overleven

Vandaag ben ik jarig maar ik voel me verre van feestelijk.
Vanuit mijn raam zie ik dat de hoge kantoorgebouwen van de stad zijn opgeslokt door de mist. En het regent.
Maar zelfs als de lucht strak blauw was geweest en de zon had geschenen zou dat niet veel hebben uitgemaakt.
Vorige week was een moeilijke week, misschien wel een van de moeilijkste tot nu toe. Het begon met een volgepland, druk weekend en de realisatie dat we dat nog helemaal niet aankunnen. Drie aaneengesloten avonden de deur uit, met vrienden afspreken, uit eten, sociaal en gezellig doen, het is te veel. En dat maakt me boos. Het maakt me boos dat het leven ons een zo harde klap heeft gegeven dat we er nog van wankelen.

Ik mis Luca zo erg dat mijn lijf er pijn van doet.
Vorige week was ik een dagje alleen thuis en heb ik haar DVD bekeken. Het begon met beelden van een 6 maanden jonge Luca. Ik moest eerst zo huilen dat ik door mijn tranen amper iets kon zien van de opnames. Maar toen moest ik lachen om de geluidjes die ze maakte en kon ik verder kijken zonder te huilen.
En wat ik zag maakte me zo trots. Een prachtig meisje. Haar ogen lief, zachtaardig en warm. Sprankelend, vol zelfvertrouwen, vol levenslust, vol trots.
En nu ik dit schrijf vraag ik me af waarom ze niet bij ons kon blijven.

Het is donker in mijn hoofd. Ik heb weinig motivatie om ook maar iets te ondernemen. Vraag me bij alles af waar ik het eigenlijk voor doe. Mijn lijf voelt zwaar en soms moet ik gaan zitten omdat ik het gevoel heb dat mijn benen me niet kunnen dragen.
Luca is dood en dat voel ik nu (pas) in het diepst van mijn wezen.

Verbouwen

Waar ik het nog helemaal niet over heb gehad is over het feit dat we gaan verbouwen. Voor mij bijna oud nieuws omdat we de knoop maanden geleden al hadden doorgehakt.

Het was wel een ENORME knoop om door te hakken. En daar hebben we dan ook lang over gedaan zeg. In de afgelopen jaren heb ik, af en aan, uren achter de computer gezeten, op zoek naar een ander huis. Ik keek naar van alles, van bouwvallen tot luxe, gerenoveerde huizen. Ook keek ik in verschillende wijken van Sydney. We hebben heel wat huizen gezien, soms omdat het echt iets leek, vaak ook omdat ik gewoon heel nieuwsgierig was. Het ene weekend waren we in Surry Hills te vinden, het volgende in Redfern, dan weer in Balmain, Bondi Junction en soms zelfs in onze eigen buurt Darlinghurst. Halverwege vorig jaar hadden we zelfs een makelaar over de vloer en waren we overtuigd dat we zouden verkopen en tijdelijk te huren tot we ons volgende huis zouden kopen. We begonnen met inpakken om het huis zo toonbaar mogelijk te maken zodat het tijdens onze vakantie in NL open zou kunnen zijn voor inspectie. Tja, en toen begon het toch te knagen. Want 25 Sherbrooke is een leuk huis, quirky zoals ze hier zeggen. Het is oud [maar liefst 100 jaar, en dat is al snel oud hier]. Het voorste gedeelte van het huis was van origine een stal. De generaal had zijn verblijf in Palmer Street, in het huis direct achter ons en hij hield zijn paard in Sherbrooke Street. Toen John het in 1993 kocht had het zelfs een hijsbalk boven dat kleine raampje bovenin de voorgevel. Om de balen hooi naar boven te krijgen. Die hijsbalk gaan we zeker weer terug laten komen.
Het zou zo in Amsterdam kunnen staan!

