De tijd gaat snel, normaal gesproken dan. Maar niet als je heel graag wilt dat het snel gaat. De feestdagen, dit jaar lijken ze maar niet voorbij te willen.
Het is groots hier, het hele Kerst gebeuren. Waar je ook komt vragen mensen je naar je plannen voor de Kerstdagen, of je weggaat, of je je kerstinkopen al gedaan hebt en ga zo maar door. Ik heb geprobeerd om me hier zo afzijdig mogelijk van te houden. Maar je ontkomt er niet helemaal aan.
En ja, het deed pijn. Om de kerstboom te versieren zonder Luca, die dit jaar vast en zeker enthousiast naar de lichtjes gewezen zou hebben. Om al dat leuke speelgoed in de winkels te moeten laten. Om 1 Kerst als gezin te hebben gehad en nu geen gezin meer te zijn. Om als familie bij elkaar te komen en Luca te moeten missen.
Ik had me voorgenomen om de Kerstdagen gewoon te zien als 2 extra vrije dagen. Ik hoopte dat dat de emotionele lading wat weg zou nemen. Maar zo werkt het dus niet. De situatie is zoals die is, het verdriet is enorm en je moet er gewoon dwars doorheen. Verstoppen is niet mogelijk……..
maandag 29 december 2008
dinsdag 16 december 2008
Bedankt voor alle kaarsjes!
Het doet ons goed dat zoveel mensen een kaarsje hebben gebrand. Bedankt voor alle reacties. En de foto's die ik kreeg via de mail wil ik hier graag even delen.
van Alana in Melbourne
Van Evelien in Nijkerk
Wij hebben ons kaarsje in de Rozentuin, in de Botanical Gardens gebrand. Daar was dit jaar voor het eerst een bijeenkomst georganiseerd. Trish [de moeder van John] was met ons mee. En net toen we bij de Rozentuin aankwamen, zagen we Linda, Gerard en Bonne via een andere ingang binnenkomen. "Omdat we Luca ook zo missen" zei Linda.
Ik had uitgekeken naar dit moment. Iets kunnen doen in haar naam, hoe emotioneel ook, doet me goed. Maar ik voelde me ook zenuwachtig toen we deze kleine groep mensen naderden. Een groep mensen met tenminste 1 overeenkomst, het verlies van een kind.
We werden welkom geheten, er werd een gedicht voorgelezen en een ieder noemde de naam van diegene voor wie hij of zij een kaarsje brandde.
Door de gesprekken die gevoerd werden merkte ik dat ieder verhaal weer anders is. De omstandigheden waaronder kinderen zijn overleden en hoe de mensen die hen zo lief hadden hiermee omgaan. Het verschilt van persoon tot persoon. Voor mij was er niet automatisch zoiets van herkenning.
Het zet me ook weer verder aan het denken over een brief die we kregen van de maatschappelijk werkster van het kinderziekenhuis. Ze schrijft over de verschillende ondersteunende mogelijkheden die zij kunnen bieden, met de vraag of wij daar behoefte aan hebben. Ik heb zo het idee van niet. Misschien omdat ik nooit gebruik heb gemaakt van "georganiseerde" groepen. Toen Luca net geboren was kwam ik steeds dezelfde moeders tegen in de "afkolf" ruimte , dat was mijn netwerk. De wekelijkse bijeenkomsten voor ouders van kinderen met een hartafwijking sloegen we over. Toen ik voor het eerst naar de moedersgroep op het consultatieburo ging, dacht ik; "nee, dit is het niet". Met Tanja en Linda vormde ik zo mijn eigen moedersgroepje. Op het Nederlandse internet forum voor ouders van kinderen met HLHS vond ik wel veel herkenning. Ik ben daar nu echter geen lid meer van. Lezen over de kinderen met wie het niet goed gaat maakte me verdrietig, lezen over de kinderen met wie het wel goed gaat deed me denken; waarom Luca niet? En op die "waarom" vraag is geen antwoord.
