Afgelopen zondag waren we van plan naar het Royal National Park te gaan. Onze klok ging een uur terug [nu dus weer 8 uur tijdsverschil] dus we waren mooi op tijd bepakt en bezakt, klaar om te gaan. John ging de auto ophalen uit een straat bij ons om de hoek, ik had de avond ervoor gewerkt en kon geen plaatsje in onze eigen straat krijgen. Jammer, jammer, jammer, ruit ingegooid, duidelijk een poging tot inbraak. Ze [ik ga er maar vanuit dat je zoiets met je maatje doet] hadden in eerste instantie geprobeerd om de sloten te openen, dus die zijn ook allemaal naar zijn grootje. En uiteindelijk toen maar het ruit ingegooid. En waarvoor? Er lag absoluut niks in de auto dus alle moeite voor niks. De baksteen hebben ze vervolgens weer meegenomen dus ik denk dat ze hun werkzaamheden die nacht nog wel hebben voortgezet.
Anyway, allemaal heel vervelend want nu zitten we zonder auto, om al helemaal niet te spreken van dat 500 dollar eigen risico, waar ik dat allemaal wel niet aan uit had willen geven………….
Met Luca gaat het goed. We zijn afgelopen donderdag bij de cardioloog geweest. Haar hartfunctie lijkt weer iets vooruit te zijn gegaan en hij is zeer hoopvol dat het met tijd verder vooruit zal gaan. Hij vond dat ze er enorm goed uitzag. “She looks grand” en dat is natuurlijk leuk om te horen. Ze was in de afgelopen 4 weken maar 200 gram aangekomen dus in eerste instantie vond hij wel dat ze extra calorieen nodig had. Toen hij haar onderzocht en haar dikke wangen en die 3 onderkinnen nog eens goed bekeek was hij daar echter niet meer zo zeker van. En ik moet ook zeggen dat ik vind dat ze er goed uitziet. Ze is licht, 6.5 kilo, een gemiddelde baby weegt toch snel 8 kilo rond deze leeftijd. Echter, anderhalve kilo erbij en ze zou denk ik echt te dik zijn. We hebben afgesproken om het nog even een paar weken aan te kijken. Ik heb de dietiste om haar mening gevraagd, dus we zullen zien. Ik heb het idee dat ze toch ook alweer is aangekomen, dat idee hebben we allemaal als we haar optillen.
Verder vond ik dat de cardioloog vorige keer wat lakoniek was wat betreft het zuurstofgehalte in haar bloed. Dat was namelijk nog geen een keer gemeten sinds onze thuiskomst begin Januari. Was geen probleem om dat even bij de Outpatients department te doen zei hij, dus dat hebben we ook direct even gedaan. Rond de 85%, precies zoals de cardioloog al dacht, maar ik vind het toch fijn dat het even gemeten is.
We moeten over 2 maanden terug,, voorlopig dus even rust!
Luca’s Australische paspoort ligt klaar bij het postkantoor, nu moeten we nog haar Nederlandse aanvragen. Bofkont, ze kan later gaan en staan waar ze wil.
Tijd vliegt, voor je het weet ben je dan weer 3 maanden verder en zit het bezoek van Willem er weer op. We zijn net terug van het vliegveld en we missen haar nu al. Met gemengde gevoelens hebben we allemaal afscheid genomen. Lekker om de eigen draad weer op te pakken, zowel voor ons als voor Mama. Ze mist iedereen in Nederland [en veel van jullie missen haar, zo hebben we wel gemerkt], haar eigen bezigheden, haar vrijwilligerswerk, de katten en ga zo maar door. Maar om afscheid te moeten nemen van Luca, dat viel toch zwaar. 3 Maanden hebben ze samen doorgebracht en dat was voldoende tijd om echt aan elkaar te wennen. Mama is heel blij met het feit dat ze lang genoeg hier is geweest om hele duidelijke ontwikkelingen in Luca te hebben kunnen meemaken.
