zomaar wat foto's

Even een paar foto's van Luca die we in de afgelopen weken hadden gemaakt en die ikzelf erg leuk vind. Ik heb wel tegen john gezegd dat hij nu eens wat foto's van mij met Luca moet maken, je zou denken dat ze geen moeder heeft op deze manier. En dan de foto van de Kookaburra vogel in de Jacaranda boom. Bij ons in de straat genomen. Deze bomen komen vol paarse bloemen in de lente, het is nu iedere keer een klein feestje als ik bij ons de straat in loop, zo mooi. De Kookaburra geeft je het gevoel in de dierentuin te zijn, het verblijf van de apen wel te verstaan. Zo'n grappig geluid, moet er iedere keer om lachen als ik hem [of haar?] hoor. John kwam met een kinderliedje over deze vogel [dit zingen we veel, "in de maneschijn" word ik namelijk ook weleens zat]:

Kookaburra sits in the old gum tree
Merry, merry king of the bush is he [wij zingen Queen of the bush is she]
Laugh, Kookaburra! Laugh, Kookaburra!
Gay your life must be [dit zinnetje heeft john ook iets veranderd......]

Kookaburra sits in the old gum tree
Eating all the gum drops he can see
Stop, Kookaburra! Stop, Kookaburra!
Leave some there for me!

Kookaburra sits in the old gum tree
Counting all the monkeys he can see
Stop, Kookaburra! Stop, Kookaburra!
That's not a monkey that's me

Kookaburra sits on a rusty nail
Gets a boo-boo in his tail
Cry, Kookaburra! Cry, kookaburra!
Oh how life can be!

Voor het eerst in mijn leven helemaal niet doorgehad dat de klok vooruit ging dit weekend. Hier dan tenminste, bij jullie achteruit. Nu is het dus weer 10 uur tijdsverschil, even in de gaten houden met bellen.

Morgen moeten we naar de kinderarts, zal direct melden hoe dat is gegaan.

Het gaat weer goed!

