De tijd vliegt. Mama is hier nu alweer 4 weken, wij zijn alweer bijna 2 maanden terug in Sydney en Luca is nu 7 maanden. Vanmorgen zijn we naar het consultatie buro geweest. Ze was weer lekker aangekomen en ze weegt nu 6300 gram. Ook weer gegroeid [nu 65 cm, al schijnt deze consultatie buro verpleegkundige de babies behoorlijk aan de maat te maken, ze zorgt ervoor dat die kleine baby beentjes helemaal recht zijn].
Het eten van vaste hapjes gaat nog wat op en neer. Ik doe erg mijn best om daar niet over te stressen maar merk wel dat dat de nodige energie kost. Ze drinkt haar flesjes nu al wel veel beter dan een paar weken geleden, het kost haar minder moeite. En daar zijn we heel erg blij mee want dat is voor iedereen een stuk aangenamer.
Ik had volgens mij nog niet gemeld dat we een paar weken geleden weer bij de cardioloog zijn geweest en dat hij de indruk had dat haar hartfunctie iets vooruit lijkt gegaan. Dat is allemaal goed dus.
Soms wel even confronterend als ik haar naast andere babies van haar leeftijd zie. Dan zie ik dat ze lichamelijk minder sterk is en dat brengt me dan weer terug naar de ziekenhuisperiodes. En dat is dan zo’n overweldigend gevoel, dat ik daar [nog?] niet kan gaan. En omdat de toekomst me soms beangstigd leef ik erg in het nu merk ik. En nu hoor ik sommige van jullie denken “wat de toekomst zal brengen weet niemand” en dat is natuurlijk ook zo. Meer ziekenhuis opnames is voor Luca echter een realiteit, dat weten wij al wel.
Klinkt misschien allemaal wat zwaar en zo is het “dagelijks leven” niet, maar het zijn zo de dingen die spelen, die in mijn hoofd omgaan.
Goed, lichamelijk dus misschien wat minder sterk dan andere babies, maar geestelijk? Nou dat zit wel goed bij haar. Het is zo leuk om haar karakter steeds meer te gaan zien. Ze is vrolijk en ze voelt zich zo goed als ze ons allemaal om haar heen heeft, dan is ze echt helemaal in haar hum. Ik vind haar een heel bijzonder meisje [en ja nu hoor ik jullie weer zeggen “dat vindt iedere moeder toch van haar eigen kind” en dat is ook weer zo, maar toch….]
Over de foto’s; dagje Coogee gedaan en Luca’s lievelings spelletje, jullie raden het al; “kiekeboe”. Ze trekt werkelijk alles over haar ogen en ze verwacht dan toch echt wel dat wij dan steeds Kiekeboe roepen…………..iedere keer weer.
Het eten van vaste hapjes gaat nog wat op en neer. Ik doe erg mijn best om daar niet over te stressen maar merk wel dat dat de nodige energie kost. Ze drinkt haar flesjes nu al wel veel beter dan een paar weken geleden, het kost haar minder moeite. En daar zijn we heel erg blij mee want dat is voor iedereen een stuk aangenamer.
Ik had volgens mij nog niet gemeld dat we een paar weken geleden weer bij de cardioloog zijn geweest en dat hij de indruk had dat haar hartfunctie iets vooruit lijkt gegaan. Dat is allemaal goed dus.
Soms wel even confronterend als ik haar naast andere babies van haar leeftijd zie. Dan zie ik dat ze lichamelijk minder sterk is en dat brengt me dan weer terug naar de ziekenhuisperiodes. En dat is dan zo’n overweldigend gevoel, dat ik daar [nog?] niet kan gaan. En omdat de toekomst me soms beangstigd leef ik erg in het nu merk ik. En nu hoor ik sommige van jullie denken “wat de toekomst zal brengen weet niemand” en dat is natuurlijk ook zo. Meer ziekenhuis opnames is voor Luca echter een realiteit, dat weten wij al wel.
Klinkt misschien allemaal wat zwaar en zo is het “dagelijks leven” niet, maar het zijn zo de dingen die spelen, die in mijn hoofd omgaan.
