super baby

Ze doet niets liever dan staan!

Merry Christmas!!

Onze eerste kerstdag zit er alweer bijna op, een regenachtige dag en een traditionele kerst lunch.
Dat het vandaag wat frisser was kwam goed uit. Je moet er toch niet aan denken om in 40 graden in de keuken te zwoegen met de oven op 180 graden voor de roast turkey.

De tafel mooi gedekt, het zilver uit de kast, de kaarsen branden, klaar om te lunchen Natuurlijk ook dit jaar weer een muts voor iedereen, one size fits all.................

well, almost all.......................

lief

Een weekend vol kaarsen

Wij zijn net terug uit de Botanical Gardens, waar net als vorig jaar, een bijeenkomst van de Compassionate Friends was georganiseerd om gezamelijk kaarsen te branden. Het was goed om er dit jaar weer te zijn geweest. We merkten dat we nu meer ruimte hadden voor de verhalen van de andere mensen daar en dat het goed voelt om samen te zijn met mensen die ook een kind verloren hebben. Een paar bekende gezichten van vorig jaar maar ook een aantal nieuwe gezichten. Inspirerende mensen ook, fijn om een gesprekje mee te hebben ook al is het maar voor even.

Zaterdag hadden we al een kaarsje gebrand voor Luca in de kathedraal. Samen met onze [nieuwe] vrienden Rene [nederlander] en Anabella [australische] en hun dochtertje Emilie. Zij brandden een kaarsje voor hun zoontje Niclas die in Februari is overleden. De verpleegkundige van het consultatieburo heeft ons met elkaar in contact gebracht en het klikt heel goed. Na het branden van de kaarsjes zijn we ook naar de Botanical Gardens gegaan voor een heerlijke picknick. En dat was ondanks onze omstandigheden heel gezellig.

Worldwide Candle Lighting

Aankomende Zondag is Worldwide Candle Lighting. Ik nodig jullie uit om een kaarsje te branden tussen 7 en 8 uur 'savonds, voor Luca en alle kinderen die niet meer bij ons zijn.

This coming sunday is Worldwide Candle Lighting. I welcome you to burn a candle between 7 and 8 pm, for Luca and all other children no longer with us.

out and about

close up

Hoe het met ons gaat

Ik krijg van verschillende mensen emails en smsjes met de vraag hoe het nu met mij gaat en met John en met ons.
Ik heb me er nog niet aan gewaagd hierover te schrijven omdat er geen eenduidig antwoord is. Laat ik beginnen met dat het over het algemeen goed gaat. Maar ik voel van alles, opluchting, blijheid, moeheid, verdriet, gemis en het loopt allemaal door elkaar. Maar ik denk toch dat het gevoel van opluchting op dit moment de overhand heeft. De laatste weken voor de bevalling waren erg zwaar en emotioneel ik voelde me totaal niet gemotiveerd om ook maar iets te ondernemen. Voor mijn gevoel stond het leven stil.
Zodra Anouk geboren was en ik met eigen ogen kon zien dat ze gezond was had ik het gevoel dat de stress van de weken daarvoor in een keer weg was. Ik kreeg haar direct bij me en ze is niet meer bij me weg geweest. En dan is daar direct het verdriet, waarom kon Luca niet zo’n start hebben? Dat is heel dubbel.
We noemen Anouk regelmatig Luca. Dat gebeurt gewoon, we maken er ook geen punt van. En we vragen ons natuurlijk af hoe Luca het gevonden zou hebben, haar zusje, een baby in huis.
We missen haar enorm.

Afgelopen zaterdag waren we even de stad in. We werden door verschillende mensen aangesproken; “wat een schattig kindje, geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot”. We worden gezien als een gezinnetje met 1 kindje, nieuw in de rol van ouders. We beamen de opmerkingen. Maar ze moesten eens weten.

