winter solstice

Wij hebben vandaag onze kortste dag [dus jullie de langste dag, geniet ervan!]. De winter solstice. Regenachtig, koud [fris voor Nederlandse begrippen] en heel vroeg donker. Nog ruim 2 maanden winter voor de boeg.
Ik had wel zin in de winter, een ander seizoen, andere kleren aan, sokken, dichte schoenen. Al zijn er nog steeds legio mensen die in hun teenslippers rondlopen.
We hebben goed "winterweer" gehad. Strakblauwe lucht en veel zon, in de ochtend en avond best fris maar overdag heel aangenaam. Nu regent het af en aan en daar heb ik het niet zo op. Dan verlang ik alweer naar de zomer.
We vermaken ons in de weekenden met home made dinners, bij ons of bij vrienden, gevolgd door een spelletjesavond.

We hebben een avondje scrabble gespeeld, tweetalig, dus dat was een makkie.
En Monopoly. Nou, dat was echt jaren geleden dat ik dat voor het laatst had gespeeld. Als we het thuis speelden verloor ik altijd omdat mijn broer binnen de kortste keren het hele bord vol hotels had staan. Nu was ik echter de Top Player. Echt enorm gelachen. Amy was bankier. Dat ging in het begin wel redelijk tot ze een paar glazen wijn op had en alle onderhandelingen die gaande waren niet zo snel kon volgen en wat achterdochtig werd. Later bleek ook dat ze een paar keer geld achterover had gedrukt toen ze krap bij kas zat.
John vond dat ik op zijn gevoel had gespeeld tijdens de onderhandelingen over een paar straten, hij had met me te doen, dacht dat ik er niet zo goed voorstond.............
Wederom was ik de winnaar. Tot we laatst de Australische versie van Trivial Persuit hebben gespeeld. Hoe moet ik nou weten welk balspel gespeeld wordt door de Oreo's uit Perth?????

Luminous

Inmiddels alweer afgelopen, het Luminous Festival door Brian Eno. 20 avonden was het Opera House verlicht op toch wel spectaculaire wijze. Iedere avond zag het er anders uit. John heeft daar optimaal van kunnen genieten omdat hij in Noord Sydney werkt en dus iedere dag met de trein over de brug gaat. Ik heb het alleen gezien op de avond dat we deze foto hebben gemaakt. Het Opera House en de brug, het blijft een mooi plaatje, verlicht of niet. Ik vind het prachtig om te zien als het donker is en alle verlichting het zo vonkelend maakt. Maar misschien nog wel mooier als de lucht strakblauw is en de zon alles laat glinsteren.

Gisteren voor ik naar mijn werk ging dacht ik even snel door mijn emails te gaan. Twee verdrietige berichten. Mijn oom is overleden evenals de oom van mijn vader.
En dan voelt de afstand weer zo enorm groot. Niet persoonlijk aanwezig kunnen zijn om afscheid te kunnen nemen. Om je familie te kunnen omhelzen.
Maar ja, dat hoef ik jullie natuurlijk niet te vertellen………….

spannende week, maar goed nieuws/ good news

Even heel snel want ik moet hoognodig de deur uit om naar mijn werk te gaan.
Het was een spannende week. Gisteren de 19 weken echo en vandaag een extra controle door de cardioloog. De afgelopen weken was ik behoorlijk gespannen, veel hoofdpijn, in afwachting van wat er zou komen. En het is niet zo dat ik nu per se dacht dat er weer iets mis zou zijn maar weer in zo'n situatie zijn waar je slecht nieuws kunt krijgen. Ik voelde me zo enorm kwetsbaar.
Maar..........alles ziet er goed uit. We hadden een hele lieve vrouw die de echo deed en de baby lag in goede positie om het hartje heel goed te kunnen zien. Ze liet ons heel duidelijk alle onderdelen zien met veel uitleg.
Ze is er ook zeker van dat Luca een zusje krijgt!
Vandaag bij de cardioloog waren we snel klaar. Ook hij is er zeker van dat er geen grote afwijkingen zijn.
Blij met het goede nieuws en blij dat het achter de rug is!

Yesterday we had the 19 week scan and today we went to see the cardiologist for an extra prenatal scan of the heart. All seems well!
We also know that Luca is having a little sister!
We are very relieved and happy to have these scans behind us.