Goed, lichamelijk dus misschien wat minder sterk dan andere babies, maar geestelijk? Nou dat zit wel goed bij haar. Het is zo leuk om haar karakter steeds meer te gaan zien. Ze is vrolijk en ze voelt zich zo goed als ze ons allemaal om haar heen heeft, dan is ze echt helemaal in haar hum. Ik vind haar een heel bijzonder meisje [en ja nu hoor ik jullie weer zeggen “dat vindt iedere moeder toch van haar eigen kind” en dat is ook weer zo, maar toch….]
Over de foto’s; dagje Coogee gedaan en Luca’s lievelings spelletje, jullie raden het al; “kiekeboe”. Ze trekt werkelijk alles over haar ogen en ze verwacht dan toch echt wel dat wij dan steeds Kiekeboe roepen…………..iedere keer weer.
8 opmerkingen:
Ik zit met tranen in mijn ogen te lezen. Wat een poppetje is ze en natuurlijk is ze heel bijzonder! Echt wel. Wat zij in haar jonge leventje allemaal al mee heeft moeten maken en dat ze dan zo vrolijk is. Op de foto zie je best al een intelligente blik! Ja..ze is alweer 7 maanden. Ik vind het zo jammer dat we haar nog steeds niet hebben kunnen zien...
Wat een heerlijke zonnige foto's het is goed te zien dat jullie allemaal genieten. Zie ik het goed dat luca zelf rechtop zit of lijkt dat maar zo? Ze kijkt altijd zo zoet in de camera, ik zie haar voor me als een ideaal dochtertje (net zoals die van mij hahaha).Het is jammer dat je altijd met de onzekerheid van haar lichamelijke conditie rekening moet houden, dit lijkt me ook best heel moeilijk. Maar je positieve kant blijft voor je werken als je zegt dat je ondanks alles nu zo erg van haar geniet... veel liefs pim
wat een lekker dingetje die kleine he.
ma zal wel trots rondlopen met de buggy en jah de tijd gaat snel he.
ik ben in ieder geval blij dat jullie een fijne tijd hebben met zn allen
Jullie Luca is een enorm bijzonder meisje. Dat zie je aan haar ogen. Wat een diepgang, wat een observatievermogen...zo mooi! En ik ben niet eens haar moeder ;-)
Geniet van elkaar.
Liefs, Eveline
Ik sluit me helemaal aan bij al het voorgaande; vanaf het begin heb ik al gezegd dat Luca zo helder is en dat 't lijkt of ze al heel veel weet...en ja, natuurlijk zijn jullie bevooroordeeld maar vooruit, dat mag!! Miranda.
hallo Wil, fijn dat je zo geniet en lekker dat je de kleine Luca zo kan vertroelen.
geniet er maar goed van.
Joke
Wat leuk om alle foto's te zien van Luca. Mooi meisje! Ze doet me telkens ook aan Kira denken (7/3/04), zij is ook vanf het begin zo'n pienter meisje. Dat zie je gewoon. En natuurlijk vind je dat als moeder ;-) maar bij Kira hebben we het de afgelopen jaren vaak gehoord van derden. Die meiden van ons hebben gewoon zoveel doorzettingsvermogen!
Kira had als baby ook minder kracht dan andere baby's, ik zie nu het verschil met Kira's broertje, die is zo sterk. Maar goed, binnen de energie die ze wel heeft, doet ze een hoop, fietsen, ballet, etc. Dat gaat Luca ook nog allemaal doen :-)
groetjes vanuit Amsterdam, Elle
Hallo Luca,
Wat een mooi,dapper meisje ben jij! Toen onze oudste dochter 10 weken oud was, zijn wij voor 3 maanden naar australië geweest. We hadden bedacht om dit na de geboorte van onze tweede kindje ook te doen. Helaas is zij ook geboren met HLHS en wachten wij nu op de 2e operatie. Wij gaan er vanuit om ooit met ons viertjes weer op Australiese bodem te staan. Dus wie weet... tot ooit! Lieve groet uit Nederland, Ans, Jan-Kees, Jet en Noes
Een reactie posten