Ik krijg van verschillende mensen emails en smsjes met de vraag hoe het nu met mij gaat en met John en met ons.
Ik heb me er nog niet aan gewaagd hierover te schrijven omdat er geen eenduidig antwoord is. Laat ik beginnen met dat het over het algemeen goed gaat. Maar ik voel van alles, opluchting, blijheid, moeheid, verdriet, gemis en het loopt allemaal door elkaar. Maar ik denk toch dat het gevoel van opluchting op dit moment de overhand heeft. De laatste weken voor de bevalling waren erg zwaar en emotioneel ik voelde me totaal niet gemotiveerd om ook maar iets te ondernemen. Voor mijn gevoel stond het leven stil.
Zodra Anouk geboren was en ik met eigen ogen kon zien dat ze gezond was had ik het gevoel dat de stress van de weken daarvoor in een keer weg was. Ik kreeg haar direct bij me en ze is niet meer bij me weg geweest. En dan is daar direct het verdriet, waarom kon Luca niet zo’n start hebben? Dat is heel dubbel.
We noemen Anouk regelmatig Luca. Dat gebeurt gewoon, we maken er ook geen punt van. En we vragen ons natuurlijk af hoe Luca het gevonden zou hebben, haar zusje, een baby in huis.
We missen haar enorm.
Afgelopen zaterdag waren we even de stad in. We werden door verschillende mensen aangesproken; “wat een schattig kindje, geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot”. We worden gezien als een gezinnetje met 1 kindje, nieuw in de rol van ouders. We beamen de opmerkingen. Maar ze moesten eens weten.
De etalages van de warenhuizen zijn versierd, alles en iedereen is al in Kerst stemming. Dat bracht me terug naar 2 jaar geleden toen ik met de moeder van John in Melbourne liep en ik me verdrietig voelde omdat Luca in het ziekenhuis lag.
Afgelopen zondag was het erg heet. 40 graden! Als Luca nog had geleefd had ik me daar zorgen over gemaakt, hoe ze daarop zou reageren, of het niet teveel voor haar zou zijn. Over Anouk maakte ik me geen zorgen, merkte ik. Zo is het dus, het hebben van een gezond kindje.
Ik heb me er nog niet aan gewaagd hierover te schrijven omdat er geen eenduidig antwoord is. Laat ik beginnen met dat het over het algemeen goed gaat. Maar ik voel van alles, opluchting, blijheid, moeheid, verdriet, gemis en het loopt allemaal door elkaar. Maar ik denk toch dat het gevoel van opluchting op dit moment de overhand heeft. De laatste weken voor de bevalling waren erg zwaar en emotioneel ik voelde me totaal niet gemotiveerd om ook maar iets te ondernemen. Voor mijn gevoel stond het leven stil.
Zodra Anouk geboren was en ik met eigen ogen kon zien dat ze gezond was had ik het gevoel dat de stress van de weken daarvoor in een keer weg was. Ik kreeg haar direct bij me en ze is niet meer bij me weg geweest. En dan is daar direct het verdriet, waarom kon Luca niet zo’n start hebben? Dat is heel dubbel.
We noemen Anouk regelmatig Luca. Dat gebeurt gewoon, we maken er ook geen punt van. En we vragen ons natuurlijk af hoe Luca het gevonden zou hebben, haar zusje, een baby in huis.
We missen haar enorm.
Afgelopen zaterdag waren we even de stad in. We werden door verschillende mensen aangesproken; “wat een schattig kindje, geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot”. We worden gezien als een gezinnetje met 1 kindje, nieuw in de rol van ouders. We beamen de opmerkingen. Maar ze moesten eens weten.
De etalages van de warenhuizen zijn versierd, alles en iedereen is al in Kerst stemming. Dat bracht me terug naar 2 jaar geleden toen ik met de moeder van John in Melbourne liep en ik me verdrietig voelde omdat Luca in het ziekenhuis lag.
Afgelopen zondag was het erg heet. 40 graden! Als Luca nog had geleefd had ik me daar zorgen over gemaakt, hoe ze daarop zou reageren, of het niet teveel voor haar zou zijn. Over Anouk maakte ik me geen zorgen, merkte ik. Zo is het dus, het hebben van een gezond kindje.
John is vorige week alweer aan het werk gegaan. Uit noodzaak geboren [verbouwing, dubbele hypotheek en rekeningen die we momenteel moeten betalen] want het liefst zou hij lekker bij ons thuis zijn.
2 opmerkingen:
Dank voor je stukje, opnieuw veel bewondering voor hoe je de dingen bij de naam noemt en je er toch weer in geslaagd bent om jullie brei aan gevoelens zo helder op papier te zetten. Het grijpt me aan maar stelt me ook gerust.
Zie ik het nou goed dat Anouk al (glim)lacht? Wat is het toch een mooi, blij meisje, maar ja, dat jullie daar patent op hadden, dat wisten we al!
Dikke knuffel, Isabel, Bas & Olivia
Lieve Bernadet, John en Anouk,wat een lieve foto's! Ik had een Goed voor mijn spreekbeurt over Australie, 't was wel jammer dat mijn Powerpoint 't niet deed, nu moest ik alles uit mijn hoofd doen maar gelukkig ging dat dus goed!
Liefs van Serra.
Een reactie posten