Waar wij wandelen..............

Gisteren hebben we de wandelschoenen weer aangetrokken en zo'n 15 km gewandeld. We zijn van ons huis in Darlinghurst, via Bondi Beach naar Watson's Bay gelopen. Bekijk de foto's en oordeel zelf; niet gek toch, om dit alles binnen loopafstand te hebben?

Het wandelen doet ons nog steeds goed. In het begin zei John vaak: "Detje heeft een nieuwe hobby en ik ga met haar mee". Maar inmiddels is het voor hem ook duidelijk dat het heel goed voor ons is. Nu is hij vaak degene die de volgende wandeling uitstippelt. Ik ben nu min of meer de hele haven rond geweest! Het Royal National Park, zo'n 30 km ten zuiden van Sydney, staat nu op mijn lijstje.

[ingang van de haven van Sydney]
En de terugweg? Met de ferry natuurlijk!

weekendje weg

hmmm, ons weekendje weg............dat is een beetje anders gelopen dan ik had gehoopt. Afgelopen Donderdag zijn we, direct na het werk, in de auto gestapt en naar Canberra gereden. Daar zijn we bij Jon B blijven slapen. De volgende dag zijn we naar Batemans Bay gereden. Daar kwamen we aan het begin van de middag aan. Het huisje viel een beetje tegen. Aangezien we geen zin hadden om eerst aan de grote schoonmaak te gaan, hebben we de deur maar weer snel achter ons dicht getrokken. We hadden geen plan B [hadden er niet op gerekend een nodig te hebben]. Het werd toen weer eens op een schrijnende manier duidelijk dat rouwen heel veel energie kost. Want daar zaten we dan, met zijn tweeen in de auto, dichtgeknepen keel, tranen in de ogen, nauwelijks in staat te bedenken wat we dan zouden doen. Nu hadden we natuurlijk niet echt veel opties, dat konden we dan nog weer wel bedenken;-)
Op zoek naar ander onderdak, of naar huis. We hadden bijna ingecheckt bij een Zwitsers ogend [?] spa-retreat, tot we de vrouw des huizes tegenkwamen. Ze bleef maar doorgaan over een zogenaamde Body-Toning behandeling, en hoe we ons daarna gegarandeerd helemaal op en top zouden voelen. Ze haalde al haar verkooptechnieken uit de kast.....overkill. Dat werd het dus ook niet. Richting thuis kwamen we langs Pebbly Beach. Daar was ik eerder geweest [weet je nog, Eva?]. Helaas niks meer vrij. Maar wel wat leuke foto's kunnen maken van al het "wildlife"













Omdat we op de terugweg toch langs de ouders van John reden, en omdat we wel wat afleiding konden gebruiken, zijn we naar Denham Court gegaan. Daar zijn we tot Zondag gebleven. John heeft zijn vader geholpen in de tuin, en Trish en ik hebben de Australische film Lantana gekeken. Met de houtkachel flink opgestookt, want geloof het of niet, het was gewoon koud!
Zondag hebben we nog een stuk langs de kust gelopen, in de wind en de regen, maar zeker de moeite waard.

Greg is back

Greg stond afgelopen Zondag voor de deur. Vijf maanden Canada en drie weken Cuba heeft hij achter de rug. En nu is hij dan weer hier voor de Australische zomer. Een mooi mens, met een goede kijk op het leven en "het hierna". Het doet ons altijd goed hem weer te zien.

We vertrekken morgenavond naar Batemans Bay, een kleine 300 km ten zuiden van Sydney. We kennen iemand die daar een vakantie huisje heeft en daar mogen we gebruik van maken. We moeten eerst naar Canberra rijden om de sleutels op te halen, dus de reis wordt wel iets langer. Ik ga nu vast mijn tas inpakken zodat we direct na het werk weg kunnen rijden. Hopelijk zijn we dan net voor de avondspits Sydney uit. Want hier kunnen de files ook heeeeeel lang zijn.
Tot na het weekend.
X

Spit Bridge naar Manly

Afgelopen Zondag zijn we er weer op uit geweest. Na een Hippie Breakfast bij Cafe Lounge met Mel, Rob en zijn 2 dochtertjes Georgia en Sadie zijn we naar Wynyard station gelopen en hebben daar de bus naar de noord kant gepakt en zijn bij de Spit Bridge uitgestapt.

Ik was me onderweg in de bus heel verdrietig gaan voelen, en was dan ook helemaal niet meer in de stemming om te wandelen. Tot we op een bepaald moment op een splitsing in het pad aankwamen. We konden kiezen tussen het groene [makkelijke] of rode [moeilijke] pad. We kozen voor het laatste en dat werd inderdaad een stevige klim. We hadden behoorlijk de pas erin en toen voelde ik het verdriet en de zwaarte zo mijn lijf uitstromen. Van het ene op het andere moment voelde ik me zoveel beter. Lang leve de Endorfine Rush!

Zaterdag ontbijt..........

.........pannekoek met banaan, heel lekker. De foto is niet echt scherp. Wel scherp genoeg om te zien dat ik net mijn bed uit ben:-)

Morgen gaan we weer wandelen, dat is nodig.

Roos

John had een ouder zusje, Annette. Ze kreeg hersenvliesontsteking en overleed. Ze was toen 5 jaar. Jaren daarvoor, toen Annette werd gedoopt, kreeg Trish, de moeder van John, van haar zus Robyn een rozenstruikje, een Cecile Brunner. De taart voor het doopfeest was versierd met roosjes van dit struikje.