Quirky dus, anders dan anders, geen doorsnee terrace of cottage, zoals je die hier zoveel ziet. En met 2 verdiepingen hebben we best veel ruimte, alleen door hoe het nu is ingedeeld gebruiken we maar 2/3 van het huis. De keuken is op de eerste verdieping, direct achter die deuren. Dat zijn ook de deuren waar John uit viel en zijn beide hielbenen brak........
En nee, ik had hem niet geduwd...............
En ja, het is gelukkig allemaal goed gekomen, hij heeft nu alleen een nog grotere schoenmaat........


Met de keuken dus op de eerste verdieping hebben we daar ook de woonkamer. Met de slaapkamers boven maken we van de begane grond eigenlijk helemaal geen gebruik. En dat gaan we veranderen. We gaan de keuken en woonkamer naar beneden verplaatsen zodat we meer gebruik van onze "achtertuin"
kunnen maken. En onze douche is op de eerste verdieping, grenzend aan de keuken. Vraag me niet waarom. Dat gaat dus ook veranderen.
Met behulp van een leuke architect die een paar jaar in Amsterdam heeft gestudeerd liggen onze plannen nu bij de gemeente. Begin Januari is er iemand van de gemeente langs geweest om de bestaande situatie te beoordelen. Dat was snel want we hadden de plannen net voor kerst ingediend. Hopelijk houden ze dat tempo vast daar bij de gemeente.
Het zal een hectische tijd worden. Het is een grote verbouwing en uit eigen ervaring weten we dat het stressvol is. We hadden de knoop doorgehakt voordat Luca overleed. We hadden al een paar afspraken gehad met de architect. De dinsdag dat Luca overleed stond hij voor een dichte deur, we hadden die ochtend ook een afspraak met hem. Om de een of andere reden is het belangrijk voor mij dat het een beslissing van voor haar overlijden is. We weten dat we ons niet zomaar in iets storten, bijvoorbeeld als reactie op wat er is gebeurd. En het biedt afleiding. We hebben verschillende afspraken gehad bij Matt [de architect]. De meeste keren gingen we met een zwaar gevoel richting zijn kantoor om er vervolgens energiek vandaan te komen. Want het is leuk om je eigen huis tot in detail te plannen en te fantaseren over hoe het zal worden. Zelfs in deze omstandigheden.

Lekker!

Bij de Thomas Dux supermarkt in Paddington verkopen ze gewoon echte De Ruijter Hagelslag! En vlokken! Melk en Puur! Wel bijna 6 dollar voor een pakje van 200 gram, maar dat mag de pret niet drukken! Ik ga nog even een beschuitje smeren.........

Ik volg een paar blogs en websites van andere mensen. Ik vind het wel leuk, een beetje binnenkijken in de keuken van andere Nederlanders in Australie. Of Nederlanders in Australie die inmiddels weer terug zijn in Nederland.
En ik vind het fijn om de ervaringen te lezen van andere ouders met een kindje met een hartafwijking. Dus dagelijks ga ik zo wel een stuk of 11 blogs langs om even te “lurken” zoals dat geloof ik ook wel wordt genoemd [wel lezen maar niet reageren]. Ik moet zeggen, een reaktie zo af en toe is zeker leuk, maar ik schrijf toch met name om iedereen die niet in mijn directe omgeving is, op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen. En bovenal is het erg therapeutisch. Als ik uitgebreid heb geschreven over hoe het met ons gaat, hoe moeilijk en emotioneel dat ook is, kan ik me opgelucht voelen. Dan is het eruit, heb ik het van me af geschreven, dan voel ik me weer even wat lichter.