Het is zaterdag. We zijn gisteren thuis gekomen van 4 dagen ziekenhuis. Inmiddels zijn we alledrie weer blij maar daar zijn wel een paar heftige weken aan vooraf gegaan. Zoals ik in mijn laatste paar updates had geschreven had Luca haar inentingen gehad en was ze niet aangekomen. Dat maakte me erg ongerust. Maandag [de 15e] hadden we haar weer gewogen bij het consultatieburo, weer niet aangekomen. Tot overmaat van ramp begon ze die week ook veel meer over te geven dan ze normaal doet, soms wel tot 4 keer op een dag. Niet goed, dacht ik, dus terug naar de huisarts. Hij had haar helemaal nagekeken, vond dat ze niet uitgedroogd was en wilde het nog even aanzien. De volgende dag leek het overgeven minder dus geen verdere stappen ondernomen. Maar mijn ongerustheid bleef. Het overgeven was minder maar vervolgens dronk ze veel slechter, soms wilde ze helemaal niet aan de borst of maar een paar minuten. Ook contact gehad met haar Care-Manager maar die kon over de telefoon ook niet veel voor ons doen. Met een “in de gaten houden” en “in ieder geval is ze niet afgevallen” ging ik weer met een zwaar gevoel het weekend in. Inmiddels was ik zelf helemaal op van de stress. Ik voelde gewoon dat het niet goed was. Als ze niet wilde drinken probeerde ik het een half uur later weer om haar zo toch maar de mogelijkheid te geven iets binnen te krijgen. De dagen bestonden alleen nog uit proberen te voeden. Vorige week zaterdag weer een dag van heel weinig drinken en toen ze aan het einde van de middag iets meer dronk maar dat er allemaal weer uitgooide hebben we haar in de auto gezet en zijn we naar het Sydney Childrens ziekenhuis [het vijfde ziekenhuis inmiddels] hier in Randwick gegaan. Netjes in de rij tot we aan de beurt waren maar toen we vertelde dat Luca een hypoplastisch linker hart heeft ging alles ineens heel snel. “Nooit meer in de rij gaan”, werd ons op het hart gedrukt, volgende keer gewoon doorlopen. Dan is het weer overduidelijk hoe ernstig haar aandoening is. Luca werd goed onderzocht door 2 dokters, haar bloed en urine werden onderzocht en na overleg met de dienstdoende cardioloog kreeg ze een infuus voor wat extra vloeistof en moesten we een nachtje blijven. De volgende dag maakte de dienstdoende cardioloog een echo van haar hart. Geen veranderingen daar, dus we konden wat hem betrof weer naar huis. Maandag weer de Care Manager gebeld, zij had overleg met onze eigen cardioloog en waren gezamenlijk tot het briljante idee gekomen dat ik terug moest naar de huisarts of naar een kinderarts want van overgeven hadden zij geen verstand…..Nou, dat had ik inmiddels zelf al verzonnen, dus waar we nu een Care manager voor nodig hebben? Luca’s Care Managen we vanaf nu gewoon lekker zelf. Afgelopen dinsdag kwam de moeder van John [Trish] en een bezoekje aan de huisarts stond op het programma. Luca had die ochtend weer overgegeven en volgens Trish zagen we er alletwee beroerd uit. We konden pas s’middags bij de huisarts terecht en Trish zei dat zij daar niet op zou wachten als ze mij was. Dus weer naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Deze keer niet in de rij maar direct door. Dezelfde dokters hadden dienst en nu werd besloten dat we een kinderarts moesten zien in plaats van een cardioloog. EINDELIJK!!!! We troffen het met Terry, een hele leuke, jonge, kundige arts. Zag direct dat niet alleen Luca maar ook ik wat hulp nodig had. Hij onderzocht Luca, maakte en afspraak met de dietiste, lactatieconsultante en sociaal werkster voor de volgende dag. Hij had overleg gehad met onze eigen cardioloog en besloten werd om weer een sonde slangetje in te brengen zodat we Luca konden bijvoeden. Weer naar dezelfde zaal waar we het weekend ervoor ook waren geweest. Niet leuk om weer opgenomen te worden maar ik was wel heel erg blij dat er nu wat gedaan werd. De volgende dag keek de lactatie consultante mee terwijl ik Luca borstvoeding gaf. Zij bevestigde wat ik al dacht, dat Luca niet voldoende voeding krijgt omdat ze te weinig energie heeft om te drinken. Plan van aanpak:10 minuten borstvoeding en de rest gaat via de sonde. En dat had ze nodig! In 2 dagen kwam ze 80 gram aan [volgens mij is dit direct in haar wangen gaan zitten, lekker bol zijn die nu weer]. Ik vind dat ze al enorm is opgeknapt. Ze ziet er veel beter uit en vandaag was ze een en al smiles, geweldig. Met mij gaat het inmiddels ook weer helemaal goed. Ik ben heel erg blij met de zorg die we in dit ziekenhuis hebben gekregen, blij met de kinderarts [die ons blijft zien!] en de dietiste. Dus nu ook weer ruimte om andere dingen te doen zoals het updaten van de blog, eindelijk, hoeven jullie je niet meer ongerust te maken!

Op en neer

Gisteren bij het consultatieburo geweest. Luca is niet aangekomen deze week. Hopelijk komt dit door het feit dat ze zich niet lekker heeft gevoeld door de inentingen. En natuurlijk maak ik me weer zorgen. Vind het zo moeilijk om het een beetje los te laten. We hebben voor volgende week maandag een afspraak, wegen haar dan opnieuw. En ik wil echt proberen om er tot die tijd niet teveel bij stil te staan................

