Nieuws

Ik weet het, het is stil op de blog de laatste tijd.
Maar wat lief, al die emails om te checken hoe het gaat. Sommigen hebben net iets meer informatie dan anderen en mensen vragen zich dan ook om verschillende redenen af hoe het gaat. Of we soms al druk aan het verbouwen zijn, of dat we nog steeds allerlei leuks aan het ondernemen zijn, of we er misschien helemaal doorheen zitten, of ik misschien heel erg misselijk ben………
Laat dat het nou zijn! Ik ben in verwachting! Ruim 8 weken nu, nog heel pril dus, maar ik voel me behoorlijk misselijk en moe. En hoe vervelend dat ook is, het is wel een goed teken. Tegen iedereen die ik zie vertel ik het, maar ik vond het toch een grote stap om het op de blog te schrijven. “Zal je net zien dat het dan de volgende dag mis gaat” dacht ik steeds.
Mijn gevoelens van de afgelopen weken zijn erg dubbel. Net voor Luca overleed hadden we besloten om te gaan proberen voor een tweede kindje. Dus blij dat het, ondanks wat er allemaal is gebeurd, niet lang op zich heeft laten wachten. Zeker omdat ik me er inmiddels zelf bijna van had overtuigd dat ik vast en zeker heel vroeg in de overgang zou komen en de boot dus volledig zou gaan missen.
Toen die eerste blijheid een beetje was afgezakt kwam de onzekerheid; “als er maar niks misgaat”. En dan het plaats maken voor dit ander kindje. Ik kan dit niet schrijven zonder te huilen, het is zo’n emotioneel proces. Een paar weken geleden was ik bij mijn chinese kruidenarts voor acupunctuur en zij vroeg of ik al tegen de baby had gepraat. Dat had ik nog niet gedaan, tenminste niet tegen de baby die zij bedoelde. Ik praat tegen Luca, zij is mijn baby. Ingewikkeld.
Ik kan me nog geen voorstelling maken van dit kindje. Als ik aan een pasgeboren baby denk zie ik het mooie hoofdje van Luca voor me, met die prachtige donkere haartjes en dat kleine wipneusje. Maar misschien is dit wel normaal voor alle moeders tijdens de tweede zwangerschap.
Dubbel ook dat deze zwangerschap ons weer naar de toekomst doet uitkijken. Terwijl ik soms ook een oorverdovende schreeuw door mijn hoofd en lijf voel razen. Hoe kan het in godsnaam dat Luca dood is en dat het leven verder gaat, dat wij verder gaan, met ons werk, met een vakantie, een verbouwing, met een tweede kindje……………….
Misschien omdat we maanden geleden een keuze hebben gemaakt, de keuze voor een Leven inplaats van een Bestaan.