De etalages van de warenhuizen zijn versierd, alles en iedereen is al in Kerst stemming. Dat bracht me terug naar 2 jaar geleden toen ik met de moeder van John in Melbourne liep en ik me verdrietig voelde omdat Luca in het ziekenhuis lag.

Afgelopen zondag was het erg heet. 40 graden! Als Luca nog had geleefd had ik me daar zorgen over gemaakt, hoe ze daarop zou reageren, of het niet teveel voor haar zou zijn. Over Anouk maakte ik me geen zorgen, merkte ik. Zo is het dus, het hebben van een gezond kindje.

John is vorige week alweer aan het werk gegaan. Uit noodzaak geboren [verbouwing, dubbele hypotheek en rekeningen die we momenteel moeten betalen] want het liefst zou hij lekker bij ons thuis zijn.

onder de douche

Ik ben al verschillende keren achter de computer gaan zitten om een stukje te schrijven maar iedere keer bleek dat nog een te grote klus.
Vandaag eerst maar een stukje over Anouk. Met haar gaat het meer dan goed. Iemand schreef “Hollands Welvaren”, nou dat is ze zeker!
We hebben niet het gevoel dat we een pas geboren baby in onze armen hebben als we haar vasthouden. Gisteren kwam de verloskundige op bezoek en hebben we Anouk gewogen, 4905 gram! Ze was na de geboorte 200 gram afgevallen en nu zit ze alweer ruim boven haar geboortegewicht. Ze is tot nu toe erg gemakkelijk en lijkt het wel prettig te vinden bij ons. Ze drinkt goed van de borst, slaapt goed, poept en plast goed en als ze wakker is is ze heel gezellig. Een tevreden dametje!
John heeft al een paar keer met haar gedoucht en dat vindt ze heerlijk.

Ik schrijf snel een stukje, ik beloof het. Voor nu nog even wat foto's

We zijn thuis!

De groetjes van Anouk

Het gaat harstikke goed met Anouk wie nu 36uren oud is. In deze foto heeft ze de leeftijd van een paar minuten. Ze begon hier al haar ogen open te doen.


Hier lag ze op de weegschaal ...even niet blij dus. 4,765kilo van leifde:


..en met Nan (haar Australische Oma):


Detje moet nog 1-2 dagen in ziekenhuis blijven om de keizersnee bij te komen (daar wordt ze ongeduldig door). Anders gaat het met haar prima.

Wij zijn van plan veel meer fotos in de komende dagen op de blog te zetten. Dikke kus van ons naar jullie allemaal.

Geboren!

Vandaag om 12.45 uur vanmiddag (2.45 uur Nederlandse tijd) is geboren:

ANOUK WILLEMIJN

Ze weegt 4700(!) gram en is 48 centimeter lang.

We maken het goed, maar we zijn nog in het ziekenhuis, want het was weer een keizersnee.

Foto's en meer nieuws volgt.

Met een beetje geluk, komt ze morgen

Lieve iedereen,

John hier. Vanavond blijft Detje in ziekenhuis. Met haar en dochter nr.2 gaat alles prima. Wij hebben vanmiddag de eerste onderdeel van weeën opwekken begonnen, en dat is heel goed gegaan dus Detje en baby mogen vanavond nog even slapen om energie te bewaren, zodat de verloskundigen en artsen vroeg morgen octhend de laatste loodjes mogen afmaken. Wij houden jullie allemaal op de hoogte. Dikke kus vanuit downunder.

john xxx

nog altijd geen baby

Dus we gaan zo weer richting ziekenhuis. Hopelijk gaat het vandaag allemaal wat sneller.

en we zijn weer thuis

Het was een drukke dag in het ziekenhuis en de catheter die ze bij mij zouden inbrengen [manier om de bevalling in te leiden zonder medicatie te gebruiken] is een procedure die geen hoge prioriteit heeft. Dus niemand kon zeggen wanneer ik aan de beurt zou zijn. Morgen weer een dag, en misschien komt ze ondertussen vanzelf.

