instantie vond ik dit heel moeilijk want zolang de baby in de baarmoeder is is het veilig en het liefst zou ik het om die reden daar zolang mogelijk willen houden. Maar dat idee begint te wennen en de postieve nieuwsgierigheid dat we eindelijk ons kindje gaan ontmoeten komt beetje bij beetje terug.

Tot zover, meer nieuws volgt…………….

maandag 16 juli 2007

Baby Shower







Afgelopen zondag was het dan zover: de Baby Shower, een australische gewoonte, een meiden aangelegenheid, partners dus niet welkom, allerlei lekkers te eten en te drinken, veel baby praat en kadootjes, nou daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen!

Meer Baby Nieuws

Eerst even een bedankje aan iedereen die reageert op de blog, gepubliceert op de blog zelf of via email. Hardstikke leuk om ook reacties terug te krijgen!

Meer baby nieuws………..Tja, het komt steeds dichterbij en ik kan aan bijna niets anders meer denken. Afgelopen zaterdag hadden we onze tweede en laatste pre-natal klas. Deze keer over de eerste 12 weken na de geboorte. En ik moet zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk ben. Vergeleken bij wat je de eerste 12 weken te wachten staat lijkt de bevalling bijna een makkie! Ik dacht: lekker een paar weekjes samen vrij met John,, beetje achter de kinderwagen slenteren, lekker koffie drinken in al die leuke cafeetjes in de buurt, lekker lunchen, beetje winterzon meepikken en dit alles met een lief babytje waar we onze ogen niet vanaf kunnen houden……………..AAAARgggg…. reality check! Volgens de dame die de prenatal klas verzorgde heeft baby iets anders voor ons in petto. Meer zoiets als: voeden, ongeveer zo’n ½ uur, luier verschonen, dan misschien nog een beetje voeden, dan een poosje wakker, misschien tevreden maar misschien ook niet, dan een poosje slapen, uurtje ofzo, misschien iets langer, dan wakker worden en weer honger hebben, dus weer voeden, etc etc en dit 24 uur per dag, 7 dagen per week. Zal toch even opnieuw moeten bekijken waar die koffies en lunches buiten de deur precies in te passen zijn
We hebben telefoonnummers uitgewisseld met een leuk stel die binnenkort bij ons in de buurt komen wonen, Tanja en Alex. Tanja is een paar weken na mij uitgerekend dus kunnen we onze ervaringen delen en hopelijk een beetje steun aan elkaar hebben als we alleen thuis zijn met onze baby’s.

zondag 8 juli 2007

Baby nieuws

De laatste paar dagen hebben erg in het teken gestaan van “BABY”.
Vrijdag moest ik naar de verloskundige en gisteren hadden we onze eerste pre-natal klas.
Wat ik al weken lang dacht en wat tot nu toe ook het geval is is dat BABY lekker in een stuit ligt. Of nee, dat is ook niet helemaal waar, het ligt overdwars [nu al een dwars liggertje????] Hoofdje naar rechts, billetjes naar links. Dit is blijkbaar de voorkeurshouding want voor zover ik kan voelen ligt het altijd zo, het hoofdje min of meer altijd op dezelfde plaats. En zo rond deze tijd, 35 weken en 2 dagen, zou het toch leuk zijn als BABY het hoofdje een beetje laat zakken! De kans is groot dat het dat een dezer dagen ook wel zal doen, maar just in case heb ik toch een verwijsbrief voor een echo mee gekregen. Deze echo moet ik na 36 weken laten doen en als BABY dan nog steeds niet met het hoofdje naar beneden ligt kunnen ze proberen om het te draaien. Als we hiervoor kiezen doen ze dat tussen 37 en 38 weken. Dit moet in het ziekenhuis gebeuren omdat er een kleine kans is dat de placenta scheurt en dan wordt Baby op dat moment gehaald via een keizersnede. Ik moet zeggen dat ik hier wel een beetje wiebelig van wordt want dit wijkt wel heel erg af van de bevalling die ik in gedachte heb. En natuurlijk gaat het om de veiligheid van de baby en van mij, maar toch voel ik dat ik moeite heb, of nee, laat ik het anders zeggen, duidelijk tijd nodig heb om te wennen aan het idee dat het wel eens heel anders kan gaan dan ik had gehoopt. Maar goed, er kan dus nog van alles gebeuren. Ik ga deze week mijn chinese kruidenheks weer even bezoeken, acupunctuur blijkt ook succesvol in het draaien van baby’s, dus dat is het proberen waard.

En dan gisteren onze eerste pre-natal klas. Met ik denk zo’n 9 andere stellen. Zaten wel een paar leuke mensen tussen. Heel erg informatief en dus ook wel gezellig. Gisteren was in zijn geheel gewijd aan de geboorte, verschillende technieken en posities om te bevallen, pijnbestrijding [natuurlijk de nodige vragen over “het ziekenhuis beleid tav het gebruik van nitrogen oxide door de support person”] en een paar video’s van bevallingen [niemand verliet de ruimte, dus iedereen leek het aardig te handelen!] Ook hele practische tips, bijvoorbeeld dat het handig is om je ziekenhuis tas samen met je partner in te pakken omdat die anders geen flauw benul heeft van a. Wat er allemaal in zit, b. Waar in de tas het precies zit en c. Waar het in godsnaam allemaal voor is. Volgende week gaan we het hebben over de eerste 12 weken na de geboorte en aangezien we allemaal voor het eerst papa en mama worden lijkt iedereen daar erg naar uit te kijken.

dinsdag 3 juli 2007

Birthday Girl




Afgelopen zaterdag was het dus de verjaardag van de moeder van John. Hiep hiep hoera 65 jaar! Uit eten, wat hier altijd een feest is. Was heel gezellig. Natuurlijk heb ik iedereen aan het einde van de avond naar huis gebracht omdat ik [al maanden!] de enige ben die niet drinkt. We zijn bij John zijn ouders blijven slapen en zijn zondag bij zijn oma op bezoek geweest. Zij is vorige week woensdag 99 geworden!
De aankomende 2 weken hebben we op zaterdag pre-natal classes, dan komen we alles te weten over bevallen etc. ...........als het goed is. Van half tien in de ochtend tot 4 uur 'smiddags, dat zijn lange dagen, niet?
Alles gaat verder goed, buik groeit, baby beweegt, moet vrijdag weer naar de verloskundige.
Het was hier vandaag en gisteren prachtig weer, strak blauwe lucht, zon en boven de 20 graden, wat geniet ik daarvan!