Melbourne

We gaan zo de deur uit voor een weekendje Melbourne. Lang weekend voor Anouk en mij want we blijven tot woensdag, John gaat Zondagavond terug. We gaan naar Alana en Jose om kennis te maken met baby Levi.
Natuurlijk gezellig om Alana & co te zien maar ook fijn om weer in Melbourne te zijn.
Melbourne is voor mij zoveel meer dan gewoon een hele leuke stad in Australie.
Luca is er geboren, we hebben er veel tijd met haar doorgebracht en we hebben er veel goede herinneringen. De laatste keer dat we er waren was in augustus 2009, toen Luca 2 had moeten worden.
Nu zijn we alweer bijna 2 jaar verder..................

koopje!

Eergisteren moesten Anouk en ik naar de dokter. Anouk voor haar inenting [de laatste tot ze 4 wordt] en ik voor pijn in mijn bil die uitstraalt naar mijn been, je zal het maar hebben! Overgehouden aan een van mijn fietstochtjes, maar over dat fietsen een andere keer meer.
Anyway, op weg naar de dokter liepen we langs St Vincents de Paul, oftewel Vinnies [want Australiers, oftewel Aussies, korten nu eenmaal alles graag af], het Australische Leger des Heils. En omdat we wat tijd moesten doden liepen we er even binnen. Om vervolgens zo tegen een hele rij van deze stoelen aan te lopen!

Ik wist natuurlijk zeker dat ze bij John erg in de smaak zouden vallen. John is natuurlijk DE jaren 70 man. Nu vinden we niet altijd dezelfde dingen mooi en deze stoelen zouden hieronder kunnen vallen, ware het niet dat ze perfect passen bij onze keuken!

Alsof ze ervoor gemaakt zijn. Meenemen dus, 6 stuks voor 160 dollar [een kleine 120 euro] Dat is nog eens binnen budget!

Zooooo,

dat was lang geleden zeg.
Ik moest eerst zelf eens kijken wanneer en wat ik voor het laatst geschreven had.

Ik was dus zo’n beetje blijven steken in Januari. En hoe pak je dan de draad weer op met schrijven op zo’n blog? Uitgebreid ingaan op alles wat er de afgelopen maanden gebeurd is? Korte samenvatting? De hele boel de boel laten en over vandaag schrijven?
En dan de vraag: kijken jullie eigenlijk nog wel? Een paar van jullie in ieder geval wel, dat wordt duidelijk door mails die ik krijg met de vraag waarom het toch zo stil is. Lief vind ik dat.
Aangezien ik zelf nog niet helemaal weet hoe ik de draad hier weer op ga pakken schrijf ik eerst maar gewoon iets over vandaag. Wel zo makkelijk.
Vandaag, hoewel herfst, is een aangename dag. Geen thermometer bij de hand maar zeker wel boven de 20 graden. Anouk had niet zo’n goede start, viel voorover uit de deuropening en kwam op haar voorhoofd terecht. Dat belooft een flinke blauwe plek te worden. En net voor het slapen gaan kreeg ze haar vinger tussen de deur van de koelkast. Hopelijk blijft het hierbij! We zijn vanochtend naar de wekelijkse speelgroep boven de bibliotheek in Surry Hills geweest. Op de fietst! Daar zal ik binnenkort een keer wat uitgebreider over schrijven.
Spelen met andere kinderen, Anouk vindt het helemaal geweldig. Een dame vol zelfvertrouwen, zoals ze daar rond stapt. Nu ligt ze te slapen en vanmiddag moet ik naar mijn werk, dan gaat ze een paar uurtjes naar Tanja. Op mijn werk gaat het nodige veranderen. We moeten bezuinigen, meer dan 100 uur per maandelijks rooster. Dat zijn meer dan 3 hele diensten per week! En de kwaliteit van de zorg is toch al niet om over naar huis te schrijven. Clienten worden allemaal ouder waardoor de zorg juist meer tijd gaat kosten. Nu zijn er een aantal voorstellen voor aangepaste roosters maar de veranderingen passen me niet. We gaan het er aanstaande woensdag in een teamvergadering over hebben. Misschien een goed moment om weer eens verder te gaan kijken.

Tot snel!

PS misschien wel leuk als je me even laat weten of je nog meeleest. En hoe het gaat.