Ik hou jullie op de hoogte!

naar het ziekenhuis

Rustig weekend achter de rug dus wij gaan nu richting ziekenhuis................

nog altijd geen baby

Gisteren bij de verloskundige geweest en het plan [zonder op de details in te gaan] is als volgt:
Als dit kleine vrouwtje er zondag nog niet is ga ik naar het ziekenhuis om de bevalling in te leiden. Er zijn verschillende opties, hangt allemaal af hoe het er zondag voorstaat met mij en de baby.
Ik ben net terug van mijn chinese kruidenheks voor mijn inmiddels 4e sessie acupunctuur en vanavond komen Cam en Kate eten, een afhaal van Spice I Am en ik ga de meest pittige maaltijd bestellen die maar op het menu staat!

Ik moet zeggen dat ik er behoorlijk wiebelig van word, al dat wachten. Erg emotioneel ook, ben veel met Luca bezig, de tranen zitten erg hoog en komen dan ook gemakkelijk. Ik droom veel, iedere keer ben ik bevallen, veel babies, maar mijn meisje zit er niet bij...............................

Geduld is een schone zaak.....

We halen alle natuurlijke middeltjes uit de kast maar nog altijd geen baby.

39 weken

Wat gebeurt er zoal op de hoek van jouw straat?

Eveline kwam gisteren koffie drinken. En met nog een week te gaan kwam ze voor de gelegenheid naar mijn buurtje. Nou dat heeft ze geweten ook! We waren net op tijd de straat uit op weg naar een leuk cafe, anders hadden we 2 uur lang in huis moeten blijven. Lees dit even.
En dat allemaal op de hoek van onze straat! Je zou er een kind van krijgen..............[op dat vlak is alles nog rustig helaas]

sweetest little girl

Gisteren was het een jaar geleden dat Luca overleed. Ik vind het onvoorstelbaar dat we het al een jaar zonder haar doen. In dit jaar heb ik mijn langste minuten, uren en dagen gekend en nu is het dan toch zomaar voorbij. Over twee maanden is Luca dan al langer dood dan dat ze bij ons is geweest.
In de afgelopen paar weken hebben we veel afleiding gehad en ik voelde me goed en ook wel sterk. "Misschien rollen we er wel redelijk doorheen" dacht ik. Of hoopte ik.
Voor John was het afgelopen Zondag en Dinsdag erg moeilijk, de dagen waarop ze vorig jaar instortte en overleed. Voor mij waren het de eigenlijke datums, 5 en 7 Oktober. Gisteren was het of er een hele zware deken over me heen lag die ik met geen mogelijkheid van me af kon schudden. Een lange wandeling had ons waarschijnlijk goed gedaan, zoals dat ons goed deed net na haar overlijden, maar met haar zusje op komst was dat geen mogelijkheid.
Vorig jaar kregen we van Linda een mooie orchidee en ik nam me toen voor om op 7 oktober altijd een bloeiende orchidee in huis te hebben. Die hebben we gisteren gekocht en dat voelde goed. Zo ook alle emails, sms berichtjes, kaartjes en telefoontjes. Dat jullie aan ons en Luca denken en ons dat ook laten weten is ons heel erg veel waard.

De afgelopen dagen werden nog wat overschaduwd door een bezoek aan de verloskundige afgelopen dinsdag waar bleek dat ook dit meisje in een stuit lag. Natuurlijk geen ramp maar voor ik het wist had ik een verwijsbrief voor een echo in mijn hand: "alleen om te kijken hoe ze precies ligt en of we haar kunnen draaien" waren de woorden van de verloskundige. Voor mij voelde het of ik ruim twee jaar terug in de tijd ging. Deze woorden had ik eerder gehoord en die echo toonde toen Luca's hartafwijking aan. "Wat zullen ze nu vinden" ging het steeds maar door mijn hoofd. De echo hebben we vanmiddag gehad en ze lag inmiddels alweer met haar hoofdje naar beneden en er kwamen geen andere nare dingen aan het licht. We konden haar gezichtje goed zien en haar lange haartjes die in het vruchtwater heen en weer gingen. Heel erg lief.
Terwijl John en ik de wachtkamer verlieten liepen er twee ziekenhuismedewerkers langs ons heen, druk in gesprek. "she is 36 weeks" en "heartcondition" vingen we op voor ze beiden een onderzoekskamer binnengingen. En weer gingen we ruim twee jaar terug in de tijd..........