Lui volk

Niet zo heel veel te melden sinds vorige keer. Alles gaat inmiddels weer zoals we gewend zijn met Luca. Ik denk dat ze nogal sterk heeft gereageerd op haar inentingen, wilde vorige week vrijdag helemaal niet drinken en ze zag er helemaal niet goed uit en er kon geen glimlachje vanaf. Ik natuurlijk in alle staten. Care manager gebeld, naar huisarts geweest, met een zwaar gevoel het weekend in. De hele zaterdag op haar lip gezeten [niet dat ze daar beter van wordt, dat weet ik wel, maar toch]. John had savonds een verjaardags etentje van Cam maar besloot thuis te blijven [waarschijnlijk omdat ik weer hard genoeg huildeL]. Zondag ochtend werd madam wakker en daar was ie weer, die leuke glimlach. Beter voeden, weer meer plassen en ze zag er weer een stuk beter uit. De huisarts belde nog zondagochtend om even te kijken hoe het was, is dat niet lief? Ik voel dat we het echt hebben getroffen met deze huisarts.
Vandaag hebben we een heerlijke dag gehad. Mel Wallace kwam onverwachts langs. We hebben ontbeten [2e keer deze ochtend, zo kom ik nooit meer in mijn broeken van voor de zwangerschap] in een leuk cafeetje om de hoek en zijn daarna via de Botanical Gardens naar de haven gelopen. Heerlijk weer, volop genieten dus!

Wat heet heet

Onze eerste lente maand zit er alweer op en het is heerlijk geweest maar wat er nu gisteren aan de hand was? Ik denk wel 34 graden en ontzettend veel wind. Het recept voor bosbranden dus en die zijn hier en daar al begonnen. Volgens mij is een van die branden aangestoken maar ik moet zeggen dat ik het fijne er niet van weet, ben er tot nu toe nog niet aan toe gekomen om eens rustig de krant te lezen. Vandaag belooft beter te worden, een aangename 24 graden.
Met Luca alles goed. Ze is sinds vorige week maandag weer 200 gram aangekomen, ze is nu 3800 gram, op naar de 4 kilo! Vorige week ook de cardioloog gezien, hij zei dat hij met een heel gerust hart op vakantie ging, zo tevreden is hij over haar. Ik vond dat Luca een beetje blauw ziet rond haar ogen en mond en hij legde uit dat dit komt doordat haar zuurstof rijke en zuurstof arme bloed nog steeds gemengd is. Ook niets om ons zorgen over te maken. En al met al komt het erop neer dat er eigenlijk niks is om me zorgen over te maken en dat voelt goed. Steeds meer lukt het om onbevangen van haar te genieten, en ik moet zeggen, ze is ook wel errug leuk. Ze lacht regelmatig naar ons en heeft ook wel een glimlach voor andere mensen. Buiten vindt ze het helemaal geweldig, we gaan er dus veel op uit. Ze valt makkelijk in slaap in de kinderwagen maar op de momenten dat ze wakker is zijn haar ogen zo groot als schoteltjes, zo neemt ze alles in zich op.
Gisteren was het al zover en moest ze haar inentingen. Nou, nu heeft ze toch al heel wat meegemaakt maar ik heb haar nog nooit zo hard horen huilen als op dat moment. Maar dan is het wel weer fijn dat je baby bent, 2 seconden aan de borst en alles is weer goed.
Twee weken geleden waren we bij de Oma van John op bezoek, 4 generaties bij elkaar, dat is toch wel bijzonder. Jammer vind ik het dan dat mijn Oma dit net niet meer heeft mogen meemaken.

Hello all you english speaking people. All is well, Luca gained another 200 grams since last week monday. We also saw the cardiologist and he is very pleased with her. So not much to worry about at the moment which gives me so much more time to enjoy her. We go out a lot and she loves it. Her eyes are bugging out whilst she is looking around, taking it all in. She is smiling a lot, very cute. Yesterday she had to go for her immunisation and although she has been through a lot, I’ve never heard her cry this loud, poor thing. Good to be a baby though, 2 seconds on the breast and all is good again. Two weeks ago we visited Johns Nan, 4 generations, very special. I feel it’s a shame that my Nan passed away not so long ago, it would have been nice if she could have met Luca.