Moederdag

Vandaag was het ook hier in Australie Moederdag.
En een geslaagde Moederdag mag ik wel zeggen. John had een mooie verrassing voor mij, een lijst met 3 prachtige foto’s van Luca en mij in de speeltuin. John maakte de foto’s die middag die ik nooit zal vergeten. We hadden sushi gehaald en dat eerst gegeten, zittend in het gras. En daarna was het natuurlijk speeltijd. Luca helemaal in haar element, wij misschien nog wel meer.


Vanmiddag hebben we met de ouders van John, zijn tante Lynne en zijn broer Mark geluncht by Bird, Cow, Fish in Surry Hills. Het was gezellig, gratis champagne voor de moeders en het eten was heel erg lekker.

En net heb ik met mijn eigen moedertje gesproken. Zij is erg blij met haar tegoedbonnen voor de schoonheidsspecialiste en pedicure.
Dus allemaal tevreden moeders!

In Australie wordt op Moederdag de Moeder van het Jaar gekozen. Vorig jaar had de moeder van Max gewonnen. Ik heb al vaker over haar geschreven maar hier kun je nog even teruglezen. Dit jaar moest zij natuurlijk de prijs overhandigen aan de moeder van 2009. Dus ze was in Sydney en hebben we haar eindelijk ontmoet. We hebben lang gekletst, over Max, over Luca, over hoe het met ons gaat, over haar werk rondom families met kinderen met HLHS en nog zoveel meer. We hebben zoveel aan haar en haar familie te danken. Wat een bijzondere vrouw!

hehe

Zo, ik begin weer een beetje tot mezelf te komen na zo’n 8 weken moe en misselijk zijn. Af en toe voel ik me nog wel lichtelijk onpasselijk maar de moeheid is echt aan het afnemen. Halleluja!
Ik begon me af te vragen of ik soms depressief aan het worden was, had nergens zin in en er kwam werkelijk niks uit mijn handen. Maar met het verdwijnen van de zwangerschapssymptomen komt mijn wil om het een en ander te ondernemen gelukkig weer terug. Afgelopen dinsdag zijn we met Amy naar een toneelvoorstelling geweest “Ollie and the Minotaur”, in het Belvoir theater in Surry Hills. Over 3 vriendinnen die op hun jaarlijkse gezamelijke vakantie oude herinneringen ophalen en in dronken staat steeds verder gaan tot er donkere geheimen boven tafel komen. Ik vond het echt een hele goede voorstelling, het F woord werd niet geschuwd en het was vaak heel erg grappig. En ik heb ontzettend gelachen, echt gelachen en daar ben ik blij om. Onbevangen lachen, misschien maar heel kort, maar het is er wel.

Gisteren moest ik voor mijn werk op pad. Ik reed langs een feestwinkel, bestelbusje voor de deur en wat ik zag was een en al ballon, geschilderd op de winkel, op het busje, trossen echte ballonnen buiten in de wind. “He meissie”, zei ik.

Twee weken geleden was ik voor mijn eerste afspraak in het ziekenhuis. Dat verliep allemaal goed. Op mijn inschrijvingsformulier had ik ingevuld dat ik graag naar het Natural Birthing Centre wilde. Daar was ik met Luca ook maar omdat ik een keizersnede heb gehad wist ik niet of ik daarvoor in aanmerking zou komen.
Een verloskundige sprak ons aan in de wachtkamer en vertelde over een onderzoeksproject waar deelnemers voor worden gezocht. We raakten aan de praat en na ons verhaal te hebben gehoord zei ze:“Vergeet dat onderzoek maar, ik ga eens kijken wat ik voor jullie kan regelen”. Voor ik het wist had ik een verloskundige toegewezen gekregen die ik mijn hele zwangerschap, tijdens de geboorte en daarna zal zien. “Wat is daar nu bijzonder aan” hoor ik jullie denken. Dat mag dan de werkwijze zijn in NL, hier liggen de zaken toch wel iets anders. De meeste vrouwen bevallen hier nog altijd in het ziekenhuis.
Ik ben in ieder geval blij dat ik gewoon naar de verloskundige mag. Komt die waterbevalling er misschien toch nog van.

Verder gaan we ook bijna beginnen met verbouwen. Nog een paar weken, dan gaat het echt van start. De huurders naast ons verhuizen binnenkort dus wij gaan zolang zelf daar wonen. Komt allemaal heel erg goed uit.

NL is trouwens volop in het nieuws hier. Vanwege Koninginnedag natuurlijk. Ik hoorde het via een collega die vrijdag de krant bij zich had. Heb net weer even het nieuws bekeken via internet en zie dat er nu 7 mensen dood zijn. Echt verschrikkelijk.