8 maanden

Vandaag is het 8 maanden geleden dat Luca overleed.
Aan de ene kant voelt het als de dag van gisteren, aan de andere kant voelt het eeuwen geleden dat ik haar voor het laatst in mijn armen had. Tijd is een ongrijpbaar iets. Maar de klok tikt wel gewoon door. En dus zijn we 8 maanden verder.
In de afgelopen periode heb ik mezelf vaak horen zeggen: “naar omstandigheden maken we het goed”. Naar omstandigheden…………de omstandigheden zijn dat Luca dood is, hoe goed kan het dan gaan.
En toch gaat het. We gaan naar ons werk, doen onze boodschappen, koken eten, zien vrienden, gaan naar de film, praten over serieuze dingen, koetjes en kalfjes. Een heel normaal leven.
Maar tegelijkertijd heeft het leven zo’n andere dimensie gekregen. De dood is dichterbij gekomen dan ik me ooit had voorgesteld. Daarmee is het ook een soort van vertrouwd geworden. Ik weet niet of ik mijn gevoel goed onder woorden kan brengen wat dit betreft. Niet weten hoe het is om dood te gaan maakte me eerder altijd wat angstig, zo’n onbestemd gevoel kon het me geven. Nu Luca me is voorgegaan is daar een nieuwsgierigheid voor in de plaats gekomen. Of ik haar dan weer zal zien. Ik hoop dat ik nog een lang leven voor me heb, laat dat duidelijk zijn. Maar de kans haar weer te zien, tja, dat is een goed vooruitzicht.

Rouwen is een dynamisch proces. Het neemt zoveel verschillende vormen aan, iedere dag voelt anders, is anders. Het is vermoeiend. Het kost enorm veel energie. Een tijdje geleden was het huilen minder, nu moet ik toch weer heel regelmatig een traantje wegpinken. Pas zag ik een man met een klein meisje op zijn arm. Haar kleine handjes om zijn nek. Dan zijn de tranen er voor ik er erg in heb.
Ik heb ook hele korte flash backs. Dat is iets van de laatste tijd. Een kort beeld of geluid flitst dan voorbij. Dit zijn niet de leukste herinneringen. Ik hoor ineens wat ik tegen mijn moeder zei toen ik haar belde om te zeggen dat Luca was overleden. Of ik hoor dat klaaglijke geluidje dat Luca steeds maakte haar laatste nacht toen ze zich zo naar moet hebben gevoeld.
Misschien ben ik dat gedeelte nu aan het verwerken.

Ik heb veel over Luca verteld in de afgelopen weken. Ik deel een groot kantoor met veel collega’s en de eerste vraag die wordt gesteld als ze zien dat ik zwanger ben: “Is dit je eerste kindje?” En dan hoor ik mezelf weer zeggen: “Nee, ik heb een dochtertje maar ze is overleden”. Voor mij is dit de enige manier om die vraag te beantwoorden. Maar omdat ik natuurlijk net van baan ben veranderd en niemand van mijn situatie wist komt de vraag steeds weer. Op de terugweg naar huis zit ik dan in de trein vaak maar wat voor me uit te staren, mijn hoofd te vol om me te concentreren op mijn boek of sudoku puzzel.

Dan was er het sms berichtje van kennissen dat hun tweede zoontje was geboren. Lucas. Ik heb een berichtje teruggestuurd. Dat ik blij voor ze was dat alles goed was gegaan maar dat ik me erg geraakt voelde door de naam die ze hadden gekozen. Blijkbaar was de realisatie waarom ze zich zo bekend voelden met de naam voor hun pas een paar dagen later gekomen. Het voelt niet goed.

We zijn inmiddels verhuisd en wonen nu tijdelijk in het huisje naast ons eigen huis. Het was voor John heel moeilijk die stap te nemen. Hij bleef het uitstellen en zelfs toen we alle spullen al hier hadden ging hij nog regelmatig terug. “Ik heb het gevoel dat ik Luca daar achterlaat”, zei hij.
Ik zie haar juist hier in dit huisje rondlopen, nieuwsgierig, alles ontdekken, overal aanzitten, lachend naar ons andere huis wijzen. Haar aanwezigheid is voor mij niet plaatsgebonden. Ze is overal.

Dat kleine, lieve, wijze meisje moeten missen is moeilijk, iedere dag weer.

In de afgelopen maanden hebben John en ik geprobeerd een bedankkaartje te ontwerpen. Een paar keer kwamen we tot een soort van bruikbare versie maar het is nooit tot een eindresultaat gekomen. Ik denk dat het voor ons alletwee te definitief is, dat we daarom niet in staat zijn gebleken het af te maken.
Maar bedanken willen we jullie wel. Dat jullie er voor ons zijn, op welke manier dan ook. Want voor ons is duidelijk geworden; dit doe je niet alleen.