Toen ik mijn rijtje vandaag afging las ik op de website van Kira wat reacties van andere ouders over het wel of niet de naam van je overleden kindje vermelden, hier ging het om kerstkaarten.
Vorig jaar waren wij in het ziekenhuis in Melbourne druk bezig met onze kerstkaarten, een stempel van Luca’s voetje op iedere kaart, haar “handtekening” als het ware. Dit jaar heb ik geen enkele kerstkaart gestuurd, de motivatie was er niet. Ik heb mijn moeder een kaart gestuurd voor haar verjaardag, ook namens Luca. Ik heb net een kaart op de bus gedaan voor de verjaardag van een vriendin, niet namens Luca…………..Het is nogal gevoelsmatig.
Toen we afgelopen zaterdag aan het wandelen waren in het National Park liepen we samen op met wat Engelse backpackers. Ik raakte aan de praat met een van hen en op een gegeven moment vroeg zij of wij kinderen hadden. Ja, zei ik, we hadden een klein meisje maar ze is dood gegaan.
Wat een schok moet het zijn om dat als antwoord te krijgen. Ik vond haar reactie wel goed. Ze zei hoe erg ze het vond dat te horen en ze vroeg hoe lang geleden het was. Dat vind ik best dapper.
Het is een vraag die ik nooit met nee zal beantwoorden, zo voel ik dat nu. Het bestaan van Luca ontkennen kan en wil ik niet.

Het Engelse meisje wandelde daarna verder met haar vrienden. Misschien had ze dat evengoed gedaan [ons tempo ligt nogal hoog natuurlijk in verband met die endorfine rush waar we het toch ook voor doen;-)] Misschien voelde ze zich ongemakkelijk………wie zal het zeggen.

3 Maanden doen we het nu al zonder Luca. Ik huil voor mezelf omdat ik Luca zo mis. Ik huil voor John omdat ik zie hoe hij haar mist. Ik huil voor Luca omdat ze zo genoot van het leven en dat maar zo kort heeft kunnen doen. Ik huil voor haar oma’s en opa’s, omdat zij hun enige kleinkind moeten missen en omdat ze het verdriet van hun eigen kinderen weg willen nemen maar dat niet kunnen. En ik huil voor iedereen die Luca mist en verdriet heeft om ons. En dan nog zijn mijn tranen niet op.

Nu ga ik onder de douche, tranen wegspoelen. Ik ga straks een hapje eten met Linda, girls only, lekker de hele avond Nederlands praten.
Life goes on………..

Kunstwerken

Mijn ouders hebben dit schilderij gekregen van Wilma, de dochter van vrienden. Het heeft een mooi plekje gekregen en ze zijn er erg blij mee. John heeft een foto van Luca gebruikt en op de computer omgezet in ASCII Art.

Als je dichtbij staat zie je alleen allemaal letters, cijfers en symbolen en als je een stap terug doet zie je pas het geheel. De afbeelding hieronder is niet de definitieve versie, we moeten het nog als een geheel laten printen.

Wat we allemaal hebben gedaan in de afgelopen weken

We hebben niet stilgezeten de laatste paar weken. Al zouden jullie dat misschien wel denken, afgaande op mijn blogberichten van de laatste tijd. Ik ga er even snel doorheen, met veel foto's en weinig tekst. Ten eerste onze alternatieve Kerstboom, gaat al jaren mee.

Eerste Kerstdag waren we bij de ouders van John en Tweede Kerstdag zijn we naar Jervis Bay gereden waar Linda, Gerard en Bonne aan het kamperen waren

Cave Beach, Jervis Bay

Toen een "blast from the past"

Mattias uit Nederland is in Australie op vakantie. Dat was een leuke verrassing!

Ik heb geen vuurwerk foto's. Omdat we zo in het centrum wonen( we kunnen de brug vanaf ons huis zien) maar helemaal niet in feeststemming waren, zijn we de stad ontvlucht. Bij de ouders van John was het heerlijk rustig. En ik moet eerlijk bekennen dat ik om half 11 's avonds mijn bed in ben gedoken............................

De fairy garden doet het goed, het rozestruikje staat volop in bloei

Vandaag zijn we naar het Royal National Park geweest. Het was een paar weken geleden dat we een flinke wandeling hadden gemaakt. Het heeft ons goed gedaan.

Eagle Rock