sweetest little girl

Gisteren was het een jaar geleden dat Luca overleed. Ik vind het onvoorstelbaar dat we het al een jaar zonder haar doen. In dit jaar heb ik mijn langste minuten, uren en dagen gekend en nu is het dan toch zomaar voorbij. Over twee maanden is Luca dan al langer dood dan dat ze bij ons is geweest.
In de afgelopen paar weken hebben we veel afleiding gehad en ik voelde me goed en ook wel sterk. "Misschien rollen we er wel redelijk doorheen" dacht ik. Of hoopte ik.
Voor John was het afgelopen Zondag en Dinsdag erg moeilijk, de dagen waarop ze vorig jaar instortte en overleed. Voor mij waren het de eigenlijke datums, 5 en 7 Oktober. Gisteren was het of er een hele zware deken over me heen lag die ik met geen mogelijkheid van me af kon schudden. Een lange wandeling had ons waarschijnlijk goed gedaan, zoals dat ons goed deed net na haar overlijden, maar met haar zusje op komst was dat geen mogelijkheid.
Vorig jaar kregen we van Linda een mooie orchidee en ik nam me toen voor om op 7 oktober altijd een bloeiende orchidee in huis te hebben. Die hebben we gisteren gekocht en dat voelde goed. Zo ook alle emails, sms berichtjes, kaartjes en telefoontjes. Dat jullie aan ons en Luca denken en ons dat ook laten weten is ons heel erg veel waard.

De afgelopen dagen werden nog wat overschaduwd door een bezoek aan de verloskundige afgelopen dinsdag waar bleek dat ook dit meisje in een stuit lag. Natuurlijk geen ramp maar voor ik het wist had ik een verwijsbrief voor een echo in mijn hand: "alleen om te kijken hoe ze precies ligt en of we haar kunnen draaien" waren de woorden van de verloskundige. Voor mij voelde het of ik ruim twee jaar terug in de tijd ging. Deze woorden had ik eerder gehoord en die echo toonde toen Luca's hartafwijking aan. "Wat zullen ze nu vinden" ging het steeds maar door mijn hoofd. De echo hebben we vanmiddag gehad en ze lag inmiddels alweer met haar hoofdje naar beneden en er kwamen geen andere nare dingen aan het licht. We konden haar gezichtje goed zien en haar lange haartjes die in het vruchtwater heen en weer gingen. Heel erg lief.
Terwijl John en ik de wachtkamer verlieten liepen er twee ziekenhuismedewerkers langs ons heen, druk in gesprek. "she is 36 weeks" en "heartcondition" vingen we op voor ze beiden een onderzoekskamer binnengingen. En weer gingen we ruim twee jaar terug in de tijd..........