Met Elle, de moeder van Kira, heb ik veel contact. Dat is bijna een en al herkenning. Hoe vaak dat woord wel niet wordt gebruikt in onze emails. Een Support Group op hele kleine schaal. Maar heel effectief.
En dan alle mensen om ons heen, hier en in NL. En op zoveel andere plaatsen in de wereld.
We lezen, horen, merken en voelen hoe begaan iedereen met ons is. En daardoor redden we het!
van Alana in Melbourne
Van Evelien in Nijkerk
Wij hebben ons kaarsje in de Rozentuin, in de Botanical Gardens gebrand. Daar was dit jaar voor het eerst een bijeenkomst georganiseerd. Trish [de moeder van John] was met ons mee. En net toen we bij de Rozentuin aankwamen, zagen we Linda, Gerard en Bonne via een andere ingang binnenkomen. "Omdat we Luca ook zo missen" zei Linda.
Ik had uitgekeken naar dit moment. Iets kunnen doen in haar naam, hoe emotioneel ook, doet me goed. Maar ik voelde me ook zenuwachtig toen we deze kleine groep mensen naderden. Een groep mensen met tenminste 1 overeenkomst, het verlies van een kind.
We werden welkom geheten, er werd een gedicht voorgelezen en een ieder noemde de naam van diegene voor wie hij of zij een kaarsje brandde.
Door de gesprekken die gevoerd werden merkte ik dat ieder verhaal weer anders is. De omstandigheden waaronder kinderen zijn overleden en hoe de mensen die hen zo lief hadden hiermee omgaan. Het verschilt van persoon tot persoon. Voor mij was er niet automatisch zoiets van herkenning.
Het zet me ook weer verder aan het denken over een brief die we kregen van de maatschappelijk werkster van het kinderziekenhuis. Ze schrijft over de verschillende ondersteunende mogelijkheden die zij kunnen bieden, met de vraag of wij daar behoefte aan hebben. Ik heb zo het idee van niet. Misschien omdat ik nooit gebruik heb gemaakt van "georganiseerde" groepen. Toen Luca net geboren was kwam ik steeds dezelfde moeders tegen in de "afkolf" ruimte , dat was mijn netwerk. De wekelijkse bijeenkomsten voor ouders van kinderen met een hartafwijking sloegen we over. Toen ik voor het eerst naar de moedersgroep op het consultatieburo ging, dacht ik; "nee, dit is het niet". Met Tanja en Linda vormde ik zo mijn eigen moedersgroepje. Op het Nederlandse internet forum voor ouders van kinderen met HLHS vond ik wel veel herkenning. Ik ben daar nu echter geen lid meer van. Lezen over de kinderen met wie het niet goed gaat maakte me verdrietig, lezen over de kinderen met wie het wel goed gaat deed me denken; waarom Luca niet? En op die "waarom" vraag is geen antwoord.
Met Elle, de moeder van Kira, heb ik veel contact. Dat is bijna een en al herkenning. Hoe vaak dat woord wel niet wordt gebruikt in onze emails. Een Support Group op hele kleine schaal. Maar heel effectief.
En dan alle mensen om ons heen, hier en in NL. En op zoveel andere plaatsen in de wereld.
We lezen, horen, merken en voelen hoe begaan iedereen met ons is. En daardoor redden we het!
zondag 14 december 2008
vrijdag 12 december 2008
Wat er in mijn tas zit......
Er is iets leuks gaande onder de "bloggers", tenminste dat vind ik. Bloggers vragen elkaar om een foto van de inhoud van hun handtas te maken en een beschrijving te maken van de dingen die erin zitten. En vooral ook om eerlijk te zijn en niet snel eerst je tas te ontdoen van alle zooi.
Ik kreeg ook een uitnodiging;
Ik kreeg ook een uitnodiging;
Om maar te beginnen met de tas zelf. Die komt bij JAN [leuk winkeltje in de Utrechtsestraat in Amsterdam] vandaan. Gekocht in Juli 2006 toen we een paar weken in NL waren. Heeft lang in de kast gelegen en net weer een paar weken in gebruik. Niet altijd groot genoeg.
