Vandaag op mijn werk raakte ik met een collega in gesprek. Ze liet een foto zien van haar kleindochter van ruim een jaar oud. Ze vroeg naar Anouk en ik vertelde over de terrible two's. In dezelfde adem vertelde ik over Luca en dat ik me afvroeg hoe zij zou zijn geweest op die leeftijd. Ik vertelde over het verschil in karakter, hoe zachtaardig en gemoedelijk Luca was. Over vreemden op straat die met regelmaat een opmerking maakten over Luca, een old soul in een klein lijfje. Over die onbekende vrouw die zei: "I'm feeling shivers down my spine, this girl has such a presence. She might be in a small body but she has been around for a long time". De herinnering kwam zo snel en sterk naar boven dat ik de tranen niet kon tegenhouden.
En zo net zat ik door mijn blog te bladeren. Ik klikte op 2007, december 2007, datum voor 2e MRI. We waren toen net uit een heel diep dal. Weer tranen. Pijnlijk, maar op een bepaalde manier fijn, zo'n dag vol Luca. Ik mis haar en vandaag heel erg.
kaarsje voor Luca op 1e Kerstdag
