Spelen op de mat

alleen


en met Casper

Australia Day

Op 26 Januari 1788 kwam de eerste Engelse vloot in Sydney aan. Dit wordt gevierd en dat betekent een vakantiedag! Wij zijn weer richting Wylie's Bath gegaan.

voor de Sydneysiders

Ik ga hier zeker even rondsnuffelen!


Klik hier voor datums

Spelen op de mat

Anouk heeft haar handjes, en wat je daar zo al mee kunt doen, inmiddels ontdekt. Vorige week kwam dat handje voor het eerst richting het speeltje, nu grijpt ze het vast alsof ze nooit anders gedaan heeft. Al die stapjes in de ontwikkeling, het tempo waarmee baby's leren, het blijft me verwonderen. En ik ben ook heel erg blij dat we het weer van zo dichtbij mee mogen maken.

weekend

Druk weekend achter de rug. Zaterdag ochtend zijn we (weer) op pad geweest om nieuw keukenapparatuur uit te zoeken. Het valt nog niet mee om de juiste maat, de juiste look en de juiste prijs te vinden! Daarna naar cafe Sopra om onze honger te stillen en naar Fratelli Fresh voor onze boodschappen. Dit alles onder 1 dak, gemak dient de mens.
Daarna naar huis om voorbereidingen te treffen voor de BBQ. Rene is een weekje alleen thuis dus hij kwam bij ons eten. Het was allemaal wat behelpen omdat ons buitenplaatsje helemaal vol staat met een steiger en het ook net begon te regenen. Maar het eindresultaat was lekker. Voor het toetje zijn we naar Victoria Street gelopen voor een ijsje van Messina. 1 bolletje hazelnoot, yummie!
Anouk voor de gelegenheid uit haar bedje gehaald en in de kinderwagen meegenomen. Ze sliep gewoon overal doorheen.
Gisteren zijn we naar de ouders van John geweest om te helpen met werkzaamheden in en rondom hun huis. Ze zijn van plan om het huis te verkopen en 7 februari is de eerste bezichtiging dus er zijn nogal wat klusjes die gedaan moeten worden. Het was een productief dagje. Terwijl John en ik druk aan het schilderen waren had Anouk lol met haar Australische oma.

Alana in Sydney

Alana was gisteren even een dagje in Sydney. Als stewardess bij Qantas moet ze, terwijl ze in Melbourne woont, vaak vanuit Sydney vliegen. Dus als ze dan wat tijd over heeft spreken we af.

Gisteren zijn we naar Nielsen Park geweest [bovenstaande foto heb ik even van het internet gehaald]. Het strand heet Shark Beach. Ik vind het heerlijk hier. Geen golven omdat het een strandje in de haven is en er zijn veel schaduwrijke plekken te vinden in het parkland grenzend aan het strand. En de koffie van de kiosk smaakt goed.

Anouk heeft haar inentingen overleeft. Of eigenlijk moet ik zeggen; ik heb de inentingen overleeft. Natuurlijk flink huilen maar dit was snel weer over. Ze was gisterenmiddag ook meer aan het huilen dan ik van haar gewend ben maar verder lijkt ze er geen last van te hebben.

2010

Beter laat dan nooit, natuurlijk nog de allerbeste wensen voor 2010.
We zijn de feestdagen best redelijk doorgekomen maar ik ben ook wel blij dat het weer voorbij is.
Luca is iedere dag in mijn gedachten en ik mis haar iedere dag maar hoe je het ook wendt of keert, het gemis voelt scherper tijdens deze dagen. Niets gedaan aan Sinterklaas; Anouk is nog te klein en Luca is er niet meer. Geen kadootjes onder de boom voor Luca want ze is er niet meer. Maar natuurlijk heb ik wel voor haar gekeken en weet ik precies wat ik voor haar zou hebben gekocht. Als ze er nou nog maar was. We zijn allemaal verwend, hebben leuke kadootjes gekregen, maar wat we het allerliefste willen is Luca terug. Maar ze komt nooit meer terug, niet zoals ik haar terug wil, als mijn dochtertje voor wie ik zo graag wil zorgen.

Met de geboorte van Anouk en de feestdagen hebben we veel post ontvangen. Soms gericht aan de familie Okey, vaker aan John, Det en Anouk. Alsof er een fout is gemaakt, want er hadden toch 4 namen moeten staan. Waar eens John, Det en Luca stond staat nu John, Det en Anouk. Een enkele keer is de post gericht aan ons allemaal.
Als ik zelf een kaartje schrijf zweeft mijn hand minuten lang boven het papier. Ik weet niet goed hoe ik moet eindigen. Wel of niet Luca's naam erbij..............
Het gaat hier niet om goed of fout, ik schrijf het omdat het aangeeft hoe de dood van Luca mij in mijn basis geraakt heeft. Niets is meer vanzelfsprekend, zelfs niet het ontvangen en versturen van een kaartje.

Morgen moet Anouk voor haar inentingen. Ik zie er als een berg tegenop. Luca reageerde vrij heftig op deze inentingen, ze kreeg verhoging en wilde bijna een hele dag niet drinken. Daarna ging ze zo achteruit en terwijl dit hoogst waarschijnlijk niets met de inentingen te maken had kan ik het toch niet van me afschudden. Voor mij gaan die inentingen en haar achteruitgang hand in hand. De start van een periode vol ziekenhuisopnames hier in Sydney voor we uiteindelijk met spoed eerder dan gepland weer richting Melbourne vertrokken.
Anouk is gezond en sterk. Het zal even huilen worden maar dan pakken we de draad van het normale leven hopelijk gewoon weer op.

Ons leven met Anouk verloopt tot nu toe heel soepel. Meteen even afkloppen, want je zal zien dat nu ik er iets over schrijf het natuurlijk gaat veranderen.
Ze is met haar 7 kilo! in onze ogen helemaal baby-af. Ze is alert, kletst je de oren van je hoofd en vindt het geweldig als je haar taaltje spreekt. Overdag is ze redelijk veel wakker maar 'savonds om een uur of 8 houdt ze het voor gezien. Dan gaat ze graag naar bed. Tot een uur of half 6 de volgende ochtend, dan word ik wakker van het gesabbel en gesmak waarmee ze aangeeft dat ze honger heeft. Ze drinkt dan heel snel en valt weer in slaap tot een uurtje of 7, half 8.

Gisteren is ze voor het eerst in de zee geweest! Wylies bath [een zwembad in zee] is een van de vele "rock pools" in Sydney. Maakt het zwemmen een stuk veiliger! Het ligt iets ten zuiden van het strand Coogee en biedt veel schaduw. Dat is een pluspunt maar hierover een andere keer meer.
Het water was 22 graden en dat vond Anouk in eerste instantie duidelijk te koud. Ik stond al klaar met haar handdoek om haar weer over te nemen van John maar hij zette door en toen vond ze het toch wel okay. Niet dat ze het geweldig vond, maar goed, ze is dan ook pas 9 weken.