Toen ik eenmaal had geschreven dat we aan het eind van deze maand naar Nederland zouden komen kreeg ik het ineens spaans benauwd. Ik begon erg te twijfelen of we er wel goed aan zouden doen om zo’n lange reis te gaan maken.
En deze twijfel nam nog veel grotere vormen aan door het overlijden van Kira, een meisje van 4 uit Amsterdam met HLHS. Haar ouders hielden al sinds haar geboorte een website voor haar bij en Kira was ons grote voorbeeld geworden. Zo’n 5 weken geleden onderging zij de laatste operatie. Ze herstelde in eerste instantie heel goed maar ze kreeg een longontsteking en toen ging het mis. Zo ontzettend verdrietig en ook zo confronterend, nu ik dit schrijf krijg ik nog de tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Maar in de nu bijna 2 weken dat Kira er niet meer is merk ik dat haar ouders meer dan inspirerend zijn. Zij hebben het leven met Kira gevierd. Ze hebben altijd zoveel mogelijk met Kira gedaan en geprobeerd hun angsten niet de overhand te laten krijgen. En wat mij betreft is hen dat gelukt, daar is Kira’s bruisende website wel het bewijs van.

“Het leven willen vieren” is ook een uitspraak van John. Hij heeft vanaf het begin gezegd dat hij het zich niet kan veroorloven om zich zorgen te maken over dingen die misschien nooit zullen gebeuren omdat er dan geen ruimte is om het gewoon leuk te hebben met Luca. En dat is ook wat ik wil, het gewoon leuk hebben met Luca en met John en gewoon de dingen doen die we willen doen.
Dus we komen naar Nederland, alleen niet aan het einde van deze maand. We hebben wat meer tijd nodig om de dingen goed te organiseren, we hebben midden augustus nog wat doktersbezoeken en inentingen, dus hopelijk, als alles goed blijft gaan komen we daarna.