weekend in Sydney

Ons extra weekend in Sydney hebben we goed doorgebracht. Anouk heeft kennis gemaakt met het potje [had er vorige week 1 gekocht, handig dacht ik, dan hebben we er vast een]. Ik was nieuwsgierig wat ze ervan zou vinden, nou ze vind het prima. Ze zit er net zo rustig op en heeft inmiddels al 2x een nummer 1 en 2 gedaan. Echt zo grappig.

Gisteren naar de sportschool geweest, pasfoto's laten maken voor mijn noodpaspoort, kadobon geregeld voor Alana en Jose, eigengemaakte pasta gegeten en met Amy naar een comedie voorstelling geweest en lekker veel wijn gedronken. Vandaag langzaam op gang gekomen, naar de stad om Uggs te kopen voor Sadie en Lois die we in Thailand gaan zien,

bramen geplukt van een struik die over een schutting groeit en waar we vanaf de stoep zo bij konden,


zolder verder opgeruimd, uitnodigingen voor het verjaardagsfeestje van Anouk verstuurd, heerlijk gegeten,

en net nog even wat nederlands leesvoer gehaald bij Willemijn.
Al met al een goed weekend en al die last minute dingen nu dan toch nog klaar gekregen. Nu zijn we dan echt helemaal klaar voor de vakantie.
Wish me luck for tomorrow!

pech

We komen net terug van het vliegveld [we zouden vandaag naar Thailand vliegen voor de bruiloft van Alana en Jose]
Blijkt dat ik 3 weken te kort kom op mijn paspoort [moet blijkbaar tot 6 maanden geldig zijn na datum van vertrek]en mocht dus niet vliegen.
Aanstaande Maandagochtend eerst naar het Nederlands Consulaat om een tijdelijk paspoort aan te vragen en hopelijk zijn we dan op tijd voor de 14.15 vlucht.
Ben nog niet helemaal over de teleurstelling heen.............

2 jaar

Afgelopen donderdag was de sterfdag van Luca, de tweede keer dat deze dag voorbij is gekomen.
Twee jaar geleden dat ik haar lieve warme lijfje voor het laatst in mijn armen had.
Ik vond het emotioneel een hele zware week. Eigenlijk al langer daarvoor ook, slechter slapen, veel dromen, tranen die hoog zitten. Donderdag zijn we naar St Mary's Cathedral gegaan om een kaarsje te branden voor Luca. In de namiddag zijn we naar de ouders van John gegaan en hebben we daar gegeten. We hadden wat nieuwe dingetjes voor haar "tuintje".

In het eerste jaar dacht ik vaak;"we hebben ons kranig geweerd, onze schouders eronder gezet, laten zien dat we ons redden en nu wil ik haar terug, als beloning." Alsof er iets te onderhandelen viel, met iets of iemand. Zo is het niet en zo denk ik niet meer.
Ik weet dat ze nooit meer terugkomt maar hoe definitief het is lijkt nog steeds niet echt helemaal door te dringen.......


Aan alle lieve mensen die aan ons gedacht hebben, heel erg bedankt.