Ik moet even wat frustraties van me af schrijven hoor! Afgelopen dinsdag was ik met Luca bij de kinderarts. Ik heb al meer over haar geschreven, dus jullie weten dat het niet mijn grootste vriendin is. Ze is niet erg tactvol en dat is dan ook nog zacht uitgedrukt. Ze bekeek Luca en vroeg vervolgens of er genetisch onderzoek was gedaan. Nou, volgens mij niet, maar die begintijd was ook zo hectisch en hebben we dat misschien niet zo meegekregen. Luca is natuurlijk wel helemaal door de medische molen geweest en op haar hartafwijking na gezond verklaard, volgens ons. Ze mompelde iets over DiGeorge syndroom en vroeg of ze een foto kon nemen om aan het genetisch team te laten zien. Laat ze vervolgens een bericht achter op het antwoordapparaat met de mededeling dat ze de foto heeft laten zien en dat het advies is om een afspraak te maken. Op deze manier gebracht denk je toch meteen het ergste? Niet erg handig. Dus ik heb haar de dag erna direct gebeld en dan blijkt het genetisch team het volgende gezegd te hebben; “moeilijk om iets van een foto af te lezen maar protocol in dit ziekenhuis is dat alle kinderen die met een hartafwijking geboren worden genetisch worden gescreend, dus als dit nog niet is gedaan bij Luca zou het goed zijn een afspraak te maken.” Nou, dat klinkt dan toch alweer anders. Nu gaat de kinderarts dan eerst in Melbourne navraag doen en als blijkt dat er geen genetisch onderzoek is gedaan kunnen we dit in de nabije toekomst alsnog doen.
En we gaan nu echt op zoek naar een andere kinderarts………………

Na dit ziekenhuis bezoek gingen we even naar het winkelcentrum in Randwick om te lunchen. Er kwam een vrouw aan het tafeltje naast ons zitten en toen ik klaar was met bellen zei ze tegen me;"Ik zit hier gewoon met kippenvel over mijn hele lichaam, wat een aanwezigheid, dit meisje! Ze heeft een klein lijfje maar ze gaat al heel lang mee........"
En dat is dan toch weer geweldig, dat een vreemde zo'n ziekenhuis bezoek helemaal naar de achtergrond doet verdwijnen.