Toen Luca overleed kreeg Trish opnieuw een Cecile Brunner rozenstruikje van Robyn. Vandaag hebben we de pot waar Luca zo graag in stond meegenomen naar Denham Court, het huis van de ouders van John. Daar hebben we het rozenstruikje in de pot geplant.

In de laatste maanden had Trish wat dingetjes bijeen gespaard om een Fairy Garden voor Luca te maken. Die Fairy Garden hebben we vanmiddag alsnog voor haar gemaakt.

In diezelfde pot waar ze zo graag in stond.

Het Elfje zit op een grote ronde steen. Toen John nog een klein mannetje was oefende hij altijd het kogelstoten met deze steen. Twee kaboutertjes houden de wacht over het Elfje. Er boven zit een glazen vlinder op een tak. En er zijn gekleurde paddestoelen te vinden.

De gedroogde roosjes van Annette van meer dan 40 jaar geleden zijn vermengd met de aarde in de Fairy Garden............

weer aan de wandel

Afgelopen Donderdag hebben we de wandelschoenen weer

aangetrokken. Ik had een Harbour Walk uitgezocht, van Rose Bay naar Nielsen Park. 4.5 km, te lopen in een kleine 2 uur. Maar Rose Bay is niet ver bij ons vandaan, dus in plaats van met de bus naar Rose Bay hebben we dat stuk ook gelopen. Ha, bleek dat toch mooi zo'n 7.5 km te zijn. Jemig, ik was al moe en toen moesten we nog aan de echte wandeling beginnen. De foto hiernaast is van waar de wandeling begint. Een waanzinnig mooi uitzicht dat de moeheid snel doet vergeten.

We kwamen langs een paar hele kleine strandjes waar amper iemand te vinden was. Daar ga ik binnenkort zeker een keer naar terug, maar dan met bikini en een goed boek!



Ik schreef kort geleden dat ik een sterke overtuiging voelde dat wij een keuze hebben; ons door verdriet laten overmannen of de schouders eronder zetten. Nu ben ik wat teksten tegengekomen die mijn gevoel, mijn overtuiging, heel goed onder woorden brengen. De eerste vond ik op een blog van iemand hier in Australie. Het is een tekst van Kahlil Gibran:
Your living is determined not so much by what life brings to you as by the attitude you bring to life; not so much by what happens to you as by the way your mind looks at what happens.

De tweede komt uit een boek dat ik heb gekocht; The Bereaved Parent, door Harriet Sarnoff Schiff. Zij verloor haar zoontje van 10. Hij had ook een hartafwijking.
Op de tweede bladzijde van haar boek schrijft ze het volgende;"........You seem to have violated a natural law. You have outlived your child. Tragically, at the same time you have to make a fundamental determination. From here on, will you have a life or an existence?"

I will have a life.

Goede dag[en]

Afgelopen Zondag waren we met wat vrienden bij Cam en Kate voor een echte Ausie BBQ. Het was gezellig en de afleiding deed ons beiden goed. Toen kwamen de tranen, onbedaarlijk, en ik dacht "ik moet hier weg". Op het trapje voor Cam's huis stopte de tranen en waren er 8 lieve vrienden om me te troosten [en heerlijk appelgebak uit de oven, het grootste stuk voor mij]. Dat maakte het tot een goede dag.

Gisteren was ik op mijn werk. Ik moest een aantal clienten naar de kunst werkplaats brengen waar ze wekelijks heengaan. Jo, een van de begeleidsters daar, herkende me nog van toen ik hoogzwanger was. Hoe het met de baby was, vroeg ze. Met tranen in mijn ogen kon ik maar net uitbrengen dat Luca overleden is, om me vervolgens om te draaien en de deur uit te lopen. Jankend. Maar dat Jo achter me aan naar buiten kwam en me omhelsde [iemand die ik maar een paar keer gezien heb] maakte het een goede dag.

Vanochtend heb ik koffie gedronken met Eveline, ook een blogger, en een heel bijzonder en spiritueel mens. Koffie verkeerd, pepermunt thee, een chocolade croissant, tranen en een goed gesprek maakte het een goede dag.

Toen ik van Waverton naar Chatswood reed, zag ik een ballon in de lucht. Twee weken geleden, toen we op zaterdagavond bij Cam en Kate waren, zagen we ook een ballon. Cam zei toen; "kijk eens, daar gaat ze". Toen ik vanochtend de ballon zag stuurde ik John een smsje. Hij belde me direct en zei dat hij gisteren een ballon had gezien, vanuit zijn kantoor..............
"Do not stand at my grave and cry;
I am not there, I did not die"

groene shake

Gewoon, om even te melden dat we goed voor onszelf zorgen. De meeste vitaminen en mineralen zitten in de donker groene groenten, maar ja, om nu iedere dag een grote bak spinazie of iets dergelijks op te eten is ook zo wat. Vitaminen pillen, ook een oplossing, maar ik geloof toch dat puur natuur beter is.

Dit recept heb ik van Raji, een van mijn leraressen van de massage cursus die ik heb gedaan.

In de blender: bok choy, mango [of lekkere rijpe peren], beetje citroensap en een paar munt blaadjes. Beetje water erbij en Proost! Ik vind het heerlijk, John niet zo maar hij drinkt het wel. Ik voel de goedheid zo naar binnen stromen als ik mijn glas leeg drink.