Zwanger in Sydney.....de kinderstoel is een kado van Mel Wallace

Om het niet bij voornemens te laten schrijf ik maar direct weer een stukje. Over mijn zwangerschap deze keer. Zoals jullie op de foto's kunnen zien groeit mijn buik [of beer gut, zoals John het ook wel noemt] gestaag.

Ik had afgelopen woensdag een afspraak bij de verloskundige en ook deze keer was alles weer in orde. Niet dat er heel veel gecheckt wordt, eigenlijk alleen mijn bloeddruk, de hartslag van de baby en de grootte van mijn buik [nou ja, de baarmoeder dan om helemaal precies te zijn]. Meestal sta ik binnen 10 minuten weer buiten. Deze keer moest ik echter ook bloed laten prikken om ijzer te controleren en ik moest een glucose test doen, een screeningstest om zwangerschapsdiabetes uit te sluiten. Resultaten waren allemaal goed, dus dat ook weer achter de rug.

Zwanger zijn is hier meer een medische aangelegenheid dan in Nederland. Het is heel gebruikelijk om in het ziekenhuis te bevallen en 1 op de 3 vrouwen bevalt hier middels een keizersnede. Thuis bevallen kan wel maar komt niet veel voor. Je moet dan in ieder geval particulier verzekert zijn en in de meeste gevallen is je eigen bijdrage dan nog erg hoog. Dat heeft onder andere te maken met de "aansprakelijkheids cultuur" die hier heerst. Ze doen hier wat dat betreft niet onder voor Amerika.
Wij zijn via Medicare verzekert, laten we zeggen het ziekenfonds van Australie. Iedereen betaalt 1.5% belasting hiervoor en onder Medicare worden alle behandelingen in de publieke gezondheidszorg vergoed. Wil je gebruik maken van prive ziekenhuizen dan moet je je particulier verzekeren. De kwaliteit in de publieke gezondheidszorg is over het algemeen net zo goed als in de prive ziekenhuizen en er is een goed ziekenhuis voor vrouwen en kinderen [Royal Hospital for Women] in Randwick, een kleine 10 minuten bij ons vandaan. We hebben goede verhalen gehoord dus de keuze was snel gemaakt. We hebben gekozen voor wat ze hier noemen het Natural Birthing Centre. Volgens mij kennen ze dit ook wel in Nederland. Het is een afdeling in het ziekenhuis, je wordt begeleid door verloskundigen en je bevalt in een "huiselijke" slaapkamer [dat "huiselijke" moet je dan wel met een korreltje zout nemen] met een grote aangrenzende badkamer. Die badkamer is echt geweldig! Er is een enorm groot bad en ongeveer 40% van de vrouwen heeft een waterbevalling. De verloskundige vertelde dat zodra vrouwen in dat bad terecht komen ze er meestal niet meer uitkomen voor de baby geboren is.
Mocht er iets misgaan dan zijn we al in het ziekenhuis en is medische hulp dichtbij. En als alles goed gaat mag je binnen een paar uur naar huis. In de dagen na de geboorte komt de verloskundige dan een paar keer op bezoek, kraamhulp zoals in Nederland kennen ze niet.

We nemen het er momenteel nog van dat we nog met zijn tweeen zijn, uit eten, naar de bioscoop, al die dingen die straks wat moeilijker te organiseren zijn. Over het uit eten gaan moet ik ook eens een keer wat schrijven, dat is hier namelijk echt heel erg goed.

De nieuwe aanwinst van de ouders van John

Dit is de nieuwe aanwinst van de ouders [Keith en Trish] van John, een red cattle dog zoals ze hier genoemd worden. Hij heet Rusty en is inmiddels zo'n 14 weken oud, denk ik. Twee weken geleden heeft hij een weekje bij ons gelogeerd omdat Keith en Trish een weekje op vakantie waren. Van het "platte land" naar de stad, een hele ervaring voor zo'n klein hondje. Niet gewend om aan een lijn te lopen, niet gewend aan al dat drukke verkeer, steeds gaan zitten en niet verder willen lopen.............

Maar o zo schattig! En een goede kans voor ons om vriendjes te worden met Rusty. Belangrijk, want cattle dogs zijn van nature goede waakhonden en als we nu niet investeren in een goede relatie wordt het later moeilijk om bij Keith en Trish het huis binnen te lopen zonder door de hond op de hielen gezeten te worden [dit was het geval met hun laatste hond, echt niet leuk kan ik je vertellen!]

Dit had ik eerder moeten doen.....

Eind volgende maand [eind juni] ben ik al weer 3 jaar in Sydney. En nooit echt een goede manier gevonden om iedereen in Nederland op de hoogte te houden van mijn leventje hier. Ik loop altijd wel achter met emails en telefoontjes, frustrerend, niet alleen voor jullie, ook voor mij!Misschien dat dit de oplossing is? In ieder geval het proberen waard.

First things first, Het Weer! Ja, met hoofdletter geschreven want het is uiteindelijk een uiterst belangrijk onderwerp. Niet dat zwanger zijn niet belangrijk is, of mijn belevenissen hier..............Ik kan er heel kort over zijn, over het Weer , het is nog altijd goed. Het is hier inmiddels bijna winter [de winter begint op 1 juni t/m 31 augustus] maar de herfst maanden zijn heel aangenaam geweest. Een paar weken geleden hadden we een slechte week, guur herfstweer met veel regen, jullie kennen dat wel. Maar over het algemeen is het heerlijk. De voorspellingen in de Sydney Morning Herald krant voor deze week zijn: de hele week zonnig, met maximum temperaturen van 23 graden. Maar ik heb net even mijn eigen thermometer [ooit eens van John gekregen voor Kerst, ik denk omdat hij mijn standaard vraag "Hoe koud/warm zou het zijn?" zat was] bekeken en het is 24.6 graden. De seizoenen zijn hier een stuk minder gedefinieerd dan in Nederland of in andere plaatsen in Australie, zoals bijvoorbeeld Melbourne. Ik ben er nog steeds niet erg aan gewend. De maand Mei betekent voor mij nog altijd voorjaar, maar nee het is herfst. Sommige bomen hier zijn deciduous [verliezen hun bladeren] maar anderen doen dit niet. Soms loop ik dus ergens waar ik veel kale bomen tegen kom en dan denk ik; ja, herfst. Maar in andere gedeelten van de stad waar bomen staan die hun bladeren niet verliezen doet niks je denken aan herfst. Als het zo'n week lang regent denk ik; ja, herfst. Als het overdag 24 graden is en ik een rokje aan heb en mijn teenslippers en een shirtje denk ik; nee, geen herfst. Als we bij de ouders van John zijn die in Ingleburn wonen,een buitenwijk van Sydney, ongeveer 35 tot 40 minuten rijden vanaf waar wij wonen in het centrum van sydney en ik ruik de openhaard [en die van al de buren want bijna niemand heeft centrale verwarming] dan denk ik; ja, herfst! De korte dagen [het is hier om 6 uur 's avonds helemaal donker] geven me wel het gevoel dat het herfst is maar als we dan 's avonds de deur uitgaan en het is te warm voor een jas? Zoals ik eerder al schreef het blijft wennen.