Mijn zonnebril, hier in Sydney gekocht. In een leuk 2e handswinkeltje bij ons om de hoek. Helaas bestaat het niet meer. Ik heb de bril al een paar jaar en ben er nog steeds zo blij mee! Dat was een goeie koop, om maar zo te zeggen.
Een bonnetje van Mobil, op 2 december bezine getankt voor 99 cent per liter [iets van 50 eurocent momenteel].
Een pakje papieren zakdoekjes, even geteld, 1 van gebruikt.
Mijn sleutelbos met daaraan mijn autosleutel [dat is de reservesleutel, moet er nodig een bij laten maken] 3 sleutels voor ons huis, de sleutel van Sharon in Melbourne [moet ik ook eens teruggeven], nog altijd de sleutel van ons stekkie in Amsterdam, en dan nog een sleutel….geen idée.
De oplader voor mijn I-phone en mijn I-phone! Dit laatste dankzij wat speurwerk van Alana. Een nieuw contract [mijn oude was afgelopen] voor een lager maandbedrag met een gratis I phone. Goed gedaan Alana!
Twee pennen, een potlood, een briefje met inmidels 3 verschillende boodschappenlijstjes erop en het telefoonnummer voor de tandarts. Moet ik al tijden een afspraak voor maken…………….
Een briefje met het adres van Café Morso in Pyrmont. Daar liepen we langs toen we de 7 Bridges wandeling deden. Inmiddels een keer geweest voor lunch, zeer de moeite waard. As zaterdag gaan we er heen voor de verjaardagslunch van Cam. Mijn werkrooster, een zakje camomile thee, Post-it stickertjes, portemonnee van de wereldwinkel, van mijn moeder afgetroggeld toen we afgelopen September in NL waren. Post-it kladblokje, mijn glazen nagelvijl die al heel lang meegaat, een flesje Happy Pills van mijn Chinese Kruidenarts, nog een bonnetje van Mobil [10 december getankt, 98 cent per liter, het wordt nog steeds goedkoper], labello.
Een papiertje met wat gegevens van een internationale student [uit India] in accounting. Hij werkt via een uitzendburo een paar uur in de week bij mij op het werk, en vroeg of ik misschien iemand kende die hem aan wat werkervaring kon helpen. Boekhouder Rob kwam gisteren bij ons eten dus ik heb het hem meteen voorgelegd. Ik hoop dat ze wat aan elkaar kunnen hebben.
Dan als laatste het tasje in mijn tas.
Mijn zonnebril, hier in Sydney gekocht. In een leuk 2e handswinkeltje bij ons om de hoek. Helaas bestaat het niet meer. Ik heb de bril al een paar jaar en ben er nog steeds zo blij mee! Dat was een goeie koop, om maar zo te zeggen.
Een bonnetje van Mobil, op 2 december bezine getankt voor 99 cent per liter [iets van 50 eurocent momenteel].
Een pakje papieren zakdoekjes, even geteld, 1 van gebruikt.
Mijn sleutelbos met daaraan mijn autosleutel [dat is de reservesleutel, moet er nodig een bij laten maken] 3 sleutels voor ons huis, de sleutel van Sharon in Melbourne [moet ik ook eens teruggeven], nog altijd de sleutel van ons stekkie in Amsterdam, en dan nog een sleutel….geen idée.
De oplader voor mijn I-phone en mijn I-phone! Dit laatste dankzij wat speurwerk van Alana. Een nieuw contract [mijn oude was afgelopen] voor een lager maandbedrag met een gratis I phone. Goed gedaan Alana!
Twee pennen, een potlood, een briefje met inmidels 3 verschillende boodschappenlijstjes erop en het telefoonnummer voor de tandarts. Moet ik al tijden een afspraak voor maken…………….