Barney

Sinds afgelopen zaterdag passen we op Barney. Barney is het verjaardagskadootje voor Cam die vandaag jarig is. Kate wilde hem graag verrassen maar het nestje waar Barney uitkomt was afgelopen zaterdag bij de Cat Protection Society klaar om naar nieuwe adoptie families te gaan. Ik had aangeboden om tot vandaag op Barney te passen en wat was dat leuk! Hij is zo lief en gezellig. Hij eet, speelt en slaapt, het liefst bij mij in mijn nek, op mijn buik of op schoot.

Misschien is Cam wel helemaal niet blij met de verrassing, dan moeten wij Barney maar houden.......

Ik laat het jullie morgen weten.

zandstorm en meer

2 weken geleden alweer dat ik voor het laatst heb geschreven en ik heb het gevoel dat ik een enorme inhaalslag moet maken want er is veel gaande aan deze kant van de wereld.
Om maar te beginnen met die enorme zandstorm die gisterochtend de hele stad rood kleurde. Ik geloof dat het bij jullie het nieuws heeft gehaald [betekent waarschijnlijk dat er verder niet zoveel gaande is in Nederland en omstreken] maar eerlijk is eerlijk, het leverde de nodige mooie plaatjes op. De avond ervoor hadden we Frank, Elle en Kaio van het vliegveld gehaald en die hadden al de nodige hinder ondervonden van de storm. Een uur boven Sydney rondvliegen en een poging tot landen die werd afgebroken maakte het een spannende eerste ontmoeting met Sydney. Ook al heb ik natuurlijk helemaal geen invloed op het weer, ik voel me er toch een soort verantwoordelijk voor als er mensen uit NL overkomen. Dan wil ik gewoon zo graag dat het mooi weer is. En dat was ook de verwachting voor gisteren. Maar omdat de wind vanuit het westen de hele nacht flink had aangehouden werden we dus verrast met een flinke laag stof uit de outback. Heel spectaculair om te zien, dat zeker, maar om nu zo je vakantie in het zonnige Australie te beginnen? Gelukkig klaarde het in de loop van de middag op en was de lucht weer mooi blauw.

(Laat John nou net de auto hebben gewassen afgelopen weekend)

Afgelopen maandag is mijn zwangerschapsverlof ingegaan en dat was ook de dag dat de aannemer begon met de betonnen vloer. Die moet eruit omdat we vloerverwarming krijgen. Of nou ja, omdat ik vloerverwarming heb afgedwongen. John trekt het wel, zo'n 3 maanden per jaar in een koud huis doorbrengen maar ik ben er echt helemaal klaar mee! Anyway, de hele week dus al herrie want het beton is heeeeeel hard volgens de aannemer. En de buurman over de rooie omdat hij [een beetje] ingeparkeerd was. Schuin tegenover ons zijn ze ook aan het verbouwen en gisteren kregen we nieuwe buren dus het is echt een gekkenhuis in dit kleine straatje met vrachtwagens, containers, bouwvakkers en wat al niet meer. (Over een paar maanden ziet het ervast beter uit)

Ik heb me dus beslist niet verveeld de afgelopen week. Voldoende afleiding mag ik wel zeggen. Mijn laatste dag op het werk was trouwens leuk. Gelukkig geen stress om mijn werk afteronden, gezellig koffie gedronken met collega's en met een voldaan gevoel de deur achter me dichtgetrokken. In de afgelopen maanden zijn er zeker momenten geweest waarop ik dacht dat ik de verkeerde keuze had gemaakt om een andere baan aantenemen na het overlijden van Luca. Maar nu het achter de rug is heb ik toch een voldaan gevoel. Dit contract was een tijdelijk contract maar mijn manager wil me graag terug. Dat is een leuk compliment maar first things first en dat is dit meisje veilig op de wereld brengen! En van haar genieten! En haar komen laten zien in NL!

