8 maanden

Vandaag is het 8 maanden geleden dat Luca overleed.
Aan de ene kant voelt het als de dag van gisteren, aan de andere kant voelt het eeuwen geleden dat ik haar voor het laatst in mijn armen had. Tijd is een ongrijpbaar iets. Maar de klok tikt wel gewoon door. En dus zijn we 8 maanden verder.
In de afgelopen periode heb ik mezelf vaak horen zeggen: “naar omstandigheden maken we het goed”. Naar omstandigheden…………de omstandigheden zijn dat Luca dood is, hoe goed kan het dan gaan.
En toch gaat het. We gaan naar ons werk, doen onze boodschappen, koken eten, zien vrienden, gaan naar de film, praten over serieuze dingen, koetjes en kalfjes. Een heel normaal leven.
Maar tegelijkertijd heeft het leven zo’n andere dimensie gekregen. De dood is dichterbij gekomen dan ik me ooit had voorgesteld. Daarmee is het ook een soort van vertrouwd geworden. Ik weet niet of ik mijn gevoel goed onder woorden kan brengen wat dit betreft. Niet weten hoe het is om dood te gaan maakte me eerder altijd wat angstig, zo’n onbestemd gevoel kon het me geven. Nu Luca me is voorgegaan is daar een nieuwsgierigheid voor in de plaats gekomen. Of ik haar dan weer zal zien. Ik hoop dat ik nog een lang leven voor me heb, laat dat duidelijk zijn. Maar de kans haar weer te zien, tja, dat is een goed vooruitzicht.

Rouwen is een dynamisch proces. Het neemt zoveel verschillende vormen aan, iedere dag voelt anders, is anders. Het is vermoeiend. Het kost enorm veel energie. Een tijdje geleden was het huilen minder, nu moet ik toch weer heel regelmatig een traantje wegpinken. Pas zag ik een man met een klein meisje op zijn arm. Haar kleine handjes om zijn nek. Dan zijn de tranen er voor ik er erg in heb.
Ik heb ook hele korte flash backs. Dat is iets van de laatste tijd. Een kort beeld of geluid flitst dan voorbij. Dit zijn niet de leukste herinneringen. Ik hoor ineens wat ik tegen mijn moeder zei toen ik haar belde om te zeggen dat Luca was overleden. Of ik hoor dat klaaglijke geluidje dat Luca steeds maakte haar laatste nacht toen ze zich zo naar moet hebben gevoeld.
Misschien ben ik dat gedeelte nu aan het verwerken.

Ik heb veel over Luca verteld in de afgelopen weken. Ik deel een groot kantoor met veel collega’s en de eerste vraag die wordt gesteld als ze zien dat ik zwanger ben: “Is dit je eerste kindje?” En dan hoor ik mezelf weer zeggen: “Nee, ik heb een dochtertje maar ze is overleden”. Voor mij is dit de enige manier om die vraag te beantwoorden. Maar omdat ik natuurlijk net van baan ben veranderd en niemand van mijn situatie wist komt de vraag steeds weer. Op de terugweg naar huis zit ik dan in de trein vaak maar wat voor me uit te staren, mijn hoofd te vol om me te concentreren op mijn boek of sudoku puzzel.

Dan was er het sms berichtje van kennissen dat hun tweede zoontje was geboren. Lucas. Ik heb een berichtje teruggestuurd. Dat ik blij voor ze was dat alles goed was gegaan maar dat ik me erg geraakt voelde door de naam die ze hadden gekozen. Blijkbaar was de realisatie waarom ze zich zo bekend voelden met de naam voor hun pas een paar dagen later gekomen. Het voelt niet goed.

We zijn inmiddels verhuisd en wonen nu tijdelijk in het huisje naast ons eigen huis. Het was voor John heel moeilijk die stap te nemen. Hij bleef het uitstellen en zelfs toen we alle spullen al hier hadden ging hij nog regelmatig terug. “Ik heb het gevoel dat ik Luca daar achterlaat”, zei hij.
Ik zie haar juist hier in dit huisje rondlopen, nieuwsgierig, alles ontdekken, overal aanzitten, lachend naar ons andere huis wijzen. Haar aanwezigheid is voor mij niet plaatsgebonden. Ze is overal.

Dat kleine, lieve, wijze meisje moeten missen is moeilijk, iedere dag weer.

In de afgelopen maanden hebben John en ik geprobeerd een bedankkaartje te ontwerpen. Een paar keer kwamen we tot een soort van bruikbare versie maar het is nooit tot een eindresultaat gekomen. Ik denk dat het voor ons alletwee te definitief is, dat we daarom niet in staat zijn gebleken het af te maken.
Maar bedanken willen we jullie wel. Dat jullie er voor ons zijn, op welke manier dan ook. Want voor ons is duidelijk geworden; dit doe je niet alleen.