Een briefje met het adres van Café Morso in Pyrmont. Daar liepen we langs toen we de 7 Bridges wandeling deden. Inmiddels een keer geweest voor lunch, zeer de moeite waard. As zaterdag gaan we er heen voor de verjaardagslunch van Cam. Mijn werkrooster, een zakje camomile thee, Post-it stickertjes, portemonnee van de wereldwinkel, van mijn moeder afgetroggeld toen we afgelopen September in NL waren. Post-it kladblokje, mijn glazen nagelvijl die al heel lang meegaat, een flesje Happy Pills van mijn Chinese Kruidenarts, nog een bonnetje van Mobil [10 december getankt, 98 cent per liter, het wordt nog steeds goedkoper], labello.
Een papiertje met wat gegevens van een internationale student [uit India] in accounting. Hij werkt via een uitzendburo een paar uur in de week bij mij op het werk, en vroeg of ik misschien iemand kende die hem aan wat werkervaring kon helpen. Boekhouder Rob kwam gisteren bij ons eten dus ik heb het hem meteen voorgelegd. Ik hoop dat ze wat aan elkaar kunnen hebben.
Dan als laatste het tasje in mijn tas.
Lip balm x2, zonnebrand x2 [niet dat ik het nodig heb, het regent hier alweer een paar dagen], tampons, paracetamol, floss x2 [zou niet meer zonder kunnen], een haarstiekje van Luca en fashion tape, handig, houdt echt alles op zijn plaats.
Aan de rits zit een heel mooi japans bloemetje van stof, met een klein belletje eraan. Elle, de moeder van Kira stuurde het me. We hebben veel steun aan elkaar. Dit bloemetje zal me altijd doen denken aan Kira en Luca.
Aan de rits zit een heel mooi japans bloemetje van stof, met een klein belletje eraan. Elle, de moeder van Kira stuurde het me. We hebben veel steun aan elkaar. Dit bloemetje zal me altijd doen denken aan Kira en Luca.
Vlinder in de maak
Gisteren vond John dit voor onze deur.
Het is een rups in zijn cocon. Een hele grote.
Om de rups wat veiligheid te bieden hebben we hem achter het huis in een beschutte hoek op de grond gelegd. Toen we even later gingen kijken was hij tegen de muur van het huis gekropen. En nog weer later zagen we dat hij zijn plekje had gevonden. De cocon was toen helemaal dicht. Ik hoop dat ik thuis ben als de vlinder klaar is om het daglicht te aanschouwen.
De symboliek ervan ontgaat ons niet………….
Om de rups wat veiligheid te bieden hebben we hem achter het huis in een beschutte hoek op de grond gelegd. Toen we even later gingen kijken was hij tegen de muur van het huis gekropen. En nog weer later zagen we dat hij zijn plekje had gevonden. De cocon was toen helemaal dicht. Ik hoop dat ik thuis ben als de vlinder klaar is om het daglicht te aanschouwen.
De symboliek ervan ontgaat ons niet………….
vrijdag 5 december 2008
8 weeks
John translated my last entry for his mum. So I thought I might as well put it on the blog.
Yesterday was 8 weeks since Luca died. At 7 o'clock in the morning I had just arrivede at work, and thought back how I had her on my lap when she had that fatal heart attack. Depsite that they were trying to revive herfor an hour, I think that she died that moment in my arms. It comforts me that I had her in my arms.
We're 8 weeks further now. It feels like a century has past but it's really just 8 weeks. I think continuously about her, she isn't out of my thoughts for one moment.John writes frequently in a diary. What he writes is mostly directed toLuca, sometimes he writes about her. We talk about her, how she was, what she did. More and more memories come to the surface that John writes about. We fantasize over what she'd be like now. If she could walk unaided, or if she could say more words than Mama, Dadda, Abudabi en"look". What she would have thought of her first swim in the sea, what she would have made of all the Christmas decorations in the City, how many teeth she would have now.
We still have all of her belongings at home. A few weeks ago I packed some of her linen in a box. But I couldn't seal the box up, it just wasn't possible.
I cry everyday. Often as I'm in the shower. Then the tears are washed awayby the water coming from the shower. Often in the car, as I drive home from work. Sometimes I cry very briefly, a few tears. Other times I cry until I get a headache. John also cries everyday. Sometimes we can support each other, but more often the tears coming from each other are just too much. In this case, (this is somekind of expression) "shared sorrow doesn't halve the sorrow".
