ons weekend

Zaterdag gingen we vroeg de deur uit zodat John een beetje uit kon slapen. In de supermarkt kwamen we Linda, Bonne en Thomas tegen. Met zijn allen zijn we doorgelopen naar Taylor Square waar tegenwoordig op zaterdag een growers markt wordt gehouden. Onder het genot van een bakje koffie en cake lekker bijgekletst. We kwamen Jann, de verpleegkundige van het consultatie bureau die ons aan elkaar heeft voorgesteld, ook nog tegen. Ik vind het helemaal geweldig dit marktje [groot is het niet] want ik ben nu al een paar weken achter elkaar geweest voor bloemen, groenten en fruit. Dat ik dat nu zomaar bij ons om de hoek kan halen is een pluspunt. En Taylor Square ziet er nu ook iets levendiger en vriendelijker uit op een zaterdagochtend. Leuk om niet alleen de overblijfselen van de vrijdagavond te hoeven aanschouwen;-)

Bonne en Anouk in een innige omhelzing

Zondag hebben we de verjaardag van Trish gevierd in the Boathouse waar we heerlijk hebben geluncht.

de pianist

John is een tijdje geleden met piano les begonnen. Als kind heeft hij ook les gehad en hij had al langer plannen om weer te gaan leren spelen. Toen bleek dat Rene naar een muziekschool in Randwick gaat is John een keer met hem meegegaan en heeft zich toen opgegeven. Afgelopen zondag was het jaarlijks concert van de school. Om 3 uur moesten de leerlingen aanwezig zijn. Uit bijna iedere auto die stopte kwam een lading kinderen [de muziekschool is voor kinderen en volwassenen] uit een enkele auto iemand gekleed in zwart, dat was de klas van John en Rene. Anouk vond het allemaal prachtig. Ze zat vooraan bij John op schoot en kon alle kinderen van dichtbij zien. Na de groep van John, die het overigens heel verdienstelijk deed, lieten alle leraressen hun kunsten horen: Carnival of the Animals-Finale, wat klonk dat ontzettend leuk en vrolijk. John was trouwens best tevreden met zijn optreden, zo tevreden dat hij zich afvroeg waarom ze hem gisteren een rekening gaven voor het volgende semester. "Ze zouden mij moeten betalen!" vond hij zelf.........

hier met Rene

en met nog een klasgenoot

verbouwing

De verbouwing, nog steeds niet af, maar het gaat echt de goede kant op. De houten betimmering is nu helemaal af en inmiddels zijn ze bezig de houten vloeren op de 1e en 2e verdieping te leggen. En de eerste trap is geplaatst. Ik geloof dat dat ook bijna een dag heeft gekost omdat niks in dit huis recht is. Dus bij alles wat er gedaan moet worden is het passen en meten.

Onze buurman aan het einde van de straat die altijd wat te zeiken heeft, is het niet over zijn buren die een feestje hebben gehad dan is het wel over de fietspaden die worden aangelegd, praat inmiddels niet meer tegen ons. Door ons nieuwe dak is hij zijn uitzicht kwijt,zegt hij. En daardoor is de waarde van zijn huis gezakt, zegt hij. Had hij de plannen beter moeten bekijken en bezwaar moeten maken voor de gemeente onze aanvraag goedkeurde, vinden wij. Nu is het natuurlijk ook zo dat er de afgelopen 6 maanden helemaal geen dak was en hij meer uitzicht had dan ooit daarvoor. Volgens John is hij daaraan gewend geraakt en moet hij nu even aan de nieuwe situatie wennen. Tijd zal het leren.

Gisteren hebben we EINDELIJK alle keukenapparatuur gekocht. Overal is het uitverkoop momenteel, dus we hebben wat koopjes kunnen bemachtigen en dat is natuurlijk altijd fijn!

John, Matt de architect en Danny, de aannemer

de ene dag nog met steiger

de volgende weer zonder

Zondag

vandaag voor het eerst pannekoeken gegeten

en of dat lekker was





nog altijd samen douchen















Carrington Falls

grote opruiming

Vorig weekend stond in het teken van koken en opruimen. De vriezer zit weer vol met bakken zelfgemaakte tomatensaus en de zolderverdieping oogt een stuk beter.

Toen we vorig jaar Mei onze intrek namen in dit huis hebben we al onze spullen van het ene huis naar het andere overgebracht, zonder orde in de chaos aan te brengen. En chaos was het. Ik heb mijn boeltje eigenlijk altijd wel redelijk georganiseerd maar sinds Luca is overleden [volgende week maandag wordt het 20 maanden] is het hopeloos. Mijn hoofd stond er niet naar en het werd van kwaad tot erger. Overal stapels met van alles en nog wat, zomer en winter kleding aan hetzelfde rek [geen kledingkasten in dit huis, maakt het lastig om je rommel weg te stoppen], nergens maar dan ook echt nergens orde. Maar het tij lijkt gekeerd. We zijn nog niet klaar maar het gaat de goede kant op.

Er zit vaart in de verbouwing, dat geeft me motivatie. Ik kan niet wachten tot we weer terug kunnen.

Ik zit sowieso wel redelijk in mijn vel momenteel. Het was heerlijk om jullie allemaal weer even te zien, daar ben ik nog van aan het nagenieten.

En we hebben hier ons ritme weer te pakken. Anouk slaapt sinds een paar nachten weer door [hopelijk blijft dat zo!] en ik heb mijn pilates regime weer opgepakt.

Ik vind trouwens dat ons bezoek aan NL haar goed heeft gedaan. Ze heeft genoten van alle aandacht.

Uit eigen ervaring en van andere ouders die ook hun kind verloren hebben weet ik inmiddels dat het verdriet en gemis weer op de voorgrond zal treden. Het is een kwestie van "wanneer", niet van "of". Maar momenteel gaat het oke en daar ben ik blij om.

Tussen het opruimen door ook nog tijd voor leuke dingen; ontbijten bij

The Commons