Beter laat dan nooit, natuurlijk nog de allerbeste wensen voor 2010.
We zijn de feestdagen best redelijk doorgekomen maar ik ben ook wel blij dat het weer voorbij is.
Luca is iedere dag in mijn gedachten en ik mis haar iedere dag maar hoe je het ook wendt of keert, het gemis voelt scherper tijdens deze dagen. Niets gedaan aan Sinterklaas; Anouk is nog te klein en Luca is er niet meer. Geen kadootjes onder de boom voor Luca want ze is er niet meer. Maar natuurlijk heb ik wel voor haar gekeken en weet ik precies wat ik voor haar zou hebben gekocht. Als ze er nou nog maar was. We zijn allemaal verwend, hebben leuke kadootjes gekregen, maar wat we het allerliefste willen is Luca terug. Maar ze komt nooit meer terug, niet zoals ik haar terug wil, als mijn dochtertje voor wie ik zo graag wil zorgen.
Met de geboorte van Anouk en de feestdagen hebben we veel post ontvangen. Soms gericht aan de familie Okey, vaker aan John, Det en Anouk. Alsof er een fout is gemaakt, want er hadden toch 4 namen moeten staan. Waar eens John, Det en Luca stond staat nu John, Det en Anouk. Een enkele keer is de post gericht aan ons allemaal.
Als ik zelf een kaartje schrijf zweeft mijn hand minuten lang boven het papier. Ik weet niet goed hoe ik moet eindigen. Wel of niet Luca's naam erbij..............
Het gaat hier niet om goed of fout, ik schrijf het omdat het aangeeft hoe de dood van Luca mij in mijn basis geraakt heeft. Niets is meer vanzelfsprekend, zelfs niet het ontvangen en versturen van een kaartje.
Morgen moet Anouk voor haar inentingen. Ik zie er als een berg tegenop. Luca reageerde vrij heftig op deze inentingen, ze kreeg verhoging en wilde bijna een hele dag niet drinken. Daarna ging ze zo achteruit en terwijl dit hoogst waarschijnlijk niets met de inentingen te maken had kan ik het toch niet van me afschudden. Voor mij gaan die inentingen en haar achteruitgang hand in hand. De start van een periode vol ziekenhuisopnames hier in Sydney voor we uiteindelijk met spoed eerder dan gepland weer richting Melbourne vertrokken.
Anouk is gezond en sterk. Het zal even huilen worden maar dan pakken we de draad van het normale leven hopelijk gewoon weer op.
Ons leven met Anouk verloopt tot nu toe heel soepel. Meteen even afkloppen, want je zal zien dat nu ik er iets over schrijf het natuurlijk gaat veranderen.
Ze is met haar 7 kilo! in onze ogen helemaal baby-af. Ze is alert, kletst je de oren van je hoofd en vindt het geweldig als je haar taaltje spreekt. Overdag is ze redelijk veel wakker maar 'savonds om een uur of 8 houdt ze het voor gezien. Dan gaat ze graag naar bed. Tot een uur of half 6 de volgende ochtend, dan word ik wakker van het gesabbel en gesmak waarmee ze aangeeft dat ze honger heeft. Ze drinkt dan heel snel en valt weer in slaap tot een uurtje of 7, half 8.
Gisteren is ze voor het eerst in de zee geweest! Wylies bath [een zwembad in zee] is een van de vele "rock pools" in Sydney. Maakt het zwemmen een stuk veiliger! Het ligt iets ten zuiden van het strand Coogee en biedt veel schaduw. Dat is een pluspunt maar hierover een andere keer meer.
Het water was 22 graden en dat vond Anouk in eerste instantie duidelijk te koud. Ik stond al klaar met haar handdoek om haar weer over te nemen van John maar hij zette door en toen vond ze het toch wel okay. Niet dat ze het geweldig vond, maar goed, ze is dan ook pas 9 weken.
maandag 11 januari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Onvoorstelbaar dat wij hier schaatsen en in de file staan door het barre winterweer en dat Anouk het water een beetje koud vindt:)
En wat is jullie leven toch op de kop gezet; ik moet eerlijk bekennen dat ik niet eens meer weet wat ik op jullie kaart heb gezet!? Hopelijk neem je mij dat niet kwalijk want met het schrijven van jullie kaart is Luca zeker in mijn gedachten geweest!!!
O ja, en jullie natuurlijk ook nogmaals de beste wensen en heeel veel genieten van Anouk! Miranda
Onze vingers zweven ook boven papier en toetsenbord hoor... En wat er dan uiteindelijk ook staat, jullie zijn VIER in gedachten.
kus, Ciska
Ik ben (weer) onder de indruk van je eerlijkheid. Hoe mooi alles nu ook is, er blijft een mensje missen.
Sterkte!
Alle liefs,
Eveline
Een reactie posten