25 weken

Inmiddels al 25 weken in verwachting en nog steeds geen foto's geplaatst op de blog. Bij deze dus! Meer buik dan met Luca rond dezelfde tijd, dat is een ding wat zeker is. En minder haar, na een bezoek aan de kapper vorige week. En zoals jullie op de foto's kunnen zien heb ik vandaag niet te klagen over ons "winter weer". Het was heerlijk in de zon!

John verbetert Det [weer]

John leest net mijn blog en zegt "het is sickie, niet sicky"
Klein detail, natuurlijk weten jullie allemaal waar ik het over heb.

ok,, misschien is mijn engels niet helemaal zonder fouten, maar John zijn Nederlands laat ook nog wel eens te wensen over. Had ik jullie verteld hoe hij, toen we vorig jaar in NL waren, lamskeuteltjes bestelde ipv lamskoteletjes?

Ik moet toegeven, John heeft een goede come back. Hij herinnert me net aan onze boot vakantie op de Hawkesbury River waar ik hem al verschillende keren had verslagen met rummikub en toen tegen hem zei: "God, I just keep wiping your arse"........................... [dat had natuurlijk "whipping" moeten zijn]

Hij is toch de Champignon;-)

Sicky

Vandaag heb ik een “sicky” zoals dat hier heet. Ik heb me ziek gemeld. Morgen blijf ik ook thuis. En dan is het weekend. Lekker 4 dagen vrij.
Het is hier nu volop winter, we zijn net over de helft. Iedereen loopt te hoesten en te snotteren en heel veel mensen zijn ziek. Zelf ben ik al een paar weken niet helemaal fit. De ene dag gaat het wel, de volgende dag loop ik rond met hoofdpijn en kan ik het maar niet warm krijgen. Ik ben moe en val bijna iedere avond op de bank in slaap. Weinig energie om ook maar iets te ondernemen.
Dus vanochtend ben ik lekker in mijn bedje blijven liggen. Even een paar dagen bijtanken, dat heb ik nodig denk ik.
De ochtend heb ik doorgebracht achter de computer. Ik heb mijn blog weer eens doorgelezen. En flink gehuild. Dat moest er uit denk ik, het lucht dan ook wel weer op.

We zijn weer in een emotionele periode aangekomen. Twee jaar geleden, op 18 juli had ik de scan waaruit bleek dat Luca HLHS had. Daarmee traden we de wereld van de ernstig aangeboren hartafwijkingen binnen. Een wereld waarvan we het bestaan niet wisten. Een wereld waar het grootste geluk en het ergste verdriet hand in hand gaan. Een wereld waarin je leeft op hoop.
Een aandoening waarvan we nog nooit hadden gehoord en waar we binnen mum van tijd deskundig in waren.
Maar op dit moment, twee jaar geleden, wisten we nog van niets. Was ik nog onbezorgd.
Dat gevoel mis ik, dat blije, onbezorgde gevoel.
Het was een onbezorgde zwangerschap en Luca was een blije baby. Deze zwangerschap is anders, zo vol emoties. Ik neem bewust iedere dag wat “baby tijd”. Ik wil dit meisje laten weten dat ze enorm welkom is. Ik hoop dat ook zij blij ter wereld zal komen.

Luca’s geboortedag komt snel dichterbij. Het zal zo anders zijn dan vorig jaar. Geen gitarist, geen dansende Luca. Geen hieperdepiep hoera, geen handjes in de lucht, geen kaarsjes uitblazen. Verdrietig dat we maar 1 verjaardag met haar hebben mogen vieren. Dankbaar dat we in ieder geval toch 1 verjaardag met haar hebben mogen vieren. Het is ook allemaal zo dubbel.
John en ik hebben 4 augustus alletwee vrij. We gaan toch proberen er een fijne dag van te maken.