Dat gebeurt niet elke dag...........

Gisteren ontving onze receptioniste een telefoontje dat er binnen het uur een bom af zou gaan. Dat zorgde natuurlijk voor de nodige consternatie.......en een hele lange koffie en lunch pauze.
Klik hier voor een heus nieuws artikel.

De verbouwing is eindelijk begonnen!!!!!!

Dit is ons tijdelijk onderkomen.

over een paar maanden zie je hier de nieuwe badkamer en babykamer

en hier onze slaapkamer

studeerkamer

derde slaapkamer, misschien voor bezoek uit NL?

keuken en eetkamer en "achtertuin"

keuken en zitkamer

Als ik zeg "over een paar maanden" dan moeten jullie meer denken aan 7 maanden. Dus het gaat allemaal nog even duren maar over een kleine 8 weken hebben we hopelijk veel afleiding en gaat de tijd extra snel. Het huisje waar we nu zolang wonen is klein maar comfortabel en sinds vandaag opgeruimd en schoon. Het hele weekend zijn we eigenlijk druk geweest met "huis dingen". Het dek willen we opnieuw gebruiken dus dat hebben we gisteren op de kar gegooid en naar de ouders van John gebracht. Nou ja, WE, ik doe een beetje voor spek en bonen mee, bied vooral morele steun. Iedere keer als ik toch probeerde een plank te tillen kreeg ik van alle kanten te horen dat ik dat vooral niet moest doen. Zelfs van de buurman een paar huizen verderop, lachen hoor, die sociale controle. Vandaag hebben we heel veel gedaan, om 8 uur was ik al op weg naar de supermarkt. Dat ik de weg nog wist......... Petje af voor John die de afgelopen maanden heel erg goed voor mij heeft gezorgd, boodschappen doen, eten koken, hij heeft echt het merendeel op zich genomen. Daarna veel opgeruimd, schoongemaakt, kapstok opgehangen [nu kunnen we tenminste weer op de stoel zitten]. Nu zijn we moe maar heel voldaan.

Ik moet nog 2 weken werken, dan neem ik wat vakantie dagen op en daarna met zwangerschapsverlof! Kijk er erg naar uit. Het is hier inmiddels ook lente en het weer is meer dan aangenaam. Over 2 weken komen Elle, Frank en Kaio [de moeder, vader en broertje van Kira] op vakantie in Australie en ze blijven bijna anderhalve week in Sydney. Kijk ik ook erg naar uit.

Dan 7 Oktober. Een jaar zonder Luca. En de geboorte van haar zusje, waarschijnlijk ook in Oktober. Verdriet en blijdschap, hand in hand.........

Blue Mountains

Vorig weekend waren we in de Blue Mountains met Cam en Kate. Weken geleden al geboekt en we hadden het niet beter kunnen plannen, zo na de heftige week rond Luca's verjaardag. We hadden een heel erg leuk huisje [cottage, zoals ze dat hier noemen] in Blackheath gevonden met het meest prachtige uitzicht over de Kanimbla Valley.

De middagzon stroomde door deze grote ramen naar binnen en zoals jullie kunnen zien zaten Kate en ik daar heel erg op ons gemak terwijl John en Cam druk waren in de keuken.

Gelukkig maar dat onze keukenprinsjes zich

voornamelijk bezig

hielden met koken,

des te meer tijd had ik om dit

grote bubbelbad, met hetzelfde prachtige uitzicht,

rond te dobberen!

Maar we hebben niet alleen geluierd en gegeten, we zijn er ook iedere dag op uit geweest. De foto's spreken voor zich!