I'm reading books about grieving and this helps me to acknowledge my emotions. Despite that grief is something personal, there's alot that I recognise in the books I'm reading. And it gives me insight in the process that I'm in the middle of. One acquired insight is that grieving is not static and that it will never go away. That you'll always keep grieving, in a constantly changing way, with more or less intensity.
For the present, sadness has not subsided. It is actually too strong for words. The enormity of her death and everything that is lost because ofthat, is slowly becoming more a realisation. And that makes the sadness so much stronger.On the other hand, I think the circumstances surrounding us are good in a way. Luca was born in a country with high standard medical care. We couldn't have had it better in Melbourne. Everyone did their best for her. In regard to her physical condition, she had a few moments in her life where things weren't going well for her. But aside from those moments she did well and she enjoyed life as much as could be. And I dare to say with an easy heart, that she couldn't have come to a better home. The exchange of love in most pure form was enormous, it did the 3 of us a lot of good. There isn't any talk of regret or guilt where my relationship with John, or our relationship with others could become tense.
Life goes on and we're doing our thing. But the shine has been lost. And Ithink that is a real shame.
I came across the folllowing at Kira's website: "World WideCandlelighting" a worldwide initiative to remember all children who havedied. You'll be able to read more information if you click on the colouredtext. Sunday evening 14th December, 7 o'clock localtime, burn a candle foran hour which means that for candles will be lit 24 hours long for all thechildren who aren't here anymore. How beautiful is that?
Yesterday was 8 weeks since Luca died. At 7 o'clock in the morning I had just arrivede at work, and thought back how I had her on my lap when she had that fatal heart attack. Depsite that they were trying to revive herfor an hour, I think that she died that moment in my arms. It comforts me that I had her in my arms.
We're 8 weeks further now. It feels like a century has past but it's really just 8 weeks. I think continuously about her, she isn't out of my thoughts for one moment.John writes frequently in a diary. What he writes is mostly directed toLuca, sometimes he writes about her. We talk about her, how she was, what she did. More and more memories come to the surface that John writes about. We fantasize over what she'd be like now. If she could walk unaided, or if she could say more words than Mama, Dadda, Abudabi en"look". What she would have thought of her first swim in the sea, what she would have made of all the Christmas decorations in the City, how many teeth she would have now.
We still have all of her belongings at home. A few weeks ago I packed some of her linen in a box. But I couldn't seal the box up, it just wasn't possible.
I cry everyday. Often as I'm in the shower. Then the tears are washed awayby the water coming from the shower. Often in the car, as I drive home from work. Sometimes I cry very briefly, a few tears. Other times I cry until I get a headache. John also cries everyday. Sometimes we can support each other, but more often the tears coming from each other are just too much. In this case, (this is somekind of expression) "shared sorrow doesn't halve the sorrow".
I'm reading books about grieving and this helps me to acknowledge my emotions. Despite that grief is something personal, there's alot that I recognise in the books I'm reading. And it gives me insight in the process that I'm in the middle of. One acquired insight is that grieving is not static and that it will never go away. That you'll always keep grieving, in a constantly changing way, with more or less intensity.
For the present, sadness has not subsided. It is actually too strong for words. The enormity of her death and everything that is lost because ofthat, is slowly becoming more a realisation. And that makes the sadness so much stronger.On the other hand, I think the circumstances surrounding us are good in a way. Luca was born in a country with high standard medical care. We couldn't have had it better in Melbourne. Everyone did their best for her. In regard to her physical condition, she had a few moments in her life where things weren't going well for her. But aside from those moments she did well and she enjoyed life as much as could be. And I dare to say with an easy heart, that she couldn't have come to a better home. The exchange of love in most pure form was enormous, it did the 3 of us a lot of good. There isn't any talk of regret or guilt where my relationship with John, or our relationship with others could become tense.
Life goes on and we're doing our thing. But the shine has been lost. And Ithink that is a real shame.
