Nieuws

Ik weet het, het is stil op de blog de laatste tijd.
Maar wat lief, al die emails om te checken hoe het gaat. Sommigen hebben net iets meer informatie dan anderen en mensen vragen zich dan ook om verschillende redenen af hoe het gaat. Of we soms al druk aan het verbouwen zijn, of dat we nog steeds allerlei leuks aan het ondernemen zijn, of we er misschien helemaal doorheen zitten, of ik misschien heel erg misselijk ben………
Laat dat het nou zijn! Ik ben in verwachting! Ruim 8 weken nu, nog heel pril dus, maar ik voel me behoorlijk misselijk en moe. En hoe vervelend dat ook is, het is wel een goed teken. Tegen iedereen die ik zie vertel ik het, maar ik vond het toch een grote stap om het op de blog te schrijven. “Zal je net zien dat het dan de volgende dag mis gaat” dacht ik steeds.
Mijn gevoelens van de afgelopen weken zijn erg dubbel. Net voor Luca overleed hadden we besloten om te gaan proberen voor een tweede kindje. Dus blij dat het, ondanks wat er allemaal is gebeurd, niet lang op zich heeft laten wachten. Zeker omdat ik me er inmiddels zelf bijna van had overtuigd dat ik vast en zeker heel vroeg in de overgang zou komen en de boot dus volledig zou gaan missen.
Toen die eerste blijheid een beetje was afgezakt kwam de onzekerheid; “als er maar niks misgaat”. En dan het plaats maken voor dit ander kindje. Ik kan dit niet schrijven zonder te huilen, het is zo’n emotioneel proces. Een paar weken geleden was ik bij mijn chinese kruidenarts voor acupunctuur en zij vroeg of ik al tegen de baby had gepraat. Dat had ik nog niet gedaan, tenminste niet tegen de baby die zij bedoelde. Ik praat tegen Luca, zij is mijn baby. Ingewikkeld.
Ik kan me nog geen voorstelling maken van dit kindje. Als ik aan een pasgeboren baby denk zie ik het mooie hoofdje van Luca voor me, met die prachtige donkere haartjes en dat kleine wipneusje. Maar misschien is dit wel normaal voor alle moeders tijdens de tweede zwangerschap.
Dubbel ook dat deze zwangerschap ons weer naar de toekomst doet uitkijken. Terwijl ik soms ook een oorverdovende schreeuw door mijn hoofd en lijf voel razen. Hoe kan het in godsnaam dat Luca dood is en dat het leven verder gaat, dat wij verder gaan, met ons werk, met een vakantie, een verbouwing, met een tweede kindje……………….
Misschien omdat we maanden geleden een keuze hebben gemaakt, de keuze voor een Leven inplaats van een Bestaan.

Vorig weekend

Vorig weekend, toen Eva nog hier was, hebben we gekampeerd in Jervis Bay. Het was gezellig maar we hebben het zonder zon moeten stellen. En dat vond ik jammer want ik had erg lopen opscheppen over Jervis Bay en dan met name Murrays Beach. Een prachtig strand, in de vorm van een perfecte halve maan, spierwit zand en verschillende kleuren helder blauw water. Maar het komt natuurlijk beter tot zijn recht als de zon schijnt.

Maar goed, ik zal niet te veel over het weer zeuren want ik kan me zo voorstellen dat jullie daar in NL helemaal geen boodschap aan hebben. Ik blijf natuurlijk wel een echte Hollander die gewoon graag over het weer zeurt;-)

Het was luxe kamperen deze keer want we hadden een nieuw foam luchtbed gekocht [met dank aan de familie voor de euro's die voor onze verjaardagen deze kant op waren gestuurd]. De tijd van het gewone luchtbed is voorgoed voorbij! Je moet wel bijna ook een nieuwe auto aanschaffen want het is een behoorlijk pakket. En we moesten 300 meter lopen naar onze camping.............maar 'snachts lagen we heerlijk.

Omdat de euro's nog niet op waren hebben we dit camping tafeltje er ook bij gedaan. Dat was dan weer wel heel handig klein.

En omdat we het weer dus niet mee hadden [sorry, nu hou ik er echt over op] hebben we de zaterdagmiddag uitgetrokken voor een heerlijke uitgebreide lunch in een leuke brasserie in Huskisson.