I came across the folllowing at Kira's website: "World WideCandlelighting" a worldwide initiative to remember all children who havedied. You'll be able to read more information if you click on the colouredtext. Sunday evening 14th December, 7 o'clock localtime, burn a candle foran hour which means that for candles will be lit 24 hours long for all thechildren who aren't here anymore. How beautiful is that?
woensdag 3 december 2008
8 weken
Gisteren was het 8 weken geleden dat Luca overleed. Om 7 uur ’s ochtends, ik was net op mijn werk, dacht ik terug aan hoe ik haar net op schoot had genomen toen ze die fatale hartaanval kreeg. Hoewel ze nog een uur met haar bezig zijn geweest denk ik toch dat ze op dat moment in mijn armen is overleden. Dat ik haar op dat moment in mijn armen had, geeft mij troost.
Nu zijn we dan 8 weken verder. Het voelt als een eeuwigheid en toch is het pas 8 weken. Ik denk continu aan haar, ze is geen moment uit mijn gedachten.
John schrijft regelmatig in een dagboekje. Zijn schrijven is meestal gericht aan Luca, soms schrijft hij over haar. We praten over haar, hoe ze was , wat ze deed. Zo komen meer en meer herinneringen naar boven die John dan weer opschrijft. En we fantaseren over hoe ze nu zou zijn. Of ze al los zou kunnen lopen, of ze al meer woorden zou zeggen dan mama, papa, Abudabi en kijken. Hoe ze het gevonden zou hebben om voor het eerst in zee te zwemmen, hoe ze alle Kerstversieringen in de stad zou hebben gevonden, hoeveel tandjes ze nu zou hebben.
Al haar spulletjes hebben we nog in huis. Een paar weken geleden had ik wat linnengoed in een doos gepakt. Maar ik kon de doos niet dichtdoen, het ging gewoon niet.
Ik huil iedere dag. Vaak als ik onder de douche sta. Dan spoel ik de tranen weg met het water uit de kraan. Vaak in de auto, als ik van werk naar huis rijd. Soms huil ik heel kort, een paar tranen. Andere momenten huil ik tot ik er hoofdpijn van krijg. John huilt ook iedere dag. Soms kunnen we elkaar troosten, maar vaker zijn de tranen van de ander teveel. In dit geval is gedeelde smart geen halve smart.
Ik lees veel boeken over rouwen en het helpt mij om gevoelens die ik heb te verklaren. Want ondanks dat rouwen een heel persoonlijk iets is, vind ik veel herkenning in de boeken die ik lees. En het geeft me inzicht in een proces waar ik zo midden inzit. Een verworven inzicht is dat rouwen niet statisch is en dat het nooit “over” zal gaan. Dat je altijd blijft rouwen, steeds weer op een iets andere manier, meer of minder intensief.
Het verdriet is vooralsnog niet minder. Het lijkt eigenlijk juist sterker te worden. Het besef van de enormiteit van haar dood en alles wat daarmee verloren is gegaan dringt steeds iets meer door. En dat maakt het verdriet sterker voelbaar.
Daartegenover staat dat ik de omstandigheden die ons omringen weer verzachtend vind. Luca is geboren in een land waar de medische zorg optimaal is. We hadden het niet beter kunnen treffen in Melbourne. Iedereen had het beste met haar voor. Ze heeft een paar momenten gehad in haar leven waarop het lichamelijk gezien niet goed met haar ging. Maar buiten die momenten om was ze in goede doen en genoot ze volop van het leven. En ik durf met een gerust hart te zeggen dat ze niet in een beter nest terecht had kunnen komen. De uitwisseling van liefde in de meest pure vorm was enorm en we deden het er alledrie goed op.
Er is geen sprake van nalatigheid of schuld waardoor mijn relatie met John, of onze relatie met anderen onder spanning zou kunnen komen.
Het leven gaat door en we doen ons ding. Maar de glans is er vanaf. En dat vind ik heel, heel erg jammer.
Op de website van Kira kwam ik het volgende tegen. World Wide Candlelighting, een wereldwijd initiatief om alle overleden kinderen te herdenken. Als je op de gekleurde tekst klikt vind je meer informatie. Zondagavond, 14 december om 7 uur plaatselijke tijd een uur lang een kaarsje branden betekent dat er 24 uur lang ergens in de wereld kaarsjes gebrand worden voor alle kinderen die niet meer hier zijn. Hoe mooi is dat?
Nu zijn we dan 8 weken verder. Het voelt als een eeuwigheid en toch is het pas 8 weken. Ik denk continu aan haar, ze is geen moment uit mijn gedachten.
John schrijft regelmatig in een dagboekje. Zijn schrijven is meestal gericht aan Luca, soms schrijft hij over haar. We praten over haar, hoe ze was , wat ze deed. Zo komen meer en meer herinneringen naar boven die John dan weer opschrijft. En we fantaseren over hoe ze nu zou zijn. Of ze al los zou kunnen lopen, of ze al meer woorden zou zeggen dan mama, papa, Abudabi en kijken. Hoe ze het gevonden zou hebben om voor het eerst in zee te zwemmen, hoe ze alle Kerstversieringen in de stad zou hebben gevonden, hoeveel tandjes ze nu zou hebben.
Al haar spulletjes hebben we nog in huis. Een paar weken geleden had ik wat linnengoed in een doos gepakt. Maar ik kon de doos niet dichtdoen, het ging gewoon niet.
Ik huil iedere dag. Vaak als ik onder de douche sta. Dan spoel ik de tranen weg met het water uit de kraan. Vaak in de auto, als ik van werk naar huis rijd. Soms huil ik heel kort, een paar tranen. Andere momenten huil ik tot ik er hoofdpijn van krijg. John huilt ook iedere dag. Soms kunnen we elkaar troosten, maar vaker zijn de tranen van de ander teveel. In dit geval is gedeelde smart geen halve smart.
Ik lees veel boeken over rouwen en het helpt mij om gevoelens die ik heb te verklaren. Want ondanks dat rouwen een heel persoonlijk iets is, vind ik veel herkenning in de boeken die ik lees. En het geeft me inzicht in een proces waar ik zo midden inzit. Een verworven inzicht is dat rouwen niet statisch is en dat het nooit “over” zal gaan. Dat je altijd blijft rouwen, steeds weer op een iets andere manier, meer of minder intensief.
Het verdriet is vooralsnog niet minder. Het lijkt eigenlijk juist sterker te worden. Het besef van de enormiteit van haar dood en alles wat daarmee verloren is gegaan dringt steeds iets meer door. En dat maakt het verdriet sterker voelbaar.
Daartegenover staat dat ik de omstandigheden die ons omringen weer verzachtend vind. Luca is geboren in een land waar de medische zorg optimaal is. We hadden het niet beter kunnen treffen in Melbourne. Iedereen had het beste met haar voor. Ze heeft een paar momenten gehad in haar leven waarop het lichamelijk gezien niet goed met haar ging. Maar buiten die momenten om was ze in goede doen en genoot ze volop van het leven. En ik durf met een gerust hart te zeggen dat ze niet in een beter nest terecht had kunnen komen. De uitwisseling van liefde in de meest pure vorm was enorm en we deden het er alledrie goed op.
Er is geen sprake van nalatigheid of schuld waardoor mijn relatie met John, of onze relatie met anderen onder spanning zou kunnen komen.
Het leven gaat door en we doen ons ding. Maar de glans is er vanaf. En dat vind ik heel, heel erg jammer.
Op de website van Kira kwam ik het volgende tegen. World Wide Candlelighting, een wereldwijd initiatief om alle overleden kinderen te herdenken. Als je op de gekleurde tekst klikt vind je meer informatie. Zondagavond, 14 december om 7 uur plaatselijke tijd een uur lang een kaarsje branden betekent dat er 24 uur lang ergens in de wereld kaarsjes gebrand worden voor alle kinderen die niet meer hier zijn. Hoe mooi is dat?
Abonneren op